Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 49

[p. 271]

Dichter te gast
Koen Stassijns

Op het asfalt staat een bloem, ernaast
ligt een egel. Nog geen metafoor.
Hij die ze verzint neemt de vlucht, scheurt
uit het beeld dat met hem verkleint.

En nu verzint het zichzelf onder het oog
van een vrouw die kijkt naar een wagen
die likt aan de verte die waar nog
geen punt is verdwijnt.

De vrouw plukt de bloem, neemt ze nee
legt ze naast de egel en hoort - het gebeurt -
hoe een man nu tot haar spreekt.

En uit dat behouden behoedzame
kijken breekt bloedend een dag aan
die niemand zal gaan als voorheen.

En als het een vrouw was die reed,
door een verblindende nacht, en in de
belendende kamer geschuifel, een man
op en neer maar de dag breekt niet aan?

Hij nadert. Een hand die verschijnt
nu groter dan schaduw scheert langs
haar heen, de langste weg naar een schreeuw,
valt stil aan de andere kant en verkleint.

Het beeld zakt weg in haar lichaam,
een glimp die ze herkent als een scherp
punt dat in de verte verdwijnt.

Daarna het behoedzame kijken
naar hem als naar een mes,
en de rode bloem hoog tussen haar benen.

Vanwaar toch die spiegel? Wat als het beeld
hem eens brak? - - - Ik stak niet over
kon die windrichting uit maar volgde
de lijn die schaduw zo-even getrokken had

en vorderde - tussen de stippen - verblind -
de openknippende messen - hun schreeuw -
naar de bloem die niet langer alleen en ik
zag de dag die ik niet meer zou gaan. Een hand

lag een hand op mij voor, raakte behoedzaam,
vergrootte de afstand die tussen ons week,
trok, schrok terug toen alles was wat het leek.

Vanwaar dan die pijn en het rood van de jurk
van de vrouw van het mes in de dag?
Of beeld ik mij alles maar in? Ook de slag?

Een vrouw, met een bloem, die zich bukt
op het lint dat zich los had gemaakt
van de nacht. Hij glijdt over het beeld
langs de lijn en het bloeden begint,
snijdt een landschap doormidden,
wijkt niet waar het licht wordt geraakt.

Niets gebeurt dan een weg en een vrouw
die een vraagteken wordt dat verkleint
tot een punt in de verte verdwijnt.

De man die de beelden verzint kijkt naar de
hand die hem stuurt ziet geen egel geen bloem
slechts een schaduw behoedzaam een mes
hoe een man die zich bukt en hij scheurt

Metafoor? Behalve dat is er niets dat gebeurt.

Uit ‘Zwijghout’, Atlas, Amsterdam,
verschijnt in oktober 2000