Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 53

[p. 52]

Samenstelling Chris Torfs en Stefan van den Bossche
Poëtisch bericht

Gedichten voor deze rubriek kunnen, uitsluitend digitaal worden aangeboden vin [e-mail], met vermelding van postadres en bank- of postrekening.

Over de inzendingen wordt niet gecorrespondeerd.

Auteurs van gepubliceerde gedichten ontvangen achteraf een bewijsexemplaar en een honorarium.

Provincaals dorp tegen de heuvel

Verschoten terras in de morgen

de zomer gist, katten slapen

onder platanen

een man verast zijn Virginia

reus met poppenservies nipt hij

aan kostbare espresso

zijn verleidelijke vrouw

schrijft scheve groeten

op de omzij van een lavendelveld

Handkussen van de tijd

vervliegen man, vrouw en inkt

Maar de lavendel bloeit.

JOB DEGENAAR

Duinzicht

Stuifzand zwermt over het natte strand

landinwaarts tel je je dagen, slaat

tussen lakens stilte haar ultieme slag

Ooit kwam liefde aan je deur, mompelde met

haar wankele kop iets door de brievengleuf

en fietste onhandig in haar franje weg

De zon kruipt over duinen, de broze

diamanten aan elzentakken

soms, om het even, de eenzame

val van kastanjes

JOB DEGENAAR

Absolutely sweet Mary

In jou zwijg ik

als in een avond in maart.

Een geur van groene heuvels

hangt als rook om onze vingertoppen

Bomen, onbewogen soldaten,

bewaken de ochtend en de spoorweg.

De grond is zwart en vol.

Zout zegelt onze mond.

Nu ik jou hervind

ken ik mijn diepste stilte.

ERIK METSUE

De Toxicomaan

ondertussen weer zeven jaar bezig

met gewaagde en gewraakte evenwichtsoefeningen

langs de gekartelde rand van zijn immoraliteit

zijn a-persoonlijkheid: een schijngevecht

zeven jaar en ouder dan sepia

te oud of te ver heen

voor die letterlijke spelletjes met spiralen van ontsporing

men noemde hem borderline

en had daarmee zijn geforceerde personage

als een opengesperde vlinder

tegen de uiterste rand van het piepschuim gespeld

toch was hij met die diagnose opgezet:

onder gespitste wenkbrauwen

(hun scherp vallende lijn nog gruwelijker achter convexe glazen

zijn natte tongpunt nauwelijks zichtbaar

tussen de naakte waarheid van zijn tanden)

moest hij sardonisch grijnzen

om de verwarde jaargetijden van zijn schiftende zelfbeeld

barstend van de koppijn maar even zelfvoldaan

snuift hij met vrolijk klapperende neusvleugels

aan ether, chloroform, correctievloeistof of ontvlekker

om zich opnieuw te binden

voor nog eens zeven jaar

BERNARD DE BRUYCKERE

Woekering

De poëzie werd verweesd geboren.

Alles wat ze wou was van een ander.

Langzamerhand kwam ze overal aan, als een woekering,

een hongeren.

Vulkanen, wapenrustingen,

bomen en het mos op hun schors,

late straatlantaarns, de lichtval van de zon

op ochtendbedden, ongeschonden borsten,

het kauwen van papegaaien,

het knagen van de wind,

de dorpels van de huizen,

alles werd door woorden aangeraakt,

en in de woorden hurkte ze geduldig neer,

spinnend van concentratie, met trage tentakeltjes.

Gisteren een olietanker en de snor van een fascist,

vandaag een siamese tweeling en een sinaasappelschil,

morgen twee galblazen en een set klysteerspuiten,

niets ontsnapt haar annexatiedrift.

Alleen in deze zin biedt iets of wat wat tegenstand.

ERIK METSUE