Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 42

[p. 270]

Poëtisch Bericht

Samenstelling: Fernand Florizoone en Chris Torfs

Zowel C.V.K.V.-leden als abonnees kunnen gedichten ter selectie sturen aan: Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6 - 8700 Tielt. Behalve naar de gevestigde namen gaat de aandacht in het bijzonder naar nieuw en creatief talent. Alle ingezonden gedichten moeten in machineschrift (tikmachine of printer) en in tweevoud afgeleverd worden. Neem voor ieder gedicht een ander blad en schrijf op ieder blad uw naam en volledig adres.

Ingestuurde gedichten worden niet teruggezonden en over ingezonden werk wordt niet gecorrespondeerd, noch getelefoneerd. Aan de auteurs van de gepubliceerde gedichten wordt achteraf een bewijsexemplaar gestuurd.

Ik loop in Sint-Martens-Latem rond, zoek de
bomen van Albijn Van den Abeele. Tractoren
rijden over de akkers met duiven erin. Lijsters
stoten het hout uit hun stem. De zeilen opgerold
als lichamen die slapen. In de opstekende wind
een waterhoen duikt onder, beroert het water.

In de droge weide kan ik een goede zitplaats vinden;
er staan drie paarden in van onschatbare waarde.
Ik lees in een oud boek dat de zomer mee
uit mocht, leg de handen alsof ze moeten drijven.

Met spons en water hangen de vrouwen in de open ramen.
Hier hebben zij gewerkt, hier hebben zij geleefd:
Gust De Smet, de beide Van de Woestijnes en Servaes.
Ik druk de dorpelingen en de andere dichters de
hand, schrijf de naam Sebastiaan op de boerderijen,
spreek woorden uit, bijna moederlijk van schoonheid.

Gust Vermeille

De felle kleuren
die over onze nacht
hun gloed verspreidden
verdwenen
toen de sterren terugkeerden

en wij, het laatste hemellichaam
aan dit magisch spel verbonden,
schitterden nog even mee.

Was 't dit te heldere wit
dat ons zo vroeg scheidde?

Nu je lezend bent opgeborgen
weet ik waar jouw wereld
ligt afgeschermd van de mijne,
in het universum
van een ander verhaal.

Hannie Rouweler

Achter de duinenrij
ligt dromend
het achterland,
met stapelwolken, wit en lui

drijvend.

Langsheen zware, paarse luchten
Langs waar winden waaien,
over vers geploegd veld

in voren

Hier heersen nog kraaien,
karresporen en koren,
stil ruisend in de zomerzon
als in een eenvoudige strofe
van het avondlied.

In dit achterland,
ligt zilte zee,
achter het wakend spoor
van vissers vroeger.
Nu zijn het scharen fietsers,
die grensoverschrijdend
het achterland doorkruisen,
tussen sneeuwwitte wolken
en vuil-wit gevlekt vee.

Het land achter Damme
ligt stil,
de polders ruig,
woest van geul en gronden
waait ginds het zaad
de beemden in,
De geknotte bomen,
knoestig als oude mannen
Gebogen en met klaprozen
vrolijk groeiend

in de kruin.

Renée Van Hekken

[p. 271]

Bezoek
(voor Christine Guirlande)

 

Die dag dat ik je thuis bezocht,

 

voor 't eerst de tuinlaan inreed,

 

mijn auto naast een boom parkeerde

 

die mij aan leed herinnerde,

 

mijn keel: één grote krop.

 

 

 

Maar er was meer

 

dan die japanse kerselaar

 

die op ons beider leven leek,

 

té vroeg vervroren dahlia's:

 

het was pas half oktober.

 

 

 

Maar binnen hing de geur

 

van vers gebakken appeltaart.

 

We proefden suiker en kaneel.

 

We dronken sap van eikelnoot.

 

 

 

Je liet me beelden zien:

 

gezichten, bloemen, bomen.

 

Niets schenk ik weg, zei je,

 

ik kan niet scheiden van de dingen

 

die ik getekend heb.

 

 

 

Maar je lei zacht en traag

 

een kleine ruiker in mijn hand.

 

Je zei: ‘dit is de grote klis’,

 

..of is het kleefkruid, dacht ik.

 

 

 

Ik reed naar huis met aan mijn zij

 

een tekening, een blad papier

 

dat naar me schoof in elke bocht,

 

maar stil lag op de rechte baan

 

nadat mijn hand het zacht beroerde.

 

 

 

Vriendin, zei ik, vriendin.

 

De weg kreeg glans.

 

Er woei een herfstblad op de ruit.

 

 

 

Iris Van de Casteele

Zoals het parfum van een vrouw
als nagelaten leegte
kamers bevolkt en ontvolkt

zoals muurvocht
van het weerloze oog
de dunne wanden weekt

zoals in de trommelholte
een schreeuw van stilte
de weerbaarheid breekt

zo tastbaar
is afwezigheid.

Germain Droogenbroodt

Weet je nog de tijd, toen wij blootsvoets
in het lustoord der verliefden stoeiden
je aan mijn lippen hing van dichter
troubadour en zelfbewust profeet

die Eichendorff en Goethe declameerde
exotische verzen, die je niet eens begreep
maar die naar wilde bloesems geurden
aan de oever van de tijd

die even stilstond
als de zomerzon in haar verrimpeld gelaat
een glimlach spiegelde

toen ik van je lippen
het woelendste water nam.

Germain Droogenbroodt