Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 43



[pagina 67]
Elegie voor mijn hond Mira met lichte weemoed en een beetje angst bemerk ik dat de pioenen bijna even rood zijn en dat het even stilletjes regent als op de dag dat ik je in de tuin begraven heb. er zijn zo van die dagen. het was zalig dat ik je achter je oren krabde en allerlei nonsens vertelde als poëzie is voornamelijk een kwestie van schrijfkramp mijn vriend. wij waren vrienden en daarom dacht jij dat ik je zou genezen. maar er zijn ziektes waar ik niet tegen op kan, er zijn er vele. en ik, ik leverde je over aan een Geweer. op een dag als deze. er zijn zo van die dagen, dat de pioenen heel erg rood zijn, als vers bloed, en dat het heel stilletjes regent. en dan, toen ik zand gooide over jou, mijn jeugd en onze vriendschap, en over je licht ontgoochelde ogen, bedacht ik, dat het leven voornamelijk een kwestie van begraven en overleven is, met lichte weemoed en een beetje angst. Kris Geerts 29 [1980], nr. 174, p. 47.