Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 43



[pagina 66]
Het gesprek De woorden wiekten uit als afgerichte duiven, op trage vleugelslag - maar rechtaf naar de til. Ze werden één na één en zonder tegenwil gans veilig ingenest met strelend handehuiven. En woorden golfden uit: een zacht en zingend kruiven van laag en traag getij - maar rechtaf naar het strand, daar runen schrijvend in het maagdelijke zand: geheim van overzee, dat dra weer mocht verwuiven... De woorden waren lang geen ver of vreemd geheim! De woorden waren jou een vaak beluisterd rijm, Vertrouwd als wijn waarvan je dagelijks mocht proeven... En waren er soms woorden die betoog behoeven: jij kent bij éénmaal horen al het nieuwe rijm dat baart en tevens bergt een vreemd en Ver Geheim. S. Anderus 29 [1980], nr. 174, p. 47.