Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 59

[p. 513]

Poëtisch bericht
Samenstelling Carl De Strycker

Gedichten voor deze rubriek kunnen digitaal worden aangeboden via [e-mail] met vermelding van postadres en bank- of postrekening. Over de inzendingen wordt niet gecorrespondeerd.

Zij legt de aarde open volgens welomschreven
regels. Knielt en houdt zichzelf in evenwicht.
Beweeglijk in de vingers trekt zij bij elke
schaduw een spoor. Naar licht.

Zichtbaar opgewonden geeft zij een stek aan
kleur en geur. Ongemuilkorfd binnen perken.

Niets ontglipt haar oog aan hark of schaar:
dit werelddeel met cosmos, ereprijs en veel
ambachtelijkheid. Meerstemmig kruid schots en
scheef. Wat is hier getoonzet, wat klinkt
ondermaats?

Bloembedden spraakloos in fuga's van licht,
ogentroost losgewrikt.

Als laatste ritueel vouwt zij de aarde
dicht. Vochtig voor de groei wat morgen
reikhalzend toekijkt:

amaryllis in een vaas.

|jo gisekin|

Het ijle van de witte anemoon op
taaie stengel. De wind in verwarring
merels op vinkenslag.

Niets nog bovenaards. Bloeien maar.
Slaapdronken uitwaaiend. Blaadjes
als vaantjes. Zijdepapier.

Ik zeg jet het zijn minnaars
in de vitrine van de tuin. Uitgestald.
Alleen zienzelf. Het hart
ontkleed. Meeldraden verknoopt.

Verraderlijk hun dood. Zonder gezichtsverlies
geknakt.

|jo gisekin|

Rozen. Poseren
op een doordeweekse plek. Aroom in de lucht.
Veel tegenwind. Dat aarzelend bloeiende dat opengaan
en toe. Met hartstocht verzegeld.

Het frêle van kleur gemarmerd op het
blad tot n de diepste nerf. Een zomertijd lang
hoofs
in alle rituelen.

Soms gebroken in het hart
nog vóór de bijen landen. Niet te helen
de wonde van de doorn. Het zerpe van de snee.

Noem het superieur. Dat onuitsprekelijk ontembare
geuren. Behaagzucht van meiden op galante benen.
Altijd weer stuifmeel op de stamper.

Gemodelleerd: een Roos.

|jo gisekin|

[p. 514]

Vijgen

 

In takken zonder groen

 

bestorven. Handjesvol zwart omrand.

 

Wind en regen uit het lood

 

geslagen. Herfst ter aarde besteld

 

 

 

en niemand die de weg aangeeft

 

naar halvelings wat licht.

 

 

 

Ze ketsen als knikkers naar

 

ergens. Liggen als dood ter plekke

 

zonder respijt. Dit is hun einde niet.

 

 

 

Merels hebben het aan zien

 

komen. Zegepralend stoten ze zich

 

het lijf. Pikken elkaars zwakheid

 

uit de veren: een korte mise-en-scène.

 

Vechten voor de prooi.

 

 

 

Het slijmerige rode rantsoen

 

stroop voor roestige kelen

 

op de valreep

 

naar binnen gewerkt.

 

 

 

|jo gisekin|

Kieren zijn gedicht. Huizen pakken geblinddoekt eenzaamheid in. Verzinken
als tuinkabouters in het sprakeloze van de grond. Stilte houdt zich gedeisder
dan ooit. Dit is het bijna niet bestaan.

Sneeuw weerkaatst, spuit gensters in zwarte bomen en zomaar loopt een
hond zijn adem achterna. Wij smoren klanken binnensmonds. Galmgaten
zonder adeste-zangen. Zieltogend leven smelt in de sloot.

Wanneer de mokerslag op korstig ijs? Het licht dat spleten openrijt. Een zon
obsceen bijna en excentriek. Ziedaar een landschap zonder littekens herboren.
Bewoonbaar met de hartklop van een jong seizoen.

Alleen de hunker na al dat kille oponthoud blijft onbeschreven. Als geuren
van een ouderwets boeket. Altijd weer wachten op groen dat gekalkte
muren smukt. Op brem in bloei. Op gele gentiaan aan de waterkant.

Het eigen hart op vinkenslag.

|jo gisekin|