Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 43

[p. 225]

Poëtisch Bericht

Samenstelling: Fernand Florizoone en Chris Torfs

Iedereen mag gedichten ter selectie sturen aan: Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6 - 8700 Tielt.

Behalve naar de gevestigde namen gaat de aandacht in het bijzonder naar nieuw en creatief talent. Alle ingezonden gedichten moeten in machineschrift (tikmachine of printer) en in tweevoud afgeleverd worden.

Neem voor ieder gedicht een ander blad en schrijf op ieder blad uw naam en volledig adres.

Ingestuurde gedichten worden niet teruggezonden en over ingezonden werk wordt niet gecorrespondeerd, noch getelefoneerd. Aan de auteurs van de gepubliceerde gedichten wordt achteraf een honorarium uitbetaald.

19

Van dag tot dag zie ik je kleiner worden.
Vel over been. Met dunne haren op een blauwe huid
loop je niet meer in de wind, zeg je.
Alleen je schoenen lijken nog te groeien.

Aan je knieën stoot ik rode vlekken op mijn buik
terwijl ik een kus druk in de kuiltjes van je wangen.
Jij vult mijn borsten met een kruik vol tranen
om wat verdwijnt en nu ook zichtbaar wordt.

De ruimte om je heen wordt alsmaar groter,
en wat je zegt slaat echo's langs de wanden
van het huis. Op de achtergrond waar kinderen
noten plukken, uit de boom van jouw herinnering,
heeft de wind zich waakzaam neergelegd.

21

In het midden van de oprijlaan liet jij
de pantoffels staan. Hiel tegen hiel
en de tenen iets uiteen zoals je stond
te kijken naar de pas aangelegde tuin.

Met je laarzen aan reed je huiswaarts.
Boontjes, sla en kleine uien bleven groeien
in je hoofd, en toen je zingend thuis kwam
met modder aan je voeten, keek je verbaasd

naar moeder, die het jonge groen in de tuin
van de kinderen niet getekend zag. Je schrok
van de laarzen en greep naast de pantoffels.
Die waren ongemerkt uit je gedachten geglipt.

Ina Stabergh

dichters zijn niet thuis waar zij wonen
zij schuilen in een onzeker onderkomen
het dichtst en meest zichzelf nabij
leven zij in wat schoon is en voorbij

Juul Kinnaer

De tijd duurt veel te lang
hoeveel keer slapen nog
voor het weer Kerstmis is?

Haar ogen staan vol ongeduld
zij weet nog niet
dat tijd een roofdier is
en ook de snelste achterhaalt.

Het eindeloze
van een bange nacht
is haar niet vreemd
en het verraad van dromen.
Soms vraagt ze of
het licht aanmag
toch blijft het nachtbos zwart.
Dan huilt ze in haar slaap:
Ik laat je nooit meer los.

Christina Guirlande

Doet doodgaan
heel veel pijn
en als de zon gaat slapen
wie geeft haar dan
een nachtzoen?

Ik heb geen antwoord klaar
ik gun haar
de geheimtaal van de dingen.

Hoe zeg ik
wij zijn zoekgeraakt
de dood
maakt geen verschil.

Zij vult mijn zwijgen in
met weer een nieuwe vraag:
Toen ik er nog niet was
waar was ik dan?

Christina Guirlande

[p. 226]

Bevlogen

 

Een traag en hevig ogenblik:

 

aangeraakt door geest en vuur,

 

bevruchting en ontvangenis

 

en god weet hoe en wat zal zijn

 

 

 

van mensenhartstocht en van pijn.

 

In woordenloosheid en in woord

 

uit alles, uit het niets gelicht

 

ontstaat een kind en een gedicht.

 

 

 

Lieve Van Impe

 

 

 

Geschreven bij het lezen van ‘Honderd gedichten uit Vlaanderen’

Ik weet niet meer hoe vaak ik
's winters bij mezelf heb gedacht:
dit is de laatste keer dat ik hem zie,
nu valt het laatste woord
in ons laatste gesprek.

Soms vermoed ik dat hij weet
dat ik me zulke dingen afvraag
en het is net alsof zijn ogen
daarop wachten

maar ik zwijg
als het graf, ik geloof niet
dat ik ooit iets zeggen zal.

Of misschien toch,
in de zomer, op zijn bank,
in de tuin.

Hannie Rouweler

ik ben vannacht geëmigreerd
naar ottawa canberra en
jerusalem.

maar als ik weet het weer is goed
en als ik voel de haat is weg
kijk ik weer op.

en als ik ruik de grond is schoon
en als ik wil mijn huis is hier
kom ik terug.

Deen Engels

Geruisloos en zacht
glijdt de vloeiende stroom
vanuit de buik van het Gentse.
Een boot schuift
als een helwitte streep
naar de einder toe.
In rust en zonder sporen
voorbij het waaigat.
Zwervend naar de lichtende verte;
zomers-warm gestoofde beemden en
het félgroene, malse weiland.

In dit land
van schilders, licht en Latem
schuift een boot
langsheen de Ringvaart
stilaan naar het dorp toe;
Afsnee, een speldekoptoren en
de overzet.
Vrouwen met een helgebloemd schort voor,
starend in 't hellend vlak
van hun tuinen.
Wapperend, wiegend wasgoed
en wat zondags cafévolk
aan de toog.
Leven aan het water.

Renée Van Hekken