Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 47

[p. 239]

Verbondsberichten

Berichten voor deze rubriek sturen naar:

Dirk Rommens

Verbondssecretariaat C.V.K.V.

‘Huize Roosendaele’

Sint-Pietersstraat 39, 8520 Kuurne

Tel. en Fax [phone]

Paul de Ridder aan het woord in ‘zijn’ St.-Goedelekerk (Foto: C.V.K.V)

Provinciale activiteit in Brussel en Drogenbos

Een veertigtal vrienden van het C.V.K.V. en Vlaanderen verzamelden op zaterdag 22 augustus 1998 op de Grote Markt voor een voormiddag ‘Brusselen’, met aansluitend een bezoek aan het Felix De Boeckmuseum in Drogenbos. Onze gids Paul de Ridder serveerde door zijn enthousiasme en kennis van zaken deze stadswandeling als een waar festijn voor oog, oor en hart. Brussel lijkt op het eerste gezicht zo weinig Vlaams - zeg maar Brabants - terwijl de wortels van onze hoofdstad achter zoveel gevels en gebouwen toegedekt werden/worden. Onze gids bracht zijn historische kennis op een fijnzinnige en humoristische manier over zonder evenwel de vaak minder positieve actualiteit over het hoofd te zien en blind te zijn voor de

Conservator Jan De Kelver leidde ons rond in het Felix De Boeck-museum in Drogenbos (Foto: C.V.K.C.)

fouten uit het verleden. In het restaurant ‘Het Manneke’, konden de C.V.K.V.-vrienden nieuwe energie opdoen, want er moest nog een tramrit van een klein half uurtje gemaakt worden naar Drogenbos. Daar wachtte de conservator van het Felix De Boeck-museum ons op, die ons gedurende ruim anderhalf uur rondleidde doorheen het leven en werk van gewezen eredeken van het C.V.K.V.. Voor velen zal deze boeiende uiteenzetting aan de hand van de honderden getoonde werken een openbaring zijn geweest, waarbij vooral opviel hoe beginselvast Felix De Boeck in wezen en werk was, tijdens een vaak tragisch maar ook rijk gevuld én lang leven. ‘Moe maar tevreden’, hier een gepast cliché, trokken de leden en lezers terug... naar hun dorp of stad. Voor één van de reizigers bracht een dagje Brusselen echter een knauw in het geloof in de medemens toen portefeuille en inhoud van eigenaar veranderden.

Dirk Rommens, verbondssecretaris C.V.K.V. vzw

In memoriam
Raf Deltour
Lid van de Raad van Beheer van het C.V.K.V. en de redactie van ‘Vlaanderen’

Het C.V.K.V. en het tijdschrift ‘Vlaanderen’ hebben een goeie vriend en plichtsgetrouwe medewerker verloren! Raf, we zullen u op onze vergaderingen missen. U was omzeggens altijd aanwezig en volgde met gespitste aandacht het gesprek om op het gepaste moment tussen te komen. Telkens werden we dan getroffen door uw wijze woorden die nooit kwetsend of afbrekend waren, maar steeds positief en opbouwend. We hebben ook vaak uw organisatietalent mogen ervaren en we denken hierbij spontaan aan de feestelijke jaarvergadering van het C.V.K.V. in Roeselare in 1994 n.a.v. het 250ste nummer van ‘Vlaanderen’. Iedereen die het heeft meegemaakt, sprak met lof over ‘de bergen werk’ die u bij de voorbereiding ervan hebt verzet. Het was perfect georganiseerd en het

Foto: C.V.K.V

feestgebeuren verliep dan ook gesmeerd. Raf Deltour werd geboren op 11 december 1926 en is op 27 mei van ons heengegaan. Raf was bij ‘Vlaanderen’ terechtgekomen via ‘zijn’ Bank van Roeselare die het tijdschrift in die jaren gul sponsorde. In zijn toespraak op de jubileumviering van 1994 loofde Godfried Ridder Lannoo Raf als volgt ‘hij was bij onze contacten met de bank, de wijze man, of moet ik zeggen de ster die ons de weg wees’ (Vlaanderen nr. 253, p. 248). En wij weten dat hij heel vaak zijn beste woord voor ‘Vlaanderen’ bij de directie heeft gebruikt. Het was dan ook voor ons een groot genoegen toen hij positief antwoordde op onze vraag om het C.V.K.V. en het tijdschrift ‘Vlaanderen’ mee te helpen besturen. Zo werd hij lid van de Redactie van Vlaanderen’. Maar ook in andere culturele verenigingen heeft Raf het beste van zichzelf gegeven. Zo is hij voorzitter geweest van de Marnixring Roeselare-Tielt en algemeen voorzitter van Marnixring Vlaanderen. Hij werd ridder in de Orde van 't Manneken uit de Mane en zetelde daarbij in de Raad van Bestuur van de orde. Ook in die verenigingen zal men Raf missen. Maar de leegte die Raf nalaat bij zijn lieve vrouw Maria en zijn rijkgezegend gezin is met woorden niet te omschrijven. Bij dit afscheid - hoe zwaar het ons allen ook valt - past enkel een woord van grote dank voor alles wat Raf met zijn innemende persoonlijkheid voor ‘Vlaanderen’ - in de dubbele betekenis van land en tijdschrift - heeft gepresteerd.

Robert Declerck