Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 46

[p. 252]

Verbondsberichten

Berichten voor deze rubriek sturen naar:
Dirk Rommens
Verbondssecretariaat C.V.K.V.
‘Huize Roosendaele’
Sint-Pietersstraat 39, 8520 Kuurne
Tel. en Fax [phone]

Algemene vergadering in Ieper op 19 april 1997

Naar jaarlijkse traditie had dit jaar de algemene vergadering van het CVKV vzw plaats, nu in West-Vlaanderen. Toch was deze editie in vele opzichten vernieuwend. Niet alleen werd afgeweken van het ‘normale’ tijdstip (i.p.v. zondag werd het nu een zaterdag), maar de algemene vergadering werd bovendien gekoppeld aan een debat en aan de voorstelling van een nieuw nummer. Deze formule leek hoe dan ook een schot in de roos, want we hoorden achteraf slechts positieve geluiden van de deelnemende CVKV-leden en geïnteresseerden!

Niettegenstaande het winderige wat winterse weer - je kon gerust spreken van aprilse grillen - bleek de ontvangst met koffie alvast een warm onthaal. De jarige en gehuldigde CVKV-leden vonden het best gezellig ‘In 't Zweerd’, op de Grote Markt van Ieper, waar zo stilletjes aan ‘De

Erevoorzitter Werner Vens bedankte en gaf zijn volle vertrouwen aan het huidige CVKV-bestuur.
(Foto: C.V.K.V. vzw)

Ieperse Kerkdagen’ zich op gang trokken. Een van de vele activiteiten georganiseerd in het kader van de Vlaamse Kerkdagen was het orgelconcert vanaf elf uur in de Sint-Maartenskathedraal. Kamiel D'Hooghe, organist, lid van onze Raad van Beheer van het CVKV en redactielid, bracht ‘Musica Sacra’.

Na deze hoogstaande muzikale ode volgde de receptie en het al even gewaardeerde vriendenmaal in ‘'t Hof Ter Donck’. Jean Luc Meulemeester verwelkomde als voorzitter van het CVKV. Hij huldigde Werner Vens die de voorbije jaren het CVKV leidde en officieel tot Erevoorzitter van het CVKV vzw werd uitgeroepen. Adiel Van Daele wist als Penningmeester van het CVKV vzw positieve cijfers te citeren, maar waarschuwde dat culturele tijdschriften als ‘Vlaanderen’ het in het huidige klimaat niet makkelijk hebben om ‘boven water te blijven’. De verkiezing ter vervanging van de aftredende en herkiesbare leden van de Raad van Beheer verliep zoals steeds zonder problemen.

Heel wat CVKV-leden werden gehuldigd omwille van hun leeftijd of hun bekroning (wij vermelden enkel de aanwezige en verontschuldigde CVKV-leden, met onze excuses mochten wij iemand over het hoofd hebben gezien): Robert Adriaensens, Jozef Beerden, Wwe Blommaert-Meyssen, Jozef Boets, Lode Bollen, Phil Bosmans, Leo Charita, Jozef Coghe, Jan D'haese, Nelly De Bock-Windels, Alain De Caluwe, Karel de Decker, Lucien De Gheus, Geert Devolder, René Duyck, Yolande Goes, Raf Goormans, Rosa Jonckheere, Omer Lewille, Ludovic Leysen, Lieven Martens, August Michiels, Jozef Noreille, Achiel Pauwels, Ludo Scharpé, Joseph Seuntjens, Jenny Steenkiste, Leonardo Torfs, Joke van den Brandt, Cecile Vandoorne, Jozef A.M. van Maele, Gaston Van Wonterghem, Adhemar Vandroemme, Albert Vanwalleghem, William Vermeersch. Zij ontvingen hiervoor een gewaardeerd geschenk.

Het daaropvolgend forum ‘Geloof zonder kunst? Kunst zonder Kerk?’ n.a.v. het verschijnen van het gelijknamige themanummer vond plaats in het Vleeshuis op de

Een volle zaal tijdens de Vlaamse Kerkdagen in Ieper voor het panelgesprek ‘Geloof zonder kunst. Kunst zonder Kerk’.
(Foto: C.V.K.V. vzw)

Neermarkt in Ieper. Over de uitdagingen en kansen van christelijke kunst aan het einde van het tweede millennium konden de aanwezigen van gedachten wisselen met een panel dat bestond uit Prof. Peter Schmidt, medewerker aan het themanummer, en de redactieleden Mark Delrue en Prof. em. Piet Thomas. Moderator was hoofdredacteur Patrick Lateur. Er waren een 130-tal aanwezigen in een overvolle zaal! Deze dag was werkelijk een culturele hoogdag voor het CVKV en Vlaanderen. De Vlaamse Kerkdagen programmeerden bovendien ook werk van leden van het CVKV, o.m. de Kruisweg van Armand Demeulemeester en Sarajevo van Achilles Pauwels. Ignace Thevelein, dirigent van het Willaertkoor en het koor De Dunis, werkten mee aan Musica Sacra en Kamiel D'Hooghe gaf, zoals in het begin van dit verslag al geschreven, een orgelconcert. Deze bijdrage aan de Vlaamse Kerkdagen mag zeker een succes genoemd worden. Meer dan ooit voordien bereikten we op onze jaarlijkse ontmoetingsdag veel belangstellenden voor onze vereniging en het tijdschrift. Het themanummer kon op die manier eveneens gepromoot worden. Het kreeg dan ook de verdiende aandacht in de pers. Een dag die blijft.

dirk rommens, verbondssecretaris

[p. 253]

Wij huldigen / Wij gedenken
Willy Balyon 70

Dichteres Willy Balyon wil graag van deze gelegenheid gebruik maken om al haar Vlaamse vrienden, die zij in de loop der jaren heeft leren kennen, waaraan zij goede herinneringen heeft, te bedanken.

Ook de Redactie van ‘Vlaanderen’ is zij zeer dankbaar voor de gedichten van haar en de recensies die werden gepubliceerd.

Zij viert haar 70ste levensjaar met het verschijnen van haar dichtbundel Ontmoeting

(uitgever Winants B.V., Heerlen (Ned.), postbus 125, 6400 AC Heerlen).

Na haar bundel Het teken nabij, waarin zij een symbolische reis door ‘de wereld’ maakt, komt zij in de nieuwe bundel Ontmoeting met de opgedane ervaringen weer terug op de ontmoeting tussen mensen, met een hoopvolle visie voor de toekomst. Zij weet dat de basis voor een goede samenleving begint bij de intermenselijke relatie, uitgaand van respect en begrip voor de ander. Nu zij een leeftijd heeft bereikt, waarop de ‘kring’ van haar vrienden kleiner wordt, wil zij haar ideaal nog eens bevestigen. Dit doet zij, zoals Beethoven dit in zijn negende symfonie met de tekst van Schiller heeft vertolkt, o.a. met haar Epiloog in haar bundel Ontmoeting:

uit donkere nacht ontwaakt
zingt in het hart
van het geschonden woud
een kleine vogel het eeuwig lied
dat durende van vrede spreekt

versterkt met het doorbrekend licht
ontvangen van de bron
stijgt eindelijk weer het vredeslied
ver boven het geweld van strijd
om macht die zoveel pijnen biedt

en stemmen wij al luisterend
ons menselijk geluid
tot een omvattend koor
wordt zang in 't hart gehoord

werpt ieder mens de wapens af
breekt vrede door de nacht

(Bethlehemstr. 11, 6418 GJ Heerlen, Nederl.)

J. de Witte

Redactiesecretaris Robert Declerck
Ridder in de Orde van 't Manneke uit de Mane

Ter gelegenheid van de lentezitting van de Orde, die gehouden werd op 30 april 1997 in Hotel Shamrock in Tielt, werd onze redactiesecretaris opgenomen als Ridder in de Orde van 't Manneke uit de Mane.

Uit de laudatio, die werd voorgedragen door Raf Deltour, lichten wij volgende passus: ‘... Naast deze tijdrovende taken als huisvader en leraar, is Robert reeds twintig jaar lang redactiesecretaris van het kunsttijdschrift Vlaanderen, een uitgave van het Christelijk Vlaams Kunstenaarsverbond. Het is trouwens in het kader van deze functie, zowel in het Dagelijks Bestuur als in de Raad van Beheer en de Redactieraad, dat ik Robert heb leren kennen. Reeds van in den beginne viel het mij op hoe hij, enerzijds met een zakelijke en nuchtere accuraatheid, anderzijds met een intens gevoel voor al wat kunst en schoonheid is, de publicatie van ruim honderd nummers van de inmiddels 265 reeds verschenen edities van het tijdschrift ter harte neemt.

Zijn contacten met samenstellers, auteurs en de drukkerij zijn steeds hartelijk en innemend, maar toch met voldoende gezag, zodat de voorziene datum van publicatie en voorstelling steeds werd gehaald.

Omgaan met kunstenaars is geen sinecure. Dat wist ook onze goede vriend, Ridder in pace, Hector Deylgat, die mede aan de wieg stond van een tijdschrift dat steeds de C van Christelijk en de V van Vlaams hoog in het vaandel heeft gedragen.

Het is de grote verdienste van Robert dat hij, als redactiesecretaris, met een nuchter idealisme, samen met de leden van de Redactieraad, in niet geringe mate heeft bijgedragen om die beide eretitels van het verbond en van het tijdschrift tot vandaag de dag in ere te houden.

‘Haec olim meminisse me juvabit’. Ik zal steeds de beste herinneringen bewaren aan Robert en aan zijn medewerkers die het in deze postconciliaire tijd nog aandurven en dank zij veel inspanningen en veel vrije tijd nog aankunnen om een degelijk Christelijk en Vlaams kunsttijdschrift in stand te houden en uit te geven...’

Proficiat, Robert!

Kunstschilder
Armand Demeulemeester 70

Demeulemeester is een kunstschilder die met een grauwe en uitputtende tonaliteit erin slaagt een poëtische en menselijke wijsheid tot uiting te brengen. De liefde voor de stilte zit in het gesprek met deze stilte door vormen die de leegte moeten voelbaar maken. In feite bootst

Demeulemeester met zijn kunst een rijk na waarvan we al lang iedere notie aan het verliezen zijn. Demeulemeesters kunst is zeker en vast communicatief. Maar steeds gaat er een monoloog aan vooraf. Het is de monoloog over de bijbetekenissen, de verzwegenheden, de mogelijke ineenvloeiende associaties, de verborgen verwijzingen door de microscopische details. Het is de monoloog over de ontdekking van wolken en vooral over de grootsheid van het uitspansel. Het gaat over de geboeidheid door een rotslandschap bij de Rijn en over de ontmoetingen met weidsheid die fascinatie teweegbrengen. Wanneer men de werken van Demeulemeester aanschouwt, komt men van aangezicht tot aangezicht met een kunstschilder die niet verheelt dat zijn werk heel dikwijls therapeutisch is, maar die te werk gaat volgens de grondregels van de kunst. Demeulemeester leeft in een tête-à-tête met de kosmos, met de eeuwigheid en daar zit de godsdienstige betekenis van zijn werk. Ik schreef ooit in een monografie over hem dat hij zelfs als atheïst zou opkomen voor hen die het recht opeisen om in de ‘eeuwigheid te geloven’. Het kunstenaarschap van Demeulemeester omvat heel zeker het element ‘ordenen’. Een ordening van lijnen en kleuren die hem toelaat te zweven en indrukken te bewaren. Te midden daarvan speelt de metafysische angst een rol. De kunstenaar poogt die terug te dringen door, zoals Kierkegaard het gevraagd heeft, ‘het absurde (dat men God niet kan kennen) van dit leven en de zegening (dat we kinderen van God zijn) te aanvaarden. M.b.t. zijn kunstwerken halen titels niet veel uit: het is op het vlak van het inhoudelijke dat het contact moet ontstaan. Ik heb Armand Demeulemeester bestempeld als een denker van het verdriet. Door de ogen van het verdriet van de andere kijkt hij naar zichzelf. Niet als Narcissus maar wel als iemand die zijn optische vermogen wil aanscherpen om het verdriet van de

[p. 254]

wereld te kunnen erkennen. ‘Spijtig dat het allemaal niet veel mooier gaat tussen de mensen. Dat is de rode draad van mijn werk’, zegt de kunstenaar. Demeulemeester schildert zijn tijdsgeest met een dissonant coloriet en een chaotisch aandoende opbouw. Ongetwijfeld is dit een verwijzing naar de desintegratie van ethische en esthetische waarden. Maar Demeulemeester is geenszins een nihilist in Nietzscheaanse betekenis. Als men naar zijn werken kijkt, dan ontwaart men toch een geheimzinnige vreugde die de ruggengraat vormt van het rijpingsproces van deze schilder. Een eerlijk schilder die niet zoals Paul Klee de ‘wereld ziet en droomt en de wereld schildert van zijn dromen’. Die zich niet buiten de wereld plaatst en onmogelijk kan gevangen worden in categorieën die zouden neerkomen op een wedergeboorte van expressiewijzen die de baarmoeder van saaiheid en verveling worden. Ik blijf er dan ook bij dat de motoriek in de werken van Demeulemeester hun wortels hebben in die aanleg voor ‘ordening’ van kleuren en vormen. En toch..., toch is de kunstschilder een figuratief schilder die weet dat het geen oneer is voor de kunstenaar om een deel van zijn arbeid te besteden aan het gesprek met de schaduwen van voorlopers of van mensen waarvan hij de invloeden erkent.

Wat maakt hem dan toch ‘speciaal’? Ik denk dat hij de gave heeft zichzelf te herkennen in het vermogen om het particuliere met het algemene samen te brengen en de grens van de werkelijkheid naast de onmetelijkheid van het spirituele te plaatsen. Kortom, Armand Demeulemeester is een man die een roeping heeft beantwoord door haar te vertalen in schilderijen die doordrongen zijn van toespelingen, verwijzingen en het creëren van parallellen.

Daarom dit oeuvre met een poëtische draagkracht. (Kapellestraat 217, 9600 Ronse)

Bob Francis

In memoriam
Letterkundige E.H. Emiel De Deyne

Op 22 april 1996 overleed in Nijlen, op 93-jarige leeftijd E.H. Emiel De Deyne. Hij werd geboren in Ranst op 29 juli 1902. Na de lagere school studeerde Emiel De Deyne aan het Sint-Jozefscollege in Herentals, waar hij in 1922 als primus de Retorica beëindigde. Na zijn opleiding aan het seminarie in Mechelen, evenwel onderbroken door een zware ziekte, werd E.H. De Deyne priester gewijd op 24 mei 1929. In datzelfde jaar werd hij aangesteld tot onderpastoor in het Hagelandse dorpje Nieuwrode. Tijdens zijn vrije tijd wijdde Emiel De Deyne zich hier met volle begeestering aan zijn geliefkoosd onderwerp: de studie van de Scandinavische taal- en letterkunde. In 1934 werd E.H. De Deyne aangesteld tot onderpastoor in Ukkel. Hier werd hij zoniet flamingant dan alleszins een bewust Vlaming. Zijn zwakke lichamelijke gezondheid liet echter niet toe dat hij langer in een stedelijke omgeving verbleef, zodat hij na twee jaar werd overgeplaatst naar Nijlen, een parochiegemeenschap destijds grotendeels nog bestaande uit diamantbewerkers. Emiel De Deyne, gunde zich tijd noch rust en was bij allerlei activiteiten betrokken. Aan hem danken de Nijlenaars hun nieuwe Gildenzaal. Ook tijdens de moeilijke oorlogsjaren was de bemiddeling van onderpastoor De Deyne een grote hulp voor hen. Ten slotte werd E.H. De Deyne in 1954 benoemd tot pastoor in Lichtaart, tot hij in 1979 op rust werd gesteld en naar Bouwel verhuisde. Wie pastoor De Deyne persoonlijk benaderde, ontmoette in hem niet alleen een hoogstaand mens, maar ook iemand met een brede belangstelling voor de vele uitingen van de cultuur. Vooral met de Scandinavische letterkunde en de muziek voelde hij zich hartstochtelijk verbonden. Hunkerend om zijn kennis over Scandinavië zoveel mogelijk te vervolmaken onderhield pastoor De Deyne geregeld contacten met Jules Persijn, professor Scharpé, een Deense kloosterzuster en Jozef Simons. Samen met deze laatste vertaalde hij de sprookjes van Einar F. Mansson, onder de titel ‘Zweedsche sprookjes’, verschenen in 1940 bij het Davidsfonds in Leuven. In 1942 verscheen een nieuwe en vermeerderde uitgave als ‘Sprookjes uit het Hoge Noorden’. Zijn voorkeur bleef echter uitgaan naar de Noorse sagen. Uit het Noors vertaalde hij het werk van Torolf Elster ‘Levens in de branding’. Maar zijn grote liefde bleef evenwel Sigrid Undset. Van deze Noorse schrijfster was ‘Kristin Lavransdochter’, volgens pastoor De Deyne, het grootste meesterwerk uit de Europese literatuur. Na zijn overlijden werd zijn hele Scandinavische bibliotheek geschonken aan de Stadsbibliotheek van Antwerpen. Bij allen die hem hebben gekend laat pastoor De Deyne een leemte na die slechts kan worden opgevuld met dankbaarheid en mooie herinneringen aan wat hij voor ieder is geweest: een goede en oprechte vriend, een eenvoudig, gulhartig en minzaam man, maar bovenal een geliefd priester en parochieherder. Aan hen betuigt de Raad van Bestuur van het CVKV en de Redactieraad van het tijdschrift ‘Vlaanderen’ zijn oprechte en christelijke deelneming.

Fernand Schrevens

In memoriam
Kunstschilder Jan Flameng

Jan Flameng, Zelfportret.

Op 5 april 1997 overleed kunstschilder en graficus Jan Flameng. Hij werd op 9 november 1917 in Aalter geboren en bracht het grootste deel van zijn gevuld leven in Turnhout door.

Aan het Hoger Instituut in Antwerpen had hij als leermeesters o.a. Zarina en Jos Hendrickx. Hij begon zijn kunstenaarsloopbaan als publicitair ontwerper en illustrator van jeugdboeken. Daarna gaf hij meer dan zesendertig jaar les in tekenen en kunstgeschiedenis aan humaniora- en academiestudenten. Hij was eveneens decorateur en restaurateur, o.a. van de schilderijen en fresco's in de H. Hartkerk in Turnhout en maakte ontelbare etsen, gravures, aquarellen en tekeningen, waarin het licht de boventoon voert. Zijn volledig grafisch oeuvre is in het bezit van het Prentenkabinet in Brussel. Jan Flameng ondernam verschillende studiereizen naar Mexico en Zuid-Afrika en stelde tentoon in binnen- en buitenland. Werk van hem is zowat over alle continenten verspreid. Tot tweemaal toe won hij de Bronzen Medaille in Ancona, zowel voor grafiek als voor schilderkunst. Jan Flameng was soms heel kritisch, maar altijd met recht en reden. Zelf was hij uiterst bekwaam, een integer vakman met immer verwonderde kinderogen. Bomen, landschappen, voorwerpen, vormen, maar vooral mensen boeiden en inspireerden hem. Als onvermoeibare, harde werker bleef hij tot zelfs in zijn laatste levensdagen schetsen, plannen maken, scheppen. En zijn tuin wilde hij nog piekfijn in orde om de lente op passende wijze te verwelkomen. In die tuin blijft de stoel nu leeg, zoals het huis waarin hij na de dood van zijn echtgenote alleen woonde tussen de vele herinneringen aan een rijk leven, in dienst van zijn gezin, van de kunst, van zijn beroep. We zullen hem missen als een eerlijk, gedreven kunstenaar, als een lieve vriend, als een oprecht mens. Adieu, Jan. (Dierckxstraat 8, 2300 Turnhout).

Christina Guirlande

[p. 255]

In memoriam
Philomene Lauwerijssen

Kunstenares Philomene Lauwerijssen (weduwe Jozef Vandeplas) werd als tweelingzuster geboren in Antwerpen op 7 maart 1903) en overleed op 3 april 1996 in de H. Hartkliniek in Eeklo, na een rijkgevuld en bewogen kunstenaarsleven. Haar vader was een gekend diamantair, wijnsteker en groothandelaar, terwijl van moeders zijde edel bloed door de aderen stroomde. Spoedig bleef meneer Lauwerijssen met vier weesjes achter, zodat Philomene en zus Cecile († 8-8-1992) hun moeder niet hebben gekend; de tweeling moest dan ook al vroeg op kostschool. Op jonge leeftijd kroop het kunstenaarsbloed bij de zussen Lauwerijssen waar het niet gaan kon. Philomene tekende elke binnenzijde van de kasten vol met wat haar jonge kunstenaarsoog ontwaarde.

Op zeventienjarige leeftijd trok ze naar de academie, waar ze de vermaarde Piet Gillis als leermeester trof. Van haar leraar heeft Philomene de drang en de ‘haast’ om met rake hand iets op doek te zetten. Een jaar later ging ze als leerlinge-verpleegster binnen in het grote Stuyvenberg-gasthuis in Antwerpen. Daar ontmoette ze als hoofdverpleegster de grote Vlaamse dichteres Alice Nahon (1895-1933). Van deze fijne vrouw kreeg ze ook de smaak van de dichtkunst mee. Intussen was Philomene gehuwd met Jozef Vandeplas. Philomene deed in Aalst aan beeldende kunst en ze leerde Jan Van Campenhout kennen in de kunstkring ‘Artes’. In Assebroek waar ze 28 jaar woonden, stichtte ze het cultureel gezelschap ‘De zeven torentjes’ waarvan ze vele jaren voorzitster van was. Toen ze 61 was, werd ze weduwe. Ze richtte de kunstkring ‘Were di’ op. Van nature was de kunstenares onrustig, bestendig bezig met alles wat betrokken was op kunst. Ze gaf ook schilderlessen. Haar grote liefde ging uit naar de Kempen waarvan ze mooie plekjes op doek vereeuwigde. Op zeventigjarige leeftijd had ze ruim vijfhonderd schilderijen in diverse galerijen in binnen- en buitenland geëxposeerd.

Philomene Lauwerijssen kreeg drie internationale prijzen, veel ereprijzen en lovende kritiek in kranten en kunsttijdschriften. Vlijt en moed, ongekunstelde eenvoud, een milde hand sierden haar. Haar levenslust werkte aanstekelijk. Zij sprak tot boom en plant, tot bloem en dier, als tot een mens van vlees en bloed. Haar overheersende paarse kleuren stemden diep tot nadenken; zij weerspiegelden een gelouterde vreugde, een kommervol leven. In haar rustige Brugse domein verloor ze haar eenjarig zoontje Paulke en haar man Jozef. Ondanks heel wat tegenslagen heeft de kranige Philomene een ondankbare periode in haar leven verwerkt dank zij haar grote liefde voor het schilderen. Het bijwonen van de algemene ledenvergaderingen van het CVKV en het bezoek aan het Lijsternest van Stijn Streuvels schonken de bejaarde kunstenares enorm veel voldoening.

Angèle De Wilde

In memoriam
Jos Loyens

In de lente van 1995 overleed in Brasschaat Jos Loyens (1.10.1909-16.05.1995). Wat hij naliet zijn kostbare maskers, een unieke bibliotheek over die maskers en over de grime, maar vooral de herinnering aan een zoekend mens. Een leven lang was Loyens geobsedeerd door het aan het bestaan inherente verlangen voor korte tijd uit zichzelf te treden, om een wijle een ander te kunnen zijn. Honderden maskers en mombakkesen zijn uit Jos' handen gegroeid, duizenden werden steeds weer herboren onder de magie van zijn grimeertalent. In de hoedanigheid van grimeur, later als ontwerper van maskers en decors, was Jos Loyens o.a. verbonden aan ‘Het Nieuwe Getij’ van Rik Jacobs (dat later overging in ‘Het Reizend Volkstheater’) en aan ‘Het Nieuwe Schouwtoneel’ van Marc Liebrecht. Loyens' fascinatie voor deze expressievormen had in essentie te maken met de kunst van het verhullen en die van het onthullen. De schamelheid van de menselijke existentie kleedde hij met de tover van lijnen en kleuren, achter felle maskers heeft hij landschappen gezien van deerniswekkende kwetsbaarheid. In het boetseren van het mombakkes, in het grimerend accentueren van een aangezicht raakte deze artiest aldus het diepste wezen van het bestaan zelf. Meer dan 60 jaar lang werkte Jos in de hem eigen expressievorm feitelijk permanent aan zichzelf. Misschien kon hij enkel op die manier de diepste vervulling vinden van het bestaan.

‘Vlaanderen’ blijft Jos Loyens dankbaar voor wie hij is geweest en voor zijn nederige dienstbaarheid, die precies daardoor héél bijzonder was. Zeer zeker is het C.V.K.V. hem speciaal erkentelijk voor het prachtige (en nu erg gegeerde) nummer 177 dat hij in de zomer van 1980 voor ons aan zijn geliefde ‘Maskers’ wijdde. Wijlen Rik Jacobs, misschien Loyens' beste vriend, dichtte over hem:

‘Laat mij
voor 't einde
van mijn levenslied
toch nog een tijd
uw speelman zijn.
Ik weet
mijn stem is zwak
en lenig zijn
mijn ledematen
niet gebleven.
Maar 't leven
van mijn geest
is immer speels
en heimweevol...’

Luc Daems