Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 45

[p. 166]

Samenstelling Edmond Ottevaere en Piet Thomas
Transit

In deze rubriek publiceren we ‘literaire’ vertalingen in het Nederlands van goede gedichten uit andere talen. Het is o.m. de bedoeling het vertalen van gedichten te stimuleren en daarom kunnen vertalingen ter selectie ingestuurd worden naar het redactiesecretariaat. Ieder vertaald gedicht moet vergezeld worden van een fotocopie van het oorspronkelijke gedicht en van de bibliografische gegevens van de bundel of het boek waaruit het genomen werd.

Twelve Songs
IX

Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.

Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead,
Put crêpe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever: I was wrong.

The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood.
For nothing now can ever come to any good.

W.H. Auden

A Blade of Grass

You ask for a poem.
I offer you a blade of grass.
You say it is not good enough.
You ask for a poem.

I say this blade of grass will do.
It has dressed itself in frost,
It is more immediate
Than any image of my making.

You say it is not a poem,
It is a blade of grass and grass
Is not quite good enough.
I offer you a blade of grass.

You are indignant.
You say it is too easy to offer grass.
It is absurd.
Anyone can offer a blade of grass.

You ask for a poem.
And so I write you a tragedy about
How a blade of grass
Becomes more and more difficult to offer,

And about how as you grow older
A blade of grass
Becomes more difficult to accept.

Brian Patten

Twaalf liederen
IX

Stop alle klokken, maak de telefoon kapot,
Belet de hond te blaffen met een lekker bot,
Leg de piano's zwijgen op en breng met stille trom
De kist naar buiten, dat de rouwstoet komt.

Laat vliegtuigen cirkelen kermend boven ons hoofd
En in de lucht de boodschap kerven Hij Is Dood,
Knoop elke stadsduif crèpe strikken om de witte kraag,
Dat de verkeerspolitie zwartkatoenen handschoenen draagt.

Hij was mijn noord, mijn zuid, mijn oost en west,
Mijn werkweek en mijn zondagsrust,
Mijn dag, mijn nacht, mijn woord, mijn lied;
Ik dacht dat liefde eeuwig was: zo is het niet.

De sterren zijn niet welkom nu: doof ze terstond;
Omwikkel de maan en ontmantel de zon;
Giet oceanen leeg en veeg de bossen schoon.
Want er is niets meer nu waar ooit nog iets van komt.

Vertaling: Koen Stassijns

Een grasspriet

Je vraagt een gedicht.
Ik schenk je een grasspriet.
Je zegt dat dit niet goed genoeg is.
Je vraagt een gedicht.

Ik zeg dat deze grasspriet volstaat.
Hij heeft zich met rijm gekleed,
Hij is directer
Dan welk beeld ook van wat ik maak.

Je zegt dat het geen gedicht is,
Het is een grasspriet en gras
Is echt niet goed genoeg.
Ik schenk je een grasspriet.

Je bent verontwaardigd.
Je zegt dat gras schenken te
Gemakkelijk is. Het is absurd.
Iedereen kan een grasspriet schenken.

Je vraagt een gedicht.
En dus schrijf ik je een tragedie over
Hoe het steeds moeilijker wordt
Om een grasspriet te schenken.

En over hoe ouder je bent
Hoe moeilijker het wordt
Om een grasspriet te aanvaarden.

Vertaling: Ivo van Strijtem

Deze gedichten worden opgenomen in het boek ‘Wereldpoëzie van de 20ste eeuw’, samengesteld door Koen Stassijns en Ivo van Strijtem, dat in oktober e.k. bij Lannoo - Tielt verschijnt.