Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 33

[p. 203]

Poëtisch Bericht

Samenstelling:
Elfriede Hendrix, Dries Janssen, Maurice Trippas, Flor van Vinckenroye

C.V.K.V.-leden én abonnees kunnen gedichten ter selectie sturen aan Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat, ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6, 8880 Tielt.

Bij elke inzending voegt u: adres, post- of bankrekeningnummer en - zo u uw ingezonden gedichten terugwilt - de nodige postzegels.

De Muynck Gilbert, ‘Beheersing der dimensies I’, olieverf op paneel, 65 × 85 cm.

Let's go to Rio. Yep. (II)

echt is onecht.
waarheid is niet meer.
evenmin de naam. en de namen: de troost, de trouw.
de geest heeft zich vergist.
lichaam heet het graf.

laster strekt tot lust. en verder.
de leugen een noodzakelijke landing
op dichtbevolkt gebied. en het gevaar. de wolk.

en zij die nog rest, zij die nog resten.
gedoodverfde vriendin, wolgeverfde vrienden.
wetend of niet. willend of niet.
engel of wolf. dodelijk bemind. niet minder.
en in de liefde sterft de liefde. zo de geliefde hond.

en nogmaals, terzijde, tot voorspellens toe.
zij blijft behouden. die nog rest stroomafwaarts.

Gust Faes

's Anderendaags

zijn kaarten
lagen beduimeld,
als bij een oud missaal
het eigen van de mis.
het glas, waarrond
zijn bibberhanden
gevouwen sloten,
leeg, tussen
de armen van zijn bril.
nachtlucht dekte
met dikke vlokken
de achteruit
van 't huis, waar
wachtend op nieuw leven
zijn spade stond
bij ingespitte prei.

Lieven Martens

Geboorte

je geest
belichaamt de drang
waarheid te zoeken
langs gedachten
die nog gevormd worden
geen mens mag
zich vergissen
alleen woorden zijn nog
van tel
jij die een taal
uitvindt
een ander die haar
inhoud geeft
jubelend
om het woord
dt hij/jij alleen
begrijpt

Lou Heynens

Bob Appels, ‘Vermoeide strijder, zonder droom’, olieverf.

(H)erkenning

wanneer ik vroeger
hangend op mijn fiets
staarde naar het groene gras
langs de weg
noemde mijn vader dat
verveling.

wanneer ik nu
hangend over betonnen platen
staar naar het gekwetste gras
op het voetbalveld
noemt mijn vader dat
poëzie.

bart veulemans

[p. 204]

Nietig

Tussen twee hoge dennen
zie ik
heel in de verte
kleine, dorre bomen
zwart tegen de grijze hemel staan.

En op de horizon
hurkt een huisje
met dichtgeknepen vensters
en rode luikenblosjes,
grijze rookkrullen
vallen in het groene wintergraan.

Een zwarte vogel vloog voorbij.

Ina Stabergh

De melkweg

De late zon omkranst de stad.
Straks treedt mijn ziel over de nacht
terwijl zij tergend wacht
op samenzijn.

Zo verlies ik elke dag
een dagring van jouw eeuwigheid,
een blik van jouw begeren.

Dwaas dwaalt een verre melkweg weg
als wou hij wijken voor 't geweld
dat wij op 't witte laken plegen.

Etienne De Ridder

De zee kijkt dag en nacht
voor P.E. Janssen

De zee kijkt dag en nacht. Het hoofd
achterovergeleund bewaakt zij onze
kustlijn. Zij luistert naar het bonzen
der aders waar zij rotsvast in gelooft.

En wij die schraal in dit ontboste land
tussen vergeten bomen achterbleven,
doorgronden traag dat zeewind lot en leven
steeds weet te zetten naar zijn hand.

Zich diep bewust dat wij zeewaardig worden
wacht zij geduldig haar momenten af.
Van kansen die de tijd ons gaf
meet zij de holten om ze vol te storten.

Bertiven

‘In een andere constellatie’. - Diepdruk koper - aquatint - droge naald.

Ik hoor haar schuivend komen

De gele rozen laten blaren los.
Oktober ligt aan gevels nog te zonnen,
de wind is in het okeren bos
met wilde rooftochten begonnen.

De tijd is voor mijn woord te nauw.
Ik hoor haar schuivend komen in de gangen,
bevraag mij wat ik zeggen zou.
Hoe zal ik haar met troost omhangen.

Het kort en droog bewegen van de deuren
in een houvast van bleek omklemmende handen.
De pijn kan ieder ogenblik gebeuren.

Maria Sesselle

Impromptu

Drie kraaien krassen
met droge naald
drie strepen door
de strakke hemel:
een notenbalk om
een muziekje op
te zetten of
een drooglijn om
een wasje weemoed
op te hangen?
Je doet maar.

Een kraai is
een grote vogel.

Marc Coussement

Wintersuite (7)

achter
het net vissen of een spectaculair slippertje op een
glijbaan maken met schots om je nek een poëtisch kader

geen hoogvlieger voor een olympische
commissie maar goed genoeg voor een esthetisch
plekje onder een kroonluchter bij parelende schuimwijn

een klaproos stralend
onder schijnwerpers te midden een scheutje zonneschijn

René Coomans