Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 47

[p. 216]

Dichter te gast
Erik Heymans

Goud

Een kind zei woorden hebben mij
gewekt en in het bekken van een vrouw
gelegd die zichtbaar het geheim wilde
bewaren van die koninklijke pijn,

de pijn die vrouwen altijd leidt tot
dieper ademen en tot bedaren. Want
groter dan de wonde in haar schoot
bleek de genade, en later doofde

met mijn schreien ook de schade. Zij wekt
de goudkoorts op in wie mij hoorde,
en bergt mij in de zachtste schaal

van vezels, wol en mos. Zij reinigt
mij met oogverblindend koningswater.
Ik laat nog voor de morgen vlinders los.

Wierook

Voor wie de witte weelde heeft
herkend van kou en winter, zal
deze nacht veel langer duren
al ligt misschien het laken op

een land dat nog onzichtbaar
vraagt om dieper slapen. Zo
dadelijk begint een sneeuwman
alle noten op te rapen, en legt

een wijze waakzaam gensters in
de vuren. De dag is nog gesloten
maar een kind bracht een bericht over

de lichtboog die wel voor de bloesems
op zal komen. Dan wordt de eerste wijn
als wierook in de goede kelk gegoten.

Meervoudig gedicht

Wij lopen voorgoed aan de rand
van dit weiland verloren, en blijven
behoedzaam bij iedere inbreuk op
aarde en gras. Zij leggen zich nooit

bij die naamvallen neer, verstoren de
taal waar geen enkelvoud past. Wij
zoeken bij voorbaat de diepste
verbuiging, en houden het raakpunt

graag ongezien vast. Zij wisselen
uit, zelfs zonder verschuilen. Hun
meervoud van ons hebben zij

kunnen ruilen. Wij houden de mond
tot nog niemand wat hoort. Dit zwijgen
gaat anders: zij houden hun woord.

Voor ‘Het Wijland’, afdeling van het MPI voor meervoudig gehandicapten in Strijtem