Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 50

Detig jaar hedendaagse wooncreativiteit
Marc Dubois

gebied van kunst. Door juist een evenwichtige binding te leggen tussen het commerciële en het brede culturele kreeg de Biënnale een nog steeds groter wordende betekenis. Ook de keuze om de grafische vormgeving een belangrijke rol te laten vervullen was vernieuwend, een benadering die Boudewijn Delaere op een passende wijze heeft uitgewerkt.

Een tweede element waarmee Interieur zich onderscheidt, is de selectie en de keuze voor het hedendaagse woondesign. Een biënnale organiseren is meer dan standen verhuren, het is opteren voor selectiviteit om de bezoekers een kwalitatief aanbod te bieden. Daarbij komt nog het streven naar een zo groot mogelijke differentiatie uit de diverse componenten waaruit een interieur bestaat. Daarnaast is Interieur een uniek platform geweest om ontwerpers uit Vlaanderen te presenteren aan een steeds groter wordend internationaal publiek.

Interieur is gegroeid door de inzet van mensen vanuit de ambitie om de Biënnale een steeds grotere uitstraling te geven. Opeenvolgend kregen Lut Devroe, Pieter-Jan Ballegeer, Moniek Bucquoye en Marc Dubois de leiding van de Biënnale. De 17 de Biënnale werd geleid door Max Borka. Maar ook door een eigenzinnig ruimtelijk concept distantieerde de Biënnale zich vanaf de start. Tot in 1992 werd gekozen voor een verplicht parcours, een zig-zag wandeling langs alle standen. Tussen 1968 en 1992 was de vormgeving in handen van Fred Sandra, Philippe Neerman en Frans Van Praet. In 1994 kreeg de Biënnale een compleet andere ruimtelijke structuur. Vanuit een idee aangebracht door de Italiaanse designer Andrea Branzi, aangetrokken als Strategic Consultant van de Biënnale, ontwierp architect Christian Kieckens een totaal andere opbouw waarbij het verplichte wandelparcours definitief werd verlaten. Hij introduceerde de lange lineaire wandelstraat of ‘Rambla’, de Biënnale kreeg een sterke visuele ruggengraat die alle hallen met elkaar verbindt. De Biënnale kreeg een krachtig ruimteconcept, een configuratie waarin de bezoekers vrij kunnen rondwandelen. Voor de 16de editie werd het idee van Kieckens behouden en verder verfijnd. Voor de editie 2000 werd een beroep gedaan op Anne Mie Depuydt en Erik Van Daele die de Biënnale een structuur gaven verwijzend naar een complex metroplan. Door te kiezen voor een boeiend ruimtelijk concept stimuleerde Interieur vele exposanten om een extra inspanning te leveren voor een kwalitatief standontwerp. De Biënnale kreeg tussen 1993 en 2000 een bijkomende dynamiek tijdens het voorzitterschap van professor Geert Bekaert.

Met de jaren wordt er meer en meer zorg besteed aan de culturele nevententoonstellingen. In 1994 kreeg men een overzicht van de 20ste-eeuwse Belgische design onder de titel ‘Design Made in Belgium’. Tijdens de 15de Biënnale werden de meest spraakmakende tafels uit de 20ste eeuw getoond. Voor 1998 werd gekozen voor het brengen van een overzicht van de spraakmakende lampontwerpen uit de 20ste eeuw. Interieur is niet enkel het trefpunt van dynamische bedrijven, het is ook het platform voor jonge ontwerpers.

[p. 34]

eregast interieur 2000
Konstantin Grcic
Tekening van zijn presentatie in de nieuwe Rambla ruimte van De Hallen

De zogenaamde Ideeënbeurs, de wedstrijd die nadien de naam kreeg ‘Design for Europe’, is een begrip geworden, een vaste waarde binnen het concept Interieur. Telkenmale worden voor deze competitie honderden ontwerpen ingezonden, die vervolgens worden beoordeeld door een internationale jury. Wie de lijst van personen doorneemt die naar Kortrijk kwamen als jurylid, heeft een staalkaart van de topontwerpers uit Europa.

Een optie vanaf het begin is het inviteren van een eregast, een belangrijke figuur uit de wereld van het actueel design. Dit waren niet enkel designers, maar ook architecten, critici en bedrijfsleiders. De lijst van de eregasten is indrukwekkend en illustreert ook de Europese ambitie van de Biënnale. Rolf Fehlbaum, directeur van het bedrijf VITRA, was de eregast van de Biënnale 98. Hij wordt internationaal gewaardeerd als bedrijfsleider, maar ook als persoon die het actueel design een grotere dimensie gegeven heeft. De Stichting Interieur kon voor haar dertigste verjaardag geen betere eregast ontvangen, een Europees voorbeeld waarbij het commerciële steeds wordt verbonden met het culturele. In 2000 was de jonge designer Konstantin Grcic de eregast. Hij presenteerde zijn werk op een verassende wijze in de permanente Rambla-ruimte ontworpen door architect Christian Kieckens.

Wat steeds na de Biënnale overblijft, is de verzorgde catalogus; een publicatie die veel meer is dan een opsomming van adressen van bedrijven. De vormgeving van Boudewijn Delaere heeft er zeker toe bijgedragen dat het ‘Interieurboek’ een begrip is geworden waarin ook redactionele bijdragen hun plaats kregen. In 2000 werd de catalogus uitgegeven door Ludion.

De Biënnale kende een opmerkelijke groei. Tussen 1968 en nu is het complex van De Hallen geleidelijk uitgebreid tot een geheel van zes hallen. Het is de groei van Interieur in de loop der jaren die beslissend was om het complex te vergroten. Toch blijft De Hallen een klein complex, zeker in vergelijking met dergelijke infrastructuur in grote Europese steden. Deze beperking van oppervlakte heeft veeleer in positieve zin gewerkt dan omgekeerd. Dit gelimiteerd zijn in ruimte heeft ertoe bijgedragen dat het mogelijk is een selectie van bedrijven te brengen, een hoge concentratie van kwaliteit die de bezoekers nog steeds erg waarderen. Maar het belangrijkste aspect is en blijft ongetwijfeld dat een bezoek aan de Biënnale een fysiek haalbare dimensie heeft weten te behouden. De totale oppervlakte van de meubelbeurs in Keulen is tien maal die van de Biënnale. Het is deze krachtige kleinschaligheid, de sterke bundeling van toonaangevende bedrijven uit binnen- en buitenland die de Biënnale Interieur haar charme en kracht geven. ‘Interieur is different’.