Te gast
Bram Dehouck
Misdaadromans zijn geen mindere literatuur
Misdaadliteratuur is een genre apart. Toch zijn ook thrillerauteurs actief die het genre overstijgen en ook er buiten aandacht verdienen. Bram Dehouck (1978) is één van hen.
Bram Dehouck, geboren in het West-Vlaamse Poperinge, gooide met De minzame moordenaar (2009), zijn eerste misdaadroman, meteen al hoge ogen. Het boek werd in 2010 bekroond met de Schaduwprijs voor de beste spannende debuutroman in de Nederlandse taal. Datzelfde jaar werd het boek ook bekroond met de Gouden Strop, prijs voor de beste (oorspronkelijk) Nederlandstalige spannende roman, en net als de Schaduwprijs een initiatief van het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs. Deze dubbelslag heeft geen enkele misdaadauteur Dehouck ooit voorgedaan. Het boek over rechercheur Philip Rondelez, die gedreven door liefde en woede afglijdt tot een sympathieke moordenaar, werd door de Schaduwjury geprezen om zijn volgehouden spanning en zijn prachtige stijl. ‘Een debuut dat meteen meesterschap bewijst’, aldus het besluit.
In 2011 verscheen Een zomer zonder slaap, waarin slager Herman Bracke door slapeloosheid, veroorzaakt door de aanleg van een windmolenpark, gekweld wordt. Die slapeloosheid zet een reeks voor de inwoners van Blaashoek noodlottige gebeurtenissen in gang. Het boek werd genomineerd voor de Hercule Poirotprijs 2011, won de Hercule Poirot publieksprijs en werd in 2012 bekroond met de Gouden Strop. De jury noemde het boek ‘prachtig geschreven, een verademing. Een compact en origineel verhaal, met een bloedstollende ontknoping. En door de zwarte humor in zijn werk, verfrist hij het genre van het spannende boek en heeft hij een unieke plaats veroverd in de Nederlandstalige misdaadliteratuur.’
‘Door zijn zwarte humor verfrist Bram Dehouck het genre van het spannende boek.’
In Hellekind (2012) groeit bij Chris Walschap, een gerespecteerde huisdokter, steeds meer de overtuiging dat zijn elfjarige zoon Sam een psychopaat is. Hij besluit het ondenkbare te doen: zijn zoon doden. Een onmogelijke keuze die vragen oproept... ‘Dehouck schrijft geen klassieke thrillers’, schreef John Vervoort in De Standaard der Letteren van 7 december 2012. ‘Zijn boeken zijn veeleer subtiele psychologische romans over mensen die in hun wanhoop naar de misdaad gedreven worden.’ Zelf beschouwt Dehouck misdaadromans niet als mindere literatuur. ‘De betere thrillers kunnen zich gemakkelijk meten met de betere literatuur en bij literaire romans zijn er ook meer dan genoeg die mij ergeren door hun slechte stijl’, stelt hij in een gesprek met Knack (21 november 2012).
Zorg voor taal en stijl zijn inderdaad een van zijn sterke punten. Dehouck leidt zijn lezers binnen in de soms kronkelige hersenspinsels van zijn (hoofd)personages én laat de lezer sympathie voelen voor de misdadiger. Ook het nieuwe verhaal waaraan de auteur binnenkort begint, trekt die lijn door. ‘Het zal gaan over iemand die in een afschuwelijke situatie belandt zonder volledig te beseffen wat haar overkomt’, liet Dehouck weten in een e-mail.
# Geert Swaenepoel
Auteursrechtelijk beschermd