Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 43

[p. 159]

Poëtisch Bericht

Samenstelling: Fernand Florizoone en Chris Torfs

Iedereen mag gedichten ter selectie sturen aan: Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat, ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6 - 8700 Tielt.

Behalve naar de gevestigde namen gaat de aandacht in het bijzonder naar nieuw en creatief talent. Alle ingezonden gedichten moeten in machineschrift (tikmachine of printer) en in tweevoud afgeleverd worden.

Neem voor ieder gedicht een ander blad en schrijf op ieder blad uw naam en volledig adres.

Ingestuurde gedichten worden niet teruggezonden en over ingezonden werk wordt niet gecorrespondeerd, noch getelefoneerd. Aan de auteurs van de gepubliceerde gedichten wordt achteraf een honorarium uitbetaald.

Het keren van de dagen:
de eerste tekens van verval,
de tijd die in het nekvel bijt
en buit weer aan komt dragen

voor niets, voor niemand ooit respijt
blijft hij maar verder jagen
tot alles tot zijn oorsprong keert.

Zoals een vrouwenhuid verweert,
begint nu herfst te knagen.

Lieve Van Imp

Koud en kil de avond.
Bos wordt inktvlek op blauw papier.
Houdt zware mist in kale bomen.
Sterren staan vervroren in de vrieslucht.

Als een trage glimworm
glijdt een trein voorbij.
Achter het raam in droge lucht
een man met bril en grijze slapen.
In zijn hand een gekreukte krant.

Onuitgelezen.

Wilfried De Boeck

Ik kwam tot u. Liet zomers
voorbijgaan. Heb gewacht tot het fruit
van de herfst zou geplukt zijn. Tot
de boomgaard zou sijpelen. Zacht.

Zo was het dat ik kwam. Zelf bijna
druppel, beademend vallende blaren.
Stilte was kostbaar.

Zo kwam ik tot u. Mijn ogen en handen
gevuld met gaven. Rook hulde ons beiden
in een wolk van vrede.
Van vriendschap. Er was een innig gevoel
van samen luisteren. Samen horen.

Het sijpelde nog toen ik rugwaarts
het laantje verliet. Gij naar mij kijkend.
Knikkend. Uw glimlach haast hemels.
Maar uw handdruk liet me niet los.
Deed me slikken.
Ik wist... winter lag in het verschiet.

Iris Van de Casteele

ik durf er niet aan denken
dat op een dag
mijn zinderend zomerland
waar ik als jongen
in de zandsporen te slapen lag
voor wat klinkend goud wordt verpand

immers
geen ander huis heb ik
dan deze velden
de naakte populieren
en de toren
die niet eens sierlijk is te noemen

als frambozen in oktober
smaakt zoet mijn dorp naar zomer

Gilbert Coghe

[p. 160]

Samen

 

De laatste uren dat we samen waren

 

verbonden ons onscheidbaar en voorgoed -

 

want ieder woord dat je nog zei

 

was taal die enkel leven doet...

 

 

 

Ik voel je hand nog in de mijne:

 

een warme hand, een beetje klam...

 

die langzaam losliet bij het scheiden:

 

nu jou een and're Leidsman kwam...

 

 

 

Nog even zocht je naar ons leven:

 

je laatste adem die glijdend verdween -

 

we noemden nog je eigen naam,

 

maar je was al naar elders heen...

 

 

 

Jan Coghe

De akkers liggen leeggeroofd,
verlaten, uitgewoond.
Kraaien bevolken nu het land
dat zwaar van regen is.

Sporen van zomer op de vlucht,
de bomen kaal, de luchten bleek.
En niemand die dit keren kan,
nu niet en nooit dit tij.

Wie hier niet zijn hoeft, mijdt
wat voor het oog lijkt koudgemaakt,
versteend, verzand, verwaaid.

Leven is tijdelijk ondergronds,
in aarde slapend, uitgezaaid,
beveiligd en bewaakt.

Kees Hermis

Zoals je me nu aanstaart
en mij gedachten voorhoudt
als in een doorkijkspiegel,
zo zou ik altijd
met je willen praten

al liggen er bochten
in ons rechtlijnig oogkontakt,
als je iets zoekt buiten jezelf
en ik je zeg waar ik niet ben.

Hannie Rouweler

Waar ik geweest ben
was ik waar ik
ben geweest

en als ik aan jou dacht
meende ik dat ik
aan je had gedacht

bij het water
in verre landen
tussen blanke en
zwarte mensen
alleen en dikwijls niet
met veel en bijna geen tijd

zoals nu waar ik ben
op dit moment
wat zo heden lijkt
en ook zo is.

Hannie Rouweler