Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 34

[p. 116]

Poëtisch Bericht
Samenstelling: Elfriede Hendrix, Dries Janssen, Maurice Trippas, Flor van Vinckenroye

C.V.K.V.-leden én abonnees kunnen gedichten ter selectie sturen aan Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat, ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6, 8880 Tielt.

Bij elke inzending voegt u: adres, post- of bankrekeningnummer en - zo u uw ingezonden gedichten terugwilt - de nodige postzegels.

gedicht

als die morgen de zon
de kracht niet heeft
boven het onweer uit te stijgen
en de wind uitzinnig verbolgen
de bomen schudt
voel ik
- zoals mijn vader deed -
de nagel in de balk
en de sterkte van het touw

ik schop de stoel
van onder mijn voeten
en schreeuw het uit
hoe in de dauwplooien van september
jij drieogig naast me ligt
vrouw en cycloop tegelijk.

Gilbert Coghe

als je groot bent meisje

als je groot bent meisje
en dansend op je malse bed
voluit de liefde bij al
haar namen noemt.

als je met al je wapens
en geharnast te wapen slaat
en begerig kerft en velt
dan weer ontwapenend naakt

met een huid van zijde
en een hand vol balsem
gepijnigde kerven heelt
barstende bressen dicht

zal je dan nog vragen
naar het hoe en waarom
zal je dan nog vragen
waarom dit laaiende vuur

zo ongedurig branden gaat?

Denijs Van Killegem

Ronald Bruynoghe, Moeder en kind.

Stilte

ik schrijf de stilte neer
op dit blad
onhoorbaar
voor wie niet weet
dat mijn enig verhaal
de stilte is

stilte ligt te broeden
tussen huig en tong
voorafgaand aan het spreken

wat ik verder van de stilte ken
is
dat zij wit is
als in de zomer
het zinderen van de hitte
of 's winters
het net niet kraken van het ijs

de stilte zit geklemd tussen de tanden
als bij rigor mortis

Gust Faes

Samen

Samen de ochtend omhelzen
en met de zon hoog op de kruin
rabarber eten.
Samen
terwijl het rood over de aarde kantelt
druiven persen.
Een ster wegpinken naar de avond
en met wijn
de nacht verder dragen.

Ina Stabergh

Meeuw

Zij schreeuwt haar vrees
en plooit zich langzaam open
van boog tot boog
draagt zij verlangen uit,

de verten wachten
op haar vrede
en buigen stilten tot gebeden.

Gregoriaans schrijft zij haar hooglied uit
in wilde varianten:
van vlucht tot val, van val tot vlucht
crescendo naar de hemel.

En torenhoog hangt zij
in hagelwit gewemel.

Maria Sesselle

Staf Timmers, potloodtekening.

[p. 117]

Huguette De Wit, sculptuur, 4 × 1 m.

Cirkellift

God
waarom toch

is voor sommigen
de overweg
negen keer op tien
gesloten

en voor anderen
overwegend
negen keer op tien
geopend

waarom toch
God

Ivo Dekoning

Hij is daar
de grote tuinman

reikt ons de hand
die wij nooit konden vergeten
wijst met de ander
naar aarde

wij zien berg rivier
in miniatuur

weten
de deur van het slot

wij zetten de vensters open

Willy Balyon

Athos 1

De urentrommel van God
Wordt op de berg een verloren gelegd gebod
Zonder zin
Hier is geen einde

En geen begin
Dan in de glimlach van het eeuwig zijnde
In het glanzen van de Middellandse zee
Waar de zon als een jonge vader

Water met vuur vermengt
Voor nu en later
Geen tempel en geen kruis
Geen vaderhuid, geen wijngaard

Tussen de golven
Alleen in zee
Zijn altijd een
Het licht in het licht

Dirk Christiaens

De dood nabij

Het was een lange zomer
een nooit te vergeten
herinnering
een stralend geschenk
ik sliep in de
klanken van de nacht
en het werd dag onder
de zon van je lach
het gras van je lichaam
verborg de ongeschonden weelde
van je sprookjeslandschap
waarin ik een nooit
gekende vrede vond
de dood nabij.

Marc Bungeneers

Soms denk ik

Soms denk ik, nu moet de tijd
blijven staan, de wolken onbeweeglijk
geen komen geen gaan, dit moment
moet een eeuwigheid vastgehouden.

Laat ons dan drie tenten bouwen
op deze windstille heuvel van as,
met deze ogen de afgrond, de schaduw
glimlachend over het hoofd gezien.

Wie zal de wind nog tot inkeer brengen?
Roep ik niet telkens tot hij me hoort?
De tentzeilen trillen weer en de tijd
gaat onbarmhartig een eeuwigheid voort.

Christina Guirlande