Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 43

[p. 51]

Bezinning

Ik heb mijn hart uit passiebrand gedragen
naar 't koele van Gods vree; toch heeft mijn hoofd
zijn loense blik nog dikwerf weergeslagen
naar Gomorrha, steeds vlammend ongedoofd.

Maar 'k wou nu lang om stilte blijven klagen,
tot ik mijn deernis heb geloofd;
van 't hemels zien meedogende aalmoes vragen
nadat ik ben van 't aardse licht beroofd.

Zie, 't wordt nu leeg, alom en voor en achter
mij worden de rumoeren immer zachter:
en vaag verzwindt het radeloos gelal.

Rondom mij welft er stiltes slank heelal.
Alleen het stadig stappen van de Wachter
die zwijgt tot de genade tijen zal.

Jos van Rooy
25 [1976], nr. 154, p. 303.