Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 43

[p. 39]

Poëtisch Bericht

Samenstelling: Fernand Florizoone en Chris Torfs

Iedereen mag gedichten ter selectie sturen aan: Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6, 8700 Tielt. Behalve naar de gevestigde namen gaat de aandacht in het bijzonder naar nieuw en creatief talent. Alle ingezonden gedichten moeten in machineschrift (tikmachine of printer) en in tweevoud afgeleverd worden. Neem voor ieder gedicht een ander blad en schrijf op ieder blad uw naam en volledig adres.

Ingestuurde gedichten worden niet teruggezonden en over ingezonden werk wordt niet gecorrespondeerd, noch getelefoneerd. Aan de auteurs van de gepubliceerde gedichten wordt achteraf een honorarium uitbetaald.

Was het de spiegel in de straat,
de overkant van water die
aan hem trok als een magneet?

De regen die hem dwong?
Een onweerstaanbaar oerverlangen
dat hem vleugels gaf?

Bij elke stap stroomde hij vol met
zweefkracht die hem lichter maakte.

De veer in hem spande zich aan
totdat het niet meer kon.

Hij liet zich los.
Hij sprong.

Kees Hermis

Sneeuw smolt.
Lijken lagen zonder wade.
Zonken weg.

Insignes bleven.
Cijfers in metaal gedreven.
Lederen Gefreitertäsche.
Kriegsverdienstkreuz Erste Klasse.

Graan schoot op.
De ooievaars keerden
naastten hun verweerde wielen
droegen nest.

En men liep school
at brood
mocht buiten spelen.

's Avonds soms
als ver geschut
het naderend onweer.

Vaders
waren er
al lang niet meer.

Aleidis Dierick

2.

Soms is uw woord papaverrood
dat zindert door de traagste zinnen,
de beemden uit de velden door
en dringend in, tot diep van binnen.

Dikwijls schroomvallig, zacht pastel,
soms fier rechtop als Paulus, - schrijdend
door metaforen ongeteld
maar steeds uw innerlijk belijdend.

Soms als een teder stil bewegen:
een waterke dat vloeit en streelt
dat kronklend voortgaat, zeer bedreven
en zijn geheimen kuis verheelt.

Maar soms zit er iets weerbaars in,
krijgshaftig maar alert voorzichtig,
dat helder kijkt en zich bezint
aan niemand of aan niets schatplichtig.

3.

De oude dingen, de verloren
(een brug die enkel nog kan staan
of een rozas al stuk gebroken)
onder de tand des tijds vergaan.

Het ouderhuis waarvan de stenen
als notelaar en moerbeiboom
rechtop en levend zijn gebleven -
uw woorden dragend in hun droom.

Het gras, het riet, de struikgewassen,
de velden van uw pril begin
waarover flakkervlammen dansen
van zon en van herinnering,

daar ligt het vruchtbegin, - de aarde
waarin uw denkwerk gul gedijt
en leeft en kabbelt, zwemt als water,
vertederd door uw hand, - gewijd.

Armand Ruthgeerts

[p. 40]

Het huis van de dichter

 

Op het meest verlaten land

 

van verte met heuvels

 

en donkere meren rondom

 

ligt het witte huis

 

 

 

waarvan de eerste steen

 

niet ter verstrooiing

 

maar in zachte aarde is gelegd.

 

 

 

Eens waren er stenen die zich

 

lieten stapelen als een weg,

 

een brug tussen tijd en afstand

 

naar hemelsblauw

 

 

 

zo helder in de morgen

 

dat ik er altijd wonen zou

 

ook als het niet bestond.

 

 

 

Hannie Rouweler

 

 

 

(NB: ik heb het ‘huis van de dichter’ in Moerbeke-Waas zien staan!)

Jong aprillicht op de
Boekhoutberg gestrand
beboste heuvels aan
de bruine cirkelrand

van de horizon zijn
plots Noordzeezand geworden,
wit licht stort zich als
water over dit land

het beukt en breekt
op staketsels van kruinen,
rolt over de duinen

van het palend land en vult
dit Denderdal tot binnenzee in.
Ik sta verwonderd aan de kant.

Lieve Van Impe

Uren kan ik luisteren naar het ruisen
van de hoge bomen in de tuinen,
als de avond vroeger valt
en de wind uit het westen komt.
Groene golven lover schudt de regen
heen en weder over de verlaten
erven. Nu keer ik binnenskamers weer,
wil Bachs kantate graag beërven.

‘Schweigt stille, plaudert nicht.’

Paul Possemiers

Een blauwe vloer, maar wit-genaad,
ligt onder vuil
te wachten.

De ruiten in hun groene raam
bestoft.
Mijn moeder zeemt niet meer.

Wie zal mijn ogen wassen?
Wie reinigt ze van tijd
en van verleden zeer?

Paul Vanderschaeghe

Uit ‘Het huis van de moeder’ (in voorbereiding)

Bij de witte zerken
met verzachtende zinnen
- op een precies geschoren
groene heuvelrug en beschut
door het woud vol leven -
staat de wandelaar stil
bij het marcheren en de lopen.
Rijen witte zerken:
een zee van steen. Doodtij
uit de geschiedenis.

(Voor Fred Does.)

Aad Eerland