Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 22

86
Roger Deruwe
Renaat Veremanskoor - 25 jaar

Midden de chaos van de naoorlogse jaren namen in 1948 enkele mensen het initiatief om de jongeren weer in een kulturele vereniging samen te brengen. Uit een zang- en dansgroep groeide al spoedig een koor. Renaat Veremans die toen in Brugge verbleef, alwaar hij tijdens de oorlog direkteur was van het muziekconservatorium, stimuleerde de enthousiast beginnende groep en schonk het zijn naam. Aanvankelijk onder leiding van H. Verdin zong het koorliederen en werk uit de vóóroorlogse romantiek en strijdliteratuur. Het was steeds aanwezig bij iedere uiting van heropflakkerend Vlaams leven. R. Veremans zei vaak: ‘'t Is schoon, maar 't moet schoner worden!’ Dit is dan ook de gedachte geweest die het koor aangespoord heeft om steeds hoger op te klimmen. - Het zelfsbewustzijn was er weer, maar hoe arm de cultuur, hoe volksvreemd de elite! Het Veremanskoor begreep dat juist hierin zijn taak gelegen was: nl. eigen culturele verheffing! Eigen vorming was de eerste noodzaak. De bekroning van dit streven bleef niet lang uit.

In 1958 kreeg Roger Deruwe de leiding in handen. Zijn muzikale competentie en koorpedagogische bekwaamheid zouden van het Veremanskoor geleidelijk aan die keurgroep maken die vandaag in binnen- en buitenland bewondering afdwingt. - Zowel op de provinciale wedstrijden als bij de landelijke competities bereikte het koor onder zijn leiding de hoogste onderscheiding. Er werd niet geaarzeld om aan internationale wedstrijden deel te nemen; enkele jaren terug in Nederland en onlangs in Italië. Het was niet de bedoeling op deze competities naar onderscheidingen te mikken maar veeleer zichzelf op de proef te stellen, vergelijken en zoeken uit een confrontatie met de meest uitstekende koren wat nog te bereiken was. Het koor bleef zijn eigen weg gaan in het zo volmaakt mogelijk beoefenen van de a capella zang.

De bezorgdheid van de dirigent ging vooral uit naar vernieuwing en waardevolle verruiming van het repertorium, o.a. door opsporen en creëren van goede eigentijdse muziek alsook van onbekende werken en meesters uit de oude polyfone scholen. Zo mag gezegd worden dat het Veremanskoor een der eersten was om namen als Distler, Pepping, Zimmerman en Demantius in

[p. 459]

Vlaanderen bekend te maken!

De lange reeks concerten opnoemen die geprogrammeerd werden, zou menige bladzijden vullen. Het weze alleen aangestipt dat deze concerten telkens een revelatie waren en een groot publiek lokten.

Het Veremanskoor onderscheidde zich bijzonder door de creatie van ‘Die Weihnachtsgeschichte’ van H. Distler, de ‘Johannespassion’ van Chr. Demantius, zijn medewerking aan het Festival van Vlaanderen te Gent, de radiouitvoeringen vanuit de Brugse katedraal en de recente creatie van de kantate ‘Stenen en Brood’ van Norbert Rosseau die overal grote weerklank vond. - Aan internationale ontmoetingen ontbrak het evenmin. Zo trad het koor op in diverse Europese steden o.m. te Velbert, Remscheid, Berlijn, Hilversum, Amersfoort, Arezzo, Rome en tijdens de pauselijke audientie in Castel Gandolfo. Maar ook het volkse werd niet veronachtzaamd.

Naar aanleiding van zijn 25-jarig bestaan organiseerde het Veremanskoor een festival-concertreeks waaraan eminente koren hun medewerking verlenen. De Chamber Singers uit California (U.S.A.), de Alt-Schönberger Kantorei uit Berlijn en de onvolprezen Westfälische Kantorei brachten reeds onvergetelijke momenten van heerlijke koormuziek.

Het Veremanskoor zelf wil deze grootse manifestatie besluiten op 7 maart 1974 met de uitvoering van de madrigaalkomedie ‘l'Amfiparnaso’ van O. Vecchi.