Si no creyera que el sol me mira un poco, no lo miraría.
Als ik niet geloofde dat de zon een beetje naar me kijkt, zou ik niet naar haar kijken.
Cuando yo muera, no me veré morir, por primera vez.
Als ik doodga, zal ik mezelf voor het eerst niet zien doodgaan.
En toda cosa hay un antes de su comienzo y un después de su fin, que borran su comienzo y su fin.
Elk ding bevat iets van vóór zijn aanvang en iets van na zijn einde, die zijn aanvang en zijn einde uitwissen.
Tuve un Dios y hubiera dado la vida por Él. Hoy también la daría, si lo tuviese.
Ik had een God en ik had mijn leven voor hem gegeven. Vandaag zou ik het nog steeds geven, als ik hem nog had.
Hace mucho que no pido nada al cielo y aún no han bajado mis brazos.
Allang vraag ik niets meer aan de hemel en nog steeds zijn mijn armen niet gezakt.
Si no existiese lo breve, no existirían las flores.
Als het beknopte niet bestond, zouden bloemen niet bestaan.
Mis desvíos son mis dejar pasar.
Mijn omwegen zijn mijn vrijgeleides.
Lo creado es la dificultad que halla todo creador en crear.
Het schepsel is het obstakel waar elke schepper tijdens het scheppen op stoot.
Dit zijn de voces die Borges bewonderde:
El no saber hacer supo hacer a Dios.
Niet weten te maken wist God te maken.
Quien no Ilena su mundo de fantasmas, se queda solo.
Wie zijn wereld niet met wanen vult, blijft eenzaam achter.
Las distancias no hicieron nada. Todo está aquí.
Afstanden hebben niets tot stand gebracht. Alles staat hier.
Vanaf eind de jaren dertig van de vorige eeuw voelt een arbeider in een drukkerij van Buenos Aires mysterieuze frasen in zich opwellen. Zijn vrienden sporen hem aan ze op te schrijven en ze uit te geven, wat hij in eigen beheer ook doet. Tijdens de oorlogsjaren kreeg Roger Caillois dit bescheiden boekje in handen. Hij was er zo over in de wolken dat hij ze meteen in het Frans vertaalde en ze publiceerde in zijn beroemde collectie ‘La Croix du Sud’. Niemand minder dan Jorge Luis Borges schreef er een voorwoord voor.
Antonio Porchia (1886-1968) werd geboren in Italië, maar kwam als kind met zijn ouders naar Argentinië. Hij leefde bescheiden in de buitenwijken van Buenos Aires, zonder contact met de culturele kringen van de Argentijnse hoofdstad. Voces (Stemmen - Woorden) verscheen in 1943 en werd vermeerderd steeds weer uitgegeven, tot de postume editie van 1970. Nadien zijn er nog talrijke voces opgedoken. In de meest recente, Mexicaanse editie staat de teller op 1182. Er bestaat nog steeds geen wetenschappelijke uitgave van.
Porchia's landgenoot César Aira schrijft: ‘Alleen in het minimalisme bereik je de asymmetrie die voor mij de bloem van de kunst is’. Dat zou perfect op Voces kunnen slaan. Daar is hij een groot bewonderaar van: ‘De Voces zijn aforismen, of exacter: minigedichten, de meeste van één korte zin. Ze ogen als wijsheidsliteratuur, maar worden ondermijnd door een breuk in de logica. Op het eerste gezicht lijken ze op paradoxale spelletjes, maar als je ze aandachtiger leest, en allemaal samen, ontvouwt zich een radicale opheffing van de zin, die even intrigerend als onoplosbaar is.’
Auteursrechtelijk beschermd