Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 47

[p. 281]

Dichter te gast
Hester Knibbe

Onderweg

Onder de straat hangt het plafond
van het perron waarlangs wij
staan. We reizen samen
ondergronds; hoe licht is het

door zwart te gaan. Geen sprake is er
van een nacht en van een dag
is niets te zien. Wij zijn
de stilste passagiers; alleen

het razen van wagons. En razen
is wat ons passeert: ramen met schimmen
ingelegd, gezichten als fossiel zo
tijdeloos al onderweg.

Eurydice

Hij heeft zijn lied op mij gezet,
betast de lier zoals voorheen
mijn huid, terwijl de kou mij

tot de lippen staat. Onder de tijdschaal
bijgezet leef ik het leven
van een smeekgebed: Eurydice,

kom uit! Sluitsteen en godsverbod
speelt hij opzij, verdooft de dood
tot slaap, men laat hem

in en geeft mij weg als bruidsschat
aan herinnering. Maar leven

achterwaarts doet kwaad; kijk niet
naar wat geweest is lieveling, kijk
hoe ik moet ontsporen in de tijd

die voor je voeten ligt. Ik
volg je op de hielen, licht
en nauw als stilte luistert, en

beeld me weer de wereld in. Speel
me zing me
blindelings.

Persephone

Hij heeft me niet geschaakt, ik
was nieuwsgierig, ben vrijwillig
afgedaald en liet me nemen, kuis. Zo
haalde ik de dood onsterfelijk

in huis. Mijn moeder snapt dat
niet, ze wil alleen maar dat ik
op het oogstfeest voor de maaiers
dans, de zomer in het hoofd

en in het haar. Maar ik heb
ook een winterkant, die dieper
naar de wortels graaft, op zoek gaat
naar de kiemen in het zaad. Dat

vloekt niet met wat boven staat;
ik wil de bronnen duiden van
wat voedt, de maaiers in de armen
vallen moet. Daaraan ben ik verbruid.

Orpheus

Wij zijn ons lichaam
ingedaald: één vorm
die niet te delen is
dan in verscheurdheid en

gemis. Mijn naam moet willig
samengaan met jou mijn
dierbaarste verlies, ons hart
de lier waarin het lied

met stomheid ligt geslagen. Hoe
hoekig staan wij hier verdriet te
dragen en te dragen
van al die eeuwen die ik schreeuwde niet

van mij te wijken toen
ik om moest kijken.

Bij ‘Orpheus’ van Zadkine