Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 43

[p. 77]

Bezoek

Weer thuis. In de kleine kamer
geen woorden alleen maar de kans
een uur lang hun kind nog te zijn
maar ouder, bedachtzamer, anders.

De woorden ontwaken in muren
in tranen waartegen hij vecht
de beving van handen voorzegt
dat wachten niet lang meer zal duren.

En zij als een schim als een engel
ondanks het gewicht van de dag
volgt elke beweging, zij brengt hem
zijn wensen op vleugels op slag.

De rolstoel de kamer het beven
de nacht die geen vrede meer vindt
de kloof tussen ons van een leven.
Ik denk plots aan mijn eigen kind.

Christina Guirlande
31 [1982], nr. 188, p. 189.