Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 20

45
Leo Taeymans
Provinciale Prijs van Antwerpen voor Schilderkunst

Twee jaar geleden stelden we hier Leo Taeymans voor ter gelegenheid van zijn Prijs van Aarschot. Prijzen en onderscheidingen schijnt hij zowat aan de lopende band te winnen.

In zijn curriculum vitae tel ik er een tiental. Niet dat hij er zich blind op staart. Hij hecht er zelfs niet zoveel belang aan. Hij blijft toch de weg gaan, die hij al enkele jaren voor zichzelf uitgestippeld heeft. Wat we daarover in het Jaarboek 1969 schreven, kunnen we ook nu nog gerust herhalen. Hij blijft nog steeds de man, die in de verfpot geboren is, die door traditie de kennis van het materiaal bezit, de wetenschap van wat lijn en kleur vermogen. Hij bleef ook de stille man, de over zichzelf gebogene, het kritisch oog op eigen werk gericht, ook nu nog, als er andermaal werk van hem geselekteerd werd voor het herfstsalon te Etterbeek of voor de prijs G. Campo. In 1971 behaalde hij dus de Provinciale Prijs voor Schilderkunst, uitgeschreven door de Provincie Antwerpen.

Toch is zijn oeuvre helemaal niet afgestemd om een gemakkelijk publiek te vleien of zelfs aan te trekken. Het vertoont uiterst sobere en zelfs strenge vormen. Niettemin werd zijn werk tussen meer dan 700 inzendingen met de voormelde driejaarlijkse prijs bekroond en unaniem als het beste

[p. 460]

Leo Taeymans: schilderij.

vooropgezet. Men vergete daarbij niet dat meer dan de helft van de inzenders buitenlanders waren. Het werk van Leo Taeymans, dat tussen alle richtingen zijn eigen verschijning vond, moet de juryleden wel danig bevallen hebben, als men weet, ik herhaal het, dat Leo niet naar de waardering van velen zoekt. Hij is de man van de poëzie van de eenvoud. Hij is een asceet in de kunst.

Zijn schilderijen zouden beter in een kloostergang passen dan in een salon. Ook het bekroonde werk is niets dan het uitpuren van realistische dingen, samen met het uitpuren van stemmingen. We zouden durven spreken van een magisch realisme.

In hoofdzaak bestaat het uit een prachtig naakt op het rechtervlak, gans zuiver, hiëratisch bijna. De weergave van de vrouwelijke onaantastbaarheid, zonder enige ziekelijkheid. De andere helft van het vlak wordt gevuld met het voorzicht van een kast, een bloemenvaas met lamp, een kinkhoren, een pasbuste. Alles eenvoudig maar ritmisch van opbouw, zuiver van faktuur, al kunnen we dit schilderij rijk gestoffeerd noemen als we het met ander werk van hem vergelijken. Maar ook degene die het ‘armst’ schijnen, zijn telkens in een sluier van geheimzinnigheid gehuld en ook daar is alles in al zijn technische afgewerktheid het tegengestelde van bourgeoiskunst. Zijn werk ademt rust uit en vraagt rust om ermee in kontakt te komen.

Jos van Rooy