Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 43

[p. 76]

Dit blote landschap

Mijn rune lezend
in het blote landschap
waar sneeuwen water werd
en water langzaam ijs,
leef ik in nauw verwantschap
met geplooide merels,
verdraag ik wetten
van bloedstollende
niet aflatende winterscepters.

Het stijve gazon
druilt dagenlang reeds in twijfels
tussen de hoop en de wanhoop
op het slapen of ontwaken
van de eenmaal komende krokus.

Dragend mijn inzicht,
mijn triestige kijk
op eigen talmende winterhanden,
reik ik de laatste kruimels brood
aan de vertwijfelde doodgaande duif.

Amedé Suenaert
31 [1982], nr. 187, p. 106.