Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 43



[pagina 37]
De piëta's Iets maakt de lippen der piëta's droever in de schemer der kerken, achteraan - als kwam al de onrust van duizend moeders hier, voor de tralies, in kaarslicht, te saam. Zij zaten alleen - inderhaast aan markt en keuken ontsnapt, vrouwtjes klein en devoot - te zwijgen. En elk was een moeder van smarten: wat zwaard in het hart, met wat kind op schoot? Maar kruishout, en lijkwâ, en nagels, ontbonden hen zozeer, dat elk te verhalen begon haar eigen kalvarie, de dolorosa te troosten. Zo moeders voor moeders wel doen. De zon was al onder. Zij waren al thuis. Zij moesten al sterven, godweet. Maar maria's mond bewaarde elk woord van de duizend droeve piëta's. Omdat zij elk woord verstond. Roger Verkarre 17 [1968], nr. 99, p. 190.