Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 43

[p. 38]

Gesprek met de zoon

Wij hadden vele dagen, vele nachten,
wij hadden drie seizoenen opgespaard,
wij wisselden licht en schaduw in gedachten,
wij waren bedding voor dezelfde naam.

Je kwam ons naderbij met vragen,
die zwaarder werden om te dragen,
je sleep ons als diamant,
wij vonden 't leven in je hand.

Je bracht je adem en je dromen op de ruit,
je tekende de bergen en de zeeën uit,
je vinger haalde honing uit de maan,
soms stonden bloemen in een traan.

Het huis viel open als een wereldkaart:
er stond een steenbok in 't tapijt,
tussen de eiken stoel en de open haard
lag een eiland van wit krijt.

Elke morgen sloeg de haan
de dag voor ons wijdopen;
jij was weldra vergeten
hoe de dagen hier verlopen.

Je droeg als schroot in je rug
de sporen van de tijd;
je zocht diep in de hemel
een blauwdruk van de eeuwigheid.

Je handen droegen van je bloed
de vlammen en de onrust mee.
Traag groeiden tegen ons
de schelpen van de zee.

Wij leefden binnenkamers van een droom
wij waren oevers van eenzelfde stroom,
de herinneringen rustten naast de wijn,
de oudste zouden ook de beste zijn.

Wij deelden met de kleinste dingen
de zon, de regen en de wind,
maar sloegen eens twee waterkringen
waarvan men nergens meer de randen vindt.

Weer staan de dagen, weer staan de nachten,
warm als koren, koel als gras,
weer zitten wij hier stil te wachten,
alsof je diep in ons herboren was.

Gwij Mandelinck
17 [1968], nr. 100, p. 258-259.