Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 57

[p. 114]

Transit
Samenstelling Patrick Lateur

The Fish

wade
through black jade.

Of the crow-blue mussel-shells, one keeps

adjusting the ash heaps;

opening and shutting itself like

an
injured fan.

The barnacles, which encrust the side

of the wave cannot hide

there, for the submerged shafts of the

sun,
split like spun

glass, move themselves with spotlight swiftness

into the crevices -

in and out, illuminating

the
turquoise sea

of bodies. The water drives a wedge

of iron through the iron edge

of the cliff; whereupon the stars,

pink
rice-grains, ink-

bespattered jellyfish, crabs like green

lilies, and submarine

toadstools slide each on the other.

All
external

marks of abuse are present on this

defiant edifice -

all the physical features of

ac-
cident - lack

of cornice, dynamite grooves, burns, and

hatchet strokes, these things stand

out on it; the chasm side is

dead.
Repeated

evidence has proved it can live

on what can not revive

its youth. The sea grows old in it.

|MARIANNE MOORE|

De vissen

waden
door zwart jade.

Je blijft de kraaiblauwe mosselschelpen

op ashopen leggen;

ze gaan open en dicht als een

blind
in de wind.

De zeepokken vormen een korst aan

de kant, waar ze niet schuilgaan

want de gezonken stralen van de

zon,
uitgesponnen

glas, zweven als zoeklichten, ze deinen

richting ravijnen -

in en uit, en ze verlichten

de
turkooizen

zee van lijven. Het water drijft een

ijzeren wig door de ijzeren

rand van het klif; waarna de sterren,

stip-
jes, met inkt

bespatte kwallen, krabben als groene

lelies en paddenstoelen

onderzee door elkaar glijden.

Elk
extern ken-

merk van misbruik is in deze drieste

architectuur te zien

- elk fysiek kenmerk van een

ramp -
houwen, brand,

springstofspleten, verzakte rotswand,

die dingen zijn constant

zichtbaar; de kant van de

kloof
is morsdood.

Vaak bleek dat hij kan overleven

op wat zijn jeugd niet herleven

doet. De zee wordt oud in hem.

|VERTALING: KATELIJNE DE VUYST|

Marianne Moore (1887-1972) is een Amerikaanse, modernistische dichteres met een eigenzinnige poëtica. Ze hield van rijm, ritme en metrum en had een voorkeur voor onbeklemtoonde lettergrepen en beklemtoonde assonanties. Haar stijl was nuchter, ze had een hekel aan vals sentiment. Moore goot haar rake observaties in spaarzame, syllabische verzen, die de beschrijvingen een dwingende, bezwerende toon geven.