Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 29

[p. 233]

poëtisch bericht
Samenstelling: Guido Cafmeyer, Joris Denoo en Roger Verkarre

CVKV-leden en abonnees kunnen gedichten ter selectie sturen aan het adres: Roger Verkarre, Bruggestraat 3, 8100 Torhout. Bij elke inzending voegt U: adres, post- of bankrekening en, zo U uw ingezonden gedichten terugwilt, de nodige postzegels.

keerpunt

alleen het witte tikken van de klok
vlekt nog
op de spiegel van de nacht
waarin het maanwitte gelaat
oud en woordenloos moe

wanneer de dageraad
nieuw leven schildert
op de gladde wanden van de nacht
neemt hij hoed en masker:
alleen het masker telt
voor hen die
gezeten op hoge, rode paarden
oordelen
over Harlekijn, Reinaart en Pierrot
(soms blijft hij thuis vermomd in tuinkabouter...)

op een morgen
- de wind waait de nacht aan flarden -
loopt hij de laan uit
om te gaan rusten
in de paarse schaduw van een heuvel
(maar éérst nog moet hij
de Sleutels geven
aan het oudste kind
dat buiten lacht
onder de fluweelboom)

Guido Wulms

hengelen

aan elke korrel van de tijd
vergapen zich de goudzoekers
en iedere rimpel van het water boeit
in hun speelkamer van het toeval

hier wordt voorspelbaarheid gedood
en schuiven waterkringen uit hun oevers
hun wonderen in elke zenuwbaan

de dobber is hun ziel geworden
de dwingende navel van hun heelal
waar zelfs de zon haar baan vergeet
en stoeiend ontucht pleegt

de jachttaferelen worden er geveld
en elke ruk van 't lot herstrijkt zichzelf
tot eeuwige onverstoorbaarheid

Joost Vanbrussel

ingooigem

Het Lijsternest schuilt
tussen struik en klimgewas
en averechts keert het zijn
gebroken ogen naar de zon.

Het bakstenen kerkje leunt tegen
het arduin van Streuvels' graf
en binnen koestert het zijn zoet
pastel als een communietaart.

Het grind kraakt alledaags.
Tussen dollekervel en klaproos
razen de bedwelmde reizigers
voorbij dit huiverende huis.

Binnen hangt het heilige patina,
de wijding van veel oude dingen.
Vertrouwd blakert het landschap
doorheen het bekende uitkijkraam.

De souvenirs van een mensenleven
lang staan binnen handbereik,
en voor het doorgezakte tafelblad
waan ik de bewoner teruggekeerd.

Tussen nu en toen staat slechts
de dood, een vluchtige bezoeker,
die in de keuken op de koffie is.
Adieu. Weer wacht pen en papier.

Het grind kraakt alledaags,
de waardige boeken buigen stram
en alle oude dingen waken weer
alsof hij even maar was weggeweest.

Denis Van Killegem

hondsdagen

in bomen wordt
mijn nacht bewaard.

het vroegste licht
drinkt uit de beken.

de dauw draagt
volle uiers uit.

de stilte vreest
de hitte weer.

en straks
de vogels breken.

de grachten zijn
mijn zacht verweer.

Gery Florizoone

paul klee

uit de nijl
van je geest
verheft zich de
drenkeling die
steevast zich
vasthoudt aan
het ik dat niet in
het slib van de tijd
wil versmachten.

er is geen puzzle
geen opbouw van
fragmentarische nachten
wel een meervoudig
betrachten te gelijker tijd
strand en zee te zijn.

de slinger
verdeelt niet
de tijd, enkel
de ruimte
van de kast
die hem bergt,
de ruimte
van de lucht
die steeds muffer
gaat ruiken.

de twijfel
spijkert de
verworvenheden vast
en rekt zijn
handen naar het
reiken van wat
veraf is en toch
zo nabij
in het bereik
van het betrachten.

Freek Dumarais

[p. 234]

winterschap

Ik mis niet meer
de troost van bitter
mijn winteradem wordt reeds witter
en mist mijn lieve transparant

bij de genade van de roos
zie ik de verte nader
zo ook de zon die wandelt op mijn hand

als eenvoud stroomt de weg voor later
ik vouw de krant vol lieve woorden
zie hoog in oog een kathedraal van wit

ik hoor de kleuren helder zingen
bij het sneeuwen van de dagen.

Fernand Lambrecht

En zint het niet
dan went het wel
klein stukje mens,
want buigzaam
als het ranke riet
is je verdriet
op aarde,
waar elke wens
in waarde stijgt
zolang ie
geen vervulling krijgt,
rijk stukje mens.
En zint het niet
zing dan een lied
en weer je fel.
Eens went het wel,
mooi stukje mens.

Elfriede Hendrix

gedicht voor de wind

Hier ontsnap ik uit de wind van later:
een landdier in vreemde vacht verlaten.

En wat ontstond nadat
het huis als een tijdbom sprong?

Een bevroren vijver
waar schier gras uitkraakt en dat droomt

van water, zwerfwater met een groot
wit oog voor hemel.

Laat dit zó zijn: dit leven
loopt niet uit limieten.

Maar jij, onnoembare, verdeel mij
in stiften, voorzichtige inkten

en tel in het late begraven
de namen waarin ik mocht klinken.

Bea de Longie

op de oever

Het water achter 't kielzog zie je westwaarts glijden,
een witte eend komt daar wat eendelijk trots op doen,
een rauwe raaf brengt rouw in 't jonge oevergroen
en bijen komen oeverslik tot winning wijden.

Nu gaat het water achter kielzog oostwaarts glijden,
een groene eend komt, geel van poot, wat statig doen,
in zwarte spiegel spiegelt ijdel oevergroen
en daar is zon die ons Collioure kon benijden.

Zie, dààr, je beeld dat in de zwarte spiegel staat,
met ijdel groen gelauwerd - dat gelooid gelaat
en om het kalend hoofd die stervenswitte haren...

De leeuwerik hangt aan zijn draad en zingt ‘laetare’:
hij stijgt en valt en valt en stijgt alsof geen kwaad
- geen winter of geen dood - ooit door je tijden gaat.

S. Anderus

Grimeren...
(zie blz. 210)

Ik heb Bip ontmoet in de nevel van Londen,
zijn roep, met stille stem, heeft mij gevonden.
Ik liep verloren in een halo van mist
waar ik zijn masker wit aanwezig wist.

Ogen straalden als gloeiende sterren,
zij glansden als 't spiegelen der zee:
drijven van sluiers omheen mij en verre,
opeens vlak nabij, ging hij met mij mee.

Ik zag Bip opnieuw in het zonlicht te Rome
bij beelden van helden die stonden te dromen,
zijn bleke masker smolt als weke was:
och Here, hoe heet dat het ginds toch was.

Mijn hart trok naar deze man uit de maan.
Ik tastte naar zijn hand, om stilte te leren,
maar nauw raakt'ik de wondere aan
of hij verzwond in de ruimte der eindloze sferen.

Vrij naar Marcel Marceau
Rik Jacobs