Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 45

[p. 167]

Samenstelling Fernand Florizoone en Chris Torfs
Poëtisch bericht

Iedereen mag gedichten ter selectie sturen aan: Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat, ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6, 8700 Tielt. Alle ingezonden gedichten moeten in machineschrift (tikmachine of printer) en in tweevoud afgeleverd worden. Neem voor ieder gedicht een ander blad en schrijf op ieder blad uw naam en volledig adres. Ingestuurde gedichten worden niet teruggezonden en over ingezonden werk wordt niet gecorrespondeerd, noch getelefoneerd. Aan de auteurs van gepubliceerde gedichten wordt achteraf een bewijsexemplaar gestuurd en een honorarium uitbetaald: vermeld daartoe bij iedere inzending tevens uw bank- of postrekening.

O ja,

Uitziend naar het Poëzielvol Hoge
neem ik mijn langharigste penseel
tussen drie vingeren en streel
van achter mijn vervulde ogen
mijn traanbloed binnen langs mijn keel
om nog een paar maal te slikken.

Dan kan ik pijnloos verzen praten
zonder ze snikkend stuk te stikken
of mensenhaters stuk te haten
tot in mijn liefste ogenblikken
de hunne daarin vastgebeten
mij de aarde doen verlaten,
de lieve aarde in.

Toch - wat zijn wij nog mooie poëten!
Wij houden ons flink onvergeten.

En waar halen wij het vandaan?
Als ergens een kind wordt geslacht
heb ik zo weer een regel of acht
en meteen is mijn smart naar de maan.

Maar hoe mooier wij minderen schrijven
hoe beter en meer wordt geschreid
en hoe dooier de kinderen blijven
van onverteerbaarheid
onomkeerbaarheid
onweerbaarheid
eerbaarheid
waarheid
spijt

Leo Vroman
Brooklyn, 8 mei 1996

Pastorale

Toen en thans

Hoelang geleden al? Wij waren kinders
in dit oud dorp van veldklaver en vlinders
met boerenvolk dat in de noentijd soest.
We werden door geen enkele zorg gehinderd
daar alles later nog beginnen moest.

Nu onder drie gekandelaarde linden
is het bij avondkoelte heerlijk zitten
terwijl van verre een fazanthaan hoest.
De hoeven in een variatie witten
staan achter hekkens bijna doorgeroest.

Er ligt een loopbrug tussen thans en toen.

Anton van Wilderode

Gered

In grote engelse steden
hebben de vossen holen.
Camera's staan daar, het jaar
rond, verscholen opgesteld.
Bewoners van de buitenwijken
(avond pantoffels pyama)
zetten op het tuinpad eten.

April. In Bristol
werden welpen geboren
in de kelders van Jugendstilhuizen
onder de zacht-suizende
buizen van de waterleiding.
In de captatiewagens
kon men ze horen.

Eens zomer
zitten ze blond en verlegen
mooi te zijn achter de hagen,
achter het smeedwerk
van ijzeren hekken. Komen
spelenderwijs aan hun trekken.
Knipperen met hun ogen.

Zo naïef ontkomen
aan honden, aan vijandige dorpen,
aan jagers, aan de kleine oorlog
van een bloeddorstig graafschap.
Kijk, dacht ik, zij
hebben er iets op gevonden.
Nu wij nog.

Aleidis Dierick

[p. 168]

Wie niet weg is gezien

Waaien

Het waaien rammelt aan de ruit. Ze loopt mijn kamers
in en uit en vlucht naar zee waar zonlicht flirt met water.

Mijn hoofd gelooft nog steeds de afgesproken code:
eerst ik, dan jij. De oudste wordt de eerste dode.

Bedroog ze mij expres?
Achter mijn rug is ze verdwenen.
Zonlicht rinkelt waar ik sta.

Soms zijn er stemmen in de regen.
Ik loop ze achterna.

Fietsen

Met losse handen kon ze, voeten op de bagagedrager.
Geen gezicht, geamputeerd leken haar benen.
Door de polders ging het richting duin.

In de tuin van de notaris kwamen de sneeuwklokjes.
De vroegste stalen we meteen, soms vroor het nog.

Als het weer winter is neem ik haar mee.
Herinneringen fietsen rond.

En de notaris?
Met lossen handen, zoals zij.
Onder de grond.

Zij

Hoe ze kijkt, lacht, praat, haar fiets neerzet en
naar de deur toeloopt alsof ze zo naar binnengaat.

Hoe ze zich weer omdraait en de fiets pakt, weg
loopt van dit huis alsof het het verkeerde is.

Hoe ik haar voel komen en gaan en niet weet
dat zij het is wanneer ik opkijk en denk:

de postbode zeker, iemand met reclame, of
iets dat voorbijgaat, een vogel misschien, of zij.

Johanna Kruit

Najaarsdagen

Oktober, en de dag ligt opgesperd
alsof het hoogseizoen niet meer bedaarde.
Rond schuur en in de middagklaarte
ligt land en vee behouden in de herfst.

Midlife, ach! Want in de korst schuilt winter,
liggen lege bolsters van de najaarsdagen,
het ingedrukte spoor van ongeliefde vragen
over sterven hier en overleven ginder.

Niet dat de avond valt, integendeel.
Rovend kruipt zij uit de aarde,
sluipt om takken en gebladerte
en door het ademen van grassen heen.

En mij verblindt! Want nergens vind ik meer
de regenzachte noten van verleden jaren,
de kruimels nectar op mijn koningsvaren.
En schudt de wintereik zijn zaden neer.

De velden vaag, een dag is rond.
En legt haar zwarte licht op land en water,
nog donkere huid wordt dichter later.
Stijgensklaar zit nevel in de grond.

Als rook omheen! Een sliert herinneringen
reikt ver en verder weg van hier.
Vanouds klimt onder eertijds eglantier
de kleffe geur van dolle winterlingen.

Erik Kempinck

Bekroond in de Literaire Prijs van de Stad Harelbeke 1996.

Het huis kleedt zich
bedachtzaam aan.
Een hemd, een jurk, een muts,
een rok, een jak, kousen en laarzen,
de opsmuk wordt gerijgd, gesnoerd,
gepend, omgord. De woning bloeit:
het huisgezin geborgen
tussen warme wanden
met vensters wijd open
onder het dak dat dekt
en aarde met hemel
verbindt.

Louis Jacobs

Wederkeer

Hij weet dat nachtwaarts voert
de stroom van de tijd

dat nimmer wederkeert
het water naar zijn bron.

Alleen de echo keert terug
en vermeerdert zich
maar sterft in wederkeer.

Germain Droogenbroodt
Neemrana Indië, 14.10.95

Vader

de kat
gevangen in de zak
- konijnejongen had ze doodgebeten -
en vader
een wraakgod
verbrijzelde haar kop
met de hamer

afschuwelijk voor het kind

gelukzalig wees hij die zondag
naar de pauwstaartjes op de nok
maar de duiven
fladderden alleen in zijn hoofd
tot de dokter kwam
en het spuitje gaf

Gilbert Coghe

[p. 169]

Juryverslag

Voor de Albert De Longiepoëzieprijs die het tijdschrift Vlaanderen om de twee jaar uitschrijft en die openstaat voor jongeren van 17 tot 25 jaar, werden er voor de zevende uitgave (periode 1995-1996) 149 gedichten ingestuurd van de hand van 81 deelnemers. Zowat de helft van de deelnemers was tussen de 17 en de 19 jaar, de rest was gelijkmatig verspreid over de leeftijden tussen 20 en 25.

De jury was samengesteld uit redactieleden van het tijdschrift: Luc Daems, Fernand Florizoone, Patrick Lateur, Dirk Rommens en Chris Torfs. Voorzitter was Prof. Dr. Gust Keersmaekers, secretaris was Robert Declerck. De jury vergaderde op vrijdag 17 mei 1996 in Steenbrugge.

Het globale aanbod van de inzendingen werd door de jury kwalitatief onvoldoende bevonden, zodat werd afgezien van het voornemen een gelegenheidsuitgave te maken met bekroonde en geselecteerde gedichten.

Toch werd de prijs, in tegenstelling tot de vorige gelegenheid, toegekend en werden twee gedichten geselecteerd die een eervolle vermelding verdienden. Deze vermeldingen gaan naar het gedicht Geriatrie, ingestuurd onder de kenspreuk Charlotte Lotus en naar het gedicht Groenplaats met als kenspreuk Maria-Laura. Beide gedichten getuigen van een authentieke poëtische adem die zich vertaalt in een volgehouden of een originele beeldspraak zonder overtollige ballast. Voor Geriatrie tekende de 18-jarige Isabelle Vloeberghs uit Wilrijk. Groenplaats werd geschreven door de 20-jarige Katrien Vloeberghs, eveneens uit Wilrijk.

Onder de kenspreuk even beeld werd het gedicht met het beginvers Zie hoe ik verwaaid als takken aanlig door de jury unaniem geprezen voor de manier waarop het liefdesthema werd behandeld. In tegenstelling met tal van andere inzendingen waarin clichés al te nadrukkelijk aanwezig blijven, weet de dichter hier in een toch toegankelijk vers voldoende te verzwijgen en voldoende te suggereren. Daarbij hanteert de dichter een heel eigen taalspel in een samengaan van archaïsme en neologisme, klankspel en metafoor. Het versmelten van klassieke elementen met de associatieve beeldspraak van moderne poëzie getuigt van een ambachtelijke omgang met het woord. De laureaat is de 24-jarige Trygve Reynders uit Merchtem.

Hij ontvangt de prijs ter waarde van 15.000 frank, een oorkonde en een bijzondere en gesigneerde uitgave van het gedicht Karakol van Hubert Van Herreweghen dat in voorpublikatie in Poëtisch Bericht verscheen. De twee geselecteerden ontvangen een oorkonde en een gesigneerd exemplaar van Karakol.

zie hoe ik verwaaid als takken aanlig tegen
je transparante adem, hoe ik bestoven met
kristal, pastelle kleuren van je maangezichten
vang, in jouw weemoeden glimlach, hang

naar elk geluid van stem in jou
en hoor hoe jij
nog steenspreekt: waar water warmt
onder je winterhuid en jij van beekjes wordt,
fluister ik
jou hese vogels in, tover klanken uit jouw hals

hier ligt de plek waar je in stilte
hoorbaar wordt, de echo die je zwijgt

Trygve Reynders

hij is nog
vervelender dan de duiven
want hij vraagt
en grauwer dan hun pluimen
zijn de koude
kleren die hij draagt

hij hoort niet bij
het plein zoals zij
toch staat hij bevend op een
foto per ongeluk
zoals hij leeft

licht als hun vleugels
is hij geworden
zich dragen doet zijn
zwakke lichaam pijn
nog even voor hij van een mens
het negatiefje
zal zijn

Katrien Vloeberghs

Vreemd, zegt ze.
De dagen varen
in trage boten
het venster voorbij,

prikken
kleine witte wonden
in mijn huid -
en blijven.

Ze trekt de schelpen
van haar nachtkleed
over elkaar,
voor gluurders
glimlacht ze.

Terwijl haar ogen
zee worden,
schudt de grijze
praatpaal
het hoofd

en leidt de volgende druppel zout
in haar bloed.

Isabelle Vloeberghs