Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 49

[p. 333]

Dichter te gast
Lucienne Stassaert
‘Met alle soorten van honger’. Een ode aan Sylvia Plath

Aan de stilte te horen
wentelen je kinderen zich in dromen
die geen vader of moeder kent.

Die stappen van jou, daarnet,
alsof je telkens een aanloop nam
om te springen -

Geen mens in huis
hoorde dit klopsein
als een signaal
om de nacht te blussen.

Alleen je angst loopt nog steeds
heen en weer. En betast deuren, tast
plakband af, mondstoppers in elk sleutelgat

om het gas binnen te houden,
geen kans te gunnen om op te stijgen.
Je bent al halfweg.

Het donker staat op stal.
Vannacht kroop je op handen
en voeten ernaartoe.

Het sist en suist zonder een vlam.
Je haalt het in, hoort een gelispel
als van een nageboren stem:

Blijf aan het gas liggen.
Keer nu niet terug naar het leven.

Alsof het niet in rook opgaat
terwijl je krimpt, zolang je huivert
voor die wijd open ovenmond en

met in jouw bloedlauwe mond
de dood op de tong
als een verdufte hostie.

Van nu tot nooit kruipen de wijzers rond.
En met een knak, knik knak,
vallen seconden in het gat van de nacht.

Je geeft je op je knieën over
aan het getik en geklok van een hart
dat achter begint te lopen.

Het gas is niet meer te verkroppen.
En er is nog iets aan het misten,
een pover uitzicht naar glashard verdriet.

Zo lig je in jezelf verzonken
als een boot in een fles.

Het donker laat niets los.
Zo gasdicht is zelfs niet de hemel
vol gasnevel. Gasnevel. Gasnevel.

En toch. En nog de geselslag van
‘woorden, dor, zonder berijder,
hun onverdroten hoefgeklak’.

Je liet ze los. Ze draven verder
goed in galop voorbij de grens,
de verre echo's van een laatste vers.

De dood is voor jouw rekening.

De bundel waartoe deze gedichten behoren, verschijnt volgend jaar bij Uitgeverij P, Leuven onder de titel ‘Afscheidsliedjes’.