Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 33

[p. 58]

Poëtisch Bericht

Samenstelling: Raoul Maria de Puydt, Eugène van Itterbeek, Ignaas Veys

C.V.K.V.-leden én abonnees kunnen gedichten ter selectie sturen aan Tijdschrift ‘Vlaanderen’, Redactiesecretariaat, ‘Ter Hoogserleie’, Hondstraat 6, 8880 Tielt.

Bij elke inzending voegt u: adres, post- of bankrekeningnummer en - zo u uw ingezonden gedichten terugwilt - de nodige postzegels.

De gepubliceerde gedichten dingen mee voor de Albert de Longie-poëzieprijs 1984.

Ars poetica

Het werkwoord voelen
vervoegen
een gedachtenreeks
kannaliseren tot een dichtregel
de stilte proeven tussen
de tanden
bij het schrijven van het
laatste woord van het gedicht.

Ik huiver voor mijn blind
geworden dromen.

Ton Luiting

Dode eiken

Het is vereenzaamd land
met dode eiken
- en dode blaren aan de kant -
die galgebomen lijken

Er hangt ontrafeld touw
als spelobject voor
lage winden, de gore wouw
kent dat spel wel door en door

Het is vereenzaamd land
met dode eiken
en dode wezens aan de kant
die naar de touwen kijken.

J. Van der Aa

Fantasia on a theme by Thomas Tallis

(Ralph Vaughan-Williams)

voor Herman Roelstraete

de avond is een phrygisch psalter
dat foetisch in de nacht besloten ligt -
in metrische barokviolen
zindert het mondale licht -

en weer geloof ik dat de nacht - zij is -
een droom van warme waasviolen
die glanzend uit het ritmisch Leeg herboren
herworden tot het welvend licht

Christian-Adolphe Wauters

Lied voor katja

Sinds schoonheid schipbreuk leed op jou
aarzelen lotuseters op jouw gerijpte stranden:
als zestien lentes in jouw wiegende hangmat
nu bloeien gaan tot hoge vlucht van vruchten

Je draagt je schoonheid ongeweten
als kinderen emmers vol glanzend schelp
of zeilen rimpelloos de zomerwind

Scheepgaan in jou krijgt schoonheid lange vaart
en strandt die ooit op riffen van de eindigheid
dan dekt herinnering
aan eens verscheepte vracht
het zicht van averij op jouw gelaat
en blijft de onvermoeide tong
in banen van verbazing tollen

Jij Salzburg in oog en oor gegoten

Joost Vanbrussel

Nog een laatste teken

Nu zoek ik niet
in strengheid van strofen
langs vloeiende ritmen
naar rustpunten rijm.
Want niets gaat nog boven
de bedding van begrepen zijn.

De kwelling die me nogmaals rijt
is niet het water veel te wijd,
maar déze oever vol holten vergeten
en pijnwiggen angstig weten.

Morgen zal ik verscheiden
mijn uitgediend lichaam aanzien
nog dankbaar omdat het ons beiden
tot taal heeft gediend.

Ik zal u horen
besloten in eigen oever
wenen in woorden onvoldoende
en droever
dan ooit tevoren,

en heb mijn stem niet meer, mijn lichaam niet
voor nog een laatste teken,
geen aanvreting van nog verdriet.

Albert De Vos

Tussen hemel en aarde

met geen ander dak
boven mijn hoofd
dan de regenboog
sta ik bloot
aan regen
en wind
en 't schamel goed
dat ik bij dag heb vergaard
wordt mij bij nacht
weer ontvreemd

maar als de regen
hoog zijn boog
vol kleuren spant
en ik tussen hemel
en aarde wandel

lach ik luid
de tussen muur en dak
gekluisterde lieden
uit

Germain Droogenbroodt

Let's go to rio. yep.

I

weggelokt want week
geluk is niet meer weggelegd, of lijkt.
in het verloop van ik naar ik.

bedrog is wat bedrukt.
en ruggelings rukt
aan banden van betrokkenheid.

en het verhaal verzandt. verweert.
van hand en overhand.
en handhaaft roof en tocht.

en ten einde. de tijd heeft een lijf.
tijdelijk van ijzer, deels van ijs.
brekend desondanks. in het brokstuk mens.
splinter uit het breukvlak.
nooit meer splintervrij.
en geveinsd als vogels.

Gust Faes

[p. 59]

Blijdschap der liefde

voor Suzanna, mijn vrouw.

'k Ben van uw liefde gans doordrongen,
'k ben van uw liefde gans omringd;
ik voel een blijdschap ongedwongen,
alsof in mij een merel zingt.

't Is mij een deugd, mij jong te weten
en warm te drijven naar uw mond;
waar elke pijn ik kan vergeten,
waar ik zo vaak de liefde vond.

Want gij zijt hemel, gij zijt aarde,
gij zijt de redding in mijn nood;
gij draagt het hart dat ik aanvaardde,
beminnen zal tot in de dood.

Ghislain Laureys

Weet zij nog

De winterslaap van olmen,
een zacht vergrijp van voeten
in vroege sneeuw,
het paard in schaduwgras aan hoge bomen
en het branden van de beuken in de dreven.
Wat is er van dit stoeien haar gebleven:

Een wild bederf van voorjaarsbloemen,
de linden in het licht
onaangeroerd.
Kan zij van kruiden
nog de namen noemen?
Haar denken in vergetelheid ontvoerd.

Weet zij
de hete hoogmoed van de zomer,
zijn bliksem driftig en brutaal
in slaafse onderwerping aan de regen.
En van de kalveren het speels bewegen.
weet zij nog?

Maria Sesselle

Farao

Lang voor mijn dood reeds
kon ik mij
in momenten van twijfel terugtrekken
in de tombe waarin ik later rusten zou:
een weinig graflucht proeven,
de bodem van de sarcofaag
met vaste hand betasten
(de ogen van de werkers
waren op mij gericht)

In de loop der jaren werden de muren gladder
de schilderingen steeds complexer -
een wereld in het klein
die weldra de mijne zou worden

Zo had ik het steeds geleerd
Ikzelf maakte me geen illusies meer

Luc Hanegreefs

Liefde

Er zit niet altijd een heuse adder.
Soms is het echt te dor, dat gras.
En evenmin valt onder elke ladder
De cliché geworden plas.

Soms is het leven echt nog te genieten.
Pilsjes zonder kater in een borrelend glas.
Zelfs geen mens die 't leven kan verdrieten
Want aan de kapstok hangt jouw jas.

Want naast het bed staan jouw schoenen.
Je nylon kousen dromen dwars over de zit
En weten niet hoe lippen lippen zoenen.

Want naast het bed ligt jouw gebit.
Zal het zich ooit met 't mijne nog ver-zoenen?
Is er nog heil voor het gebroken wit?

Marius-Walter