Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 45

[p. 38]

Samenstelling Fernand Florizoone en Chris Torfs
Poëtisch bericht

Iedereen mag gedichten ter selectie sturen aan: Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat, ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6, 8700 Tielt. Alle ingezonden gedichten moeten in machineschrift (tikmachine of printer) en in tweevoud afgeleverd worden. Neem voor ieder gedicht een ander blad en schrijf op ieder blad uw naam en volledig adres. Ingestuurde gedichten worden niet teruggezonden en over ingezonden werk wordt niet gecorrespondeerd, noch getelefoneerd. Aan de auteurs van gepubliceerde gedichten wordt achteraf een bewijsexemplaar gestuurd en een honorarium uitbetaald: vermeld daartoe bij iedere inzending tevens uw bank- of postrekening.

Voorlopig testament

Ik heb nog steeds
de mensen lief,
zoals ik ze gisteren liefhad
en eergisteren
en de dagen voordien...

Ik heb nog steeds het leven lief,
zoals ik het heb gekend,
zoals ik het heb geleefd,
met schuimende morgens,
met nachten van goud en zwart,
maar ook met bitterheid in de mond
en soms met een gezicht van steen...

Terugkijkend op de kleine stad,
waar ik geboren ben,
en fluitend liep - tussen de zomerhagen -
waar ik, in 't park,
fiets aan de hand,
had afgesproken
met mijn eerste lief -
komt weemoed mij overal tegen.

Toen later, de wereld, over
mij heen gevallen was,
en vuur mij tegensloeg
en woest gegrom,
werd ik, van de dingen
en de mensen gescheiden
door een getralied venster...
Maar ook dat ging voorbij...

Jan D'Haese

Een avond in Knidos,
op de rotskust van Turkije

De zon staat laag. De stenen gloeien.
Er is geen geluid, er is geen wind.
Iemand leunt tegen een boom, iets valt
met een plof in het zand in de schaduw.

De zon staat laag en de zee is heel
oudgrieks
blauw en eindigt ergens,
verliest zich
tegen de rotsen van een kaap achter de
arena.

De zon is bijna onder boven de twee zeeën
en in de verte
ver van de verlaten havenmuur
komt een sloepje of een rode roeiboot in
beeld.

Deze dode wereldstad zal zo blijven,
hierna zal niets meer komen.

Hendrik Carette

Talana Farm Cemetery... soldatenkerkhof nabij Ieper
voor Gilbert Vanleenhove

tussen trage torens trilt het doodse land
waar winnaars - tot verlies verkoren -
gelijnde zaden werden in het vale zand

de oorlog heeft zichzelf verloren
in wonden scherp als verse voren

doch bloedloos in dit oerland vastgevroren
kringt nog een kiem van winterkoren
vanuit een levende soldatenhand

Christian-Adolphe Wauters

Het atelier
bij een doek van Marc Chagall

de zon schrijft brandbrieven aan het
avondrood. de wiek steekt een lichtende
vinger op. de nacht wordt zijn atelier.
hij vangt de werkelijkheid aan de bron,

waar ze nog beeld is in de kindertijd,
reist de wereld rond van Berlijns blauw
naar Chinees rood, klapwiekt met penselen
om geen voet aan de grond te moeten zetten.

hij strooit het niespoeder van de vreugde
uit: zijn violist laat de daken dansen.
hij diept uit elke broekzak een mirakel op:
een geit met vlam in de baard, kruipende

keien. hij droomt het onmogelijke waar,
tot de ochtend de luiken ontgrendelt,
de kalveren in het slachthuis worden af-
gestoken met een mes, op honger geslepen

Mark Meekers

[p. 39]

Kinderen

zo keert de stilte langzaam weer,
bekruipt me vanuit gelaten grillen,
in zwijgzaamheid zal ik verstillen,
mijn zoon wordt groot, mijn dochter heeft
verkeer,

mijn huis staat open maar ze gaan,
mijn vrolijk volk verandert in passanten,
ze zijn er nog, maar worden klanten,
ik zie hun kindernamen op de ruiten staan,

adem voor adem, wang op wang,
het speelse licht dat in hun ogen scheen,
krijgt nu betekenis, een vreemde zweem,
ik onderga het stil, ben machteloos en bang,

sporadisch speel ik de vader weer,
de oude doos heeft toverkracht verloren,
wat weg is kan niet meer bekoren,
mijn deel versnippert keer op keer,

wat ik te geven had raakt stilaan op,
een laatste goedheid dekt de schade,
de stilte waarin we vroeger baadden,
spookt tragisch door mijn kop.

Guido De Henau

Begoocheling

Met humus van illusie
voed ik een oase
begrensd door scherpe randen
als tanden
die bijten in mijn elegie

Mw. Wrincq-Verelst

Oud

Hij spreekt met bloemen
en berispt de vogels.
De bank in het park
dagelijkse steiger.
Twee straten, twee stappen grint.
Het hout kraakt 1910.
Hij kraakt één jaar ouder.
Torenklok, dezelfde toon.
Duiven op het gras zijn anders.

Lieven Martens

Er moeten nog bergen vol water komen
(opgedragen aan Nel Veerman)

Hoe helder wordt het mij
van zo nabij
je eindelijk te zien

de vlam te zien het dieptevuur
het ruisen horen van de boom
van water ook waarin de vis
op adem is gekomen

ben jij het werkelijk
jij die door angst belaagd
jezelf bevrijden moest
jij die het uur verspreidde van
Gods taal dat je gelouterd heeft

hoe helder is het mij
je zo nabij te zien

van krekels ken ik het verhaal
van uit het nest verjaagde vogels ook
van winterbos en kreupelhout

maar ook van sneeuw en bergen blauw
van licht dat uit de gaarden vloeit
van weiland vol van paardebloemen

ik zocht je in de zachte mist
ik vond je in de kentering
als moessonregen ging je in me over

Iris Van de Casteele

Vragen

Doet doodgaan
heel veel pijn
en als de zon gaat slapen
wie geeft haar dan
een nachtzoen?

Ik heb geen antwoord klaar
ik gun haar
de geheimtaal van de dingen.

Hoe zeg ik
wij zijn zoekgeraakt
de dood
maakt geen verschil.

Zij vult mijn zwijgen in
met weer een nieuwe vraag:
Toen ik er nog niet was
waar was ik dan?

Christina Guirlande

Kant

De eerste tederheden
veilen licht.
Terwijl teelaarde zijn
schoentje wringt
bloedt de hazelaar
zijn duimen.

Lente scharrelt.
Er is geen kruid
tegen gewassen
als de klaarte kloekt

is Pasen
er als de kippen
bij.

Julie Goderis