Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 36

[p. 330]

Poëtisch Bericht
Samenstelling: Karel van Deuren

Zowel C.V.K.V.-leden als abonnees kunnen gedichten ter selectie sturen aan Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat, ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6 - 8880 Tielt.

Per selectie worden slechts twee gedichten van dezelfde dichter(es) ter beoordeling aanvaard. Ingestuurde gedichten worden niet teruggezonden en over ingezonden werk wordt niet gecorrespondeerd, noch getelefoneerd. Aan de auteurs van de gepubliceerde gedichten wordt achteraf een bewijsexemplaar gestuurd.

monte bianco

In het persoonlijk archief van onze betreurde vriend Hector Deylgat (1922-1986) werd dit gedicht gevonden van Fernand Florizoone dat opgedragen was aan Hector en Lucienne, zijn echtgenote.

De onuitspreekbare reus van schoonheid
rijst uit de rose morgen,
een witte soeverein
in geheimen van ongenaakbaarheid,
hij is de gesneeuwde berg
een vlag wit van hemel,
hij is de aartsvader met de morgen-rosse-baard
die met de wolken paart
en zich verkleedt om het uur,
hij is het vaderland van de aarde.
Ik wierook mijn woorden om zijn hals,
hij is als Mozes' stenen tafel:
dichter bij God.

Het dal ligt aan zijn voet
zijn slaapbed groen
van wilde hop en druif en lommerloof,
de waterval vertaalt zijn stilte
in een stroom waarin de tijd verglijdt,
zijn medebergen, de wachters en kantelen
van het Aortadal,
koesteren de winter en de zomer,
maar hij, de Witte Berg,
hij houdt de eeuwen tegen.

Fernand Florizoone
La Salle, 26 september 1985.

Gretig
in de warme lenteregen
en door een onmiskenbaar verlangen
zie ik de nar wandelen
wandelen

hij denkt aan zichzelf
en aan de lente
zoals alle anderen

alleen vindt hij dat de regen
erbij hoort
en hij dus ook
wandelend in de regen

Anja Dingenen

Paule Lonneville, A human being.

wij zullen zingen
wij zullen roepen
om het meisje te vergeten
met de lege oogkassen
dat pretendeerde
mij aan te kijken
(zelfs staren is hier een verkeerd woord)
je hoort te zeggen
zij draaide het verminkte hoofd
in mijn richting

Gust Faes

lente in tirol

majestueus, ver
eeuwige sneeuw - hoog boven
bloeiende wilgen

ragfijn kant - oevers
van smeltend ijs bezijden
de kleine bergstroom

kabbelend het meer
rondom de bergen - en niets
verraadt nu geweld

gele primula
waarom ben jij zo nietig
en de alp zo hoog?

glashelder het meer -
rimpelend boven steenslag
eeuwen bestaansrecht

de kleine steen rolt
sneller dan mijn oog hem volgt
hoor ik hem daarom?

plots schalks springend
trekt de vis dartel cirkels
en hapt naar een vlieg

waarom verder gaan
als het dal de weelde biedt
die de berg belooft?

kon de boom spreken
zijn takken zouden ruisen
wat het meer verzwijgt

waarom die vogel
nu de stilte de taal spreekt
van de bergketen

donzig geel de wilg -
langs het smalle bergstroompje
tart lente de sneeuw

Lia Barbiers

[p. 331]

afgedankt

voor J. en S.

Jules wordt afgedankt. De stem klonk haast ademloos.
Afgedankt? Nee, afgemaakt. Het paard is mijn paard.
Streel het, karakter genoeg om sloten te ontgrendelen,
slechts pakweg dertigduizend voor het slachthuis.

Voel ik het van me weggalopperen, horizonten ver in
diepvriesverpakking? Geen boerepaard, een horse met
karakter! Een underdog in de stal van stijllozen.
Jules heeft stijl, mijn stijl, de niet in te tomen teugels.

Paardrijden, kiezen voor de adem van het zweet, over
de randen van het ruige leder schuren, intomen, vieren,
steeds op zijn hoede voor eigengereidheid. Zo is hij.

Zo is zij. Als de grenzeloze tweespalt tussen paard en
ruiter, als de eenheid in eeuwigheid verbonden. Jules,
en de trouw van mens en dier: ogen in de verte. Tot de dood.

Dirk Rommens

Een majesteit
hond
met hongerige bek
dwalend door krankzinnige huizen.

Voel hoe
ik
(zonder verpozen)
mezelf achterlaat op onze schaarse
gemeenplaatsen:

het plein, de kade,
de onaandoenlijke ramen
die, naar ik hoop, gauw
weer zullen oplichten.

Tony Eysermans

Ik pas niet in deze ruimte
dit te nauwe keurslijf dat dag
en nacht om mij heen dichtsnoeren.

Deze ruimte breekt aan mij:
mijn handen zijn te groot, mijn mond
scheurt aan de naden.

Aan mij is geen vrede gegeven.

Tony Eysermans

De terugkeer en de gewikte
bewegingen
de achteloosheid van perfectie

de hete wind die naar de keel grijpt
wanneer ik mijn jeugd herken:

melancholie is een schizofrene oude man
die zijn verhalen aan de zee fluistert.

Tony Eysermans

graven in de nacht

rijp en onaangeroerd staan de sterren
in hoge, donkerblauwe ergernis
en staan de graven, koel en grauw
in natte gronden weg te zinken

gladde katten scharrelen langs de kant,
de lucht is ijzig, de vogels zijn zwart,
wat kruimellicht rond de planeten,
het flitsen van vallende pijnen

nog zingen de bomen in eigen dromen
en vlekt het brons der oude namen,
alleen in nachten van open verdriet
staan sterren en graven samen te staren

Mare Van Halsendaele

François Grandjean, Stilleven, 50 × 60 cm.

vader

Het moest eerst avond worden
- de tijd dat alle hoofden neigen -
vóór ik begreep dat vaders zwijgen
zwaarder woog dan woorden

en dat zijn tedere ogen
waarin reeds schaduw lag
dof waren van mededogen
om 't kind dat hij aanbad

dat met onbezorgde lach
en verwonderende ogen
argeloos in het leven trad
- het leven dat hém had bedrogen.

Hoe kon hij haar behoeden
voor de pijn waaraan hij leed?
Hoe kon hij het verhoeden dat ook zij
een zo kwetsbaar mens zou zijn als hij?

Marieken Haegeman

Erratum: in ons vorig nummer werden de onderschriften bij de illustraties op blz. 240 en 241 verwisseld.