Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 20

44
In memoriam
Etienne Steel

In het volle beleven van zijn kunstenaarschap, terwijl hij op de straat aan het schetsen was, werd Etienne Steel zeer ernstig gewond in een verkeersongeval. Zijn lieve echtgenote en zijn toegewijde kinderen hebben lange weken nog gehoopt hem te kunnen redden. Ze hebben verwacht dat zijn levenskracht en zijn kunstenaarsdrift nog wonderen zouden verrichten. Helaas, al hun zorgen hebben hem niet voor hen of voor ons kunnen bewaren. God riep hem tot zich juist op het ogenblik dat wij dachten dat hij nog lange jaren voor zich zou hebben om een diepgaande vernieuwing in zijn kunst tot de voldragenheid te kunnen opvoeren. Hij was immers aan een nieuwe start begonnen.

Sedert zijn ekspositie in ‘De Eik’ te Antwerpen werd zijn werk voor hem een persoonlijke uitdrukking van zijn eigen ik, terwijl veel konventies overboord gegooid werden. Het was een manifest. Het was een dappere daad voor hem. Toch bleef hij nog zijn vroeger brio in de produktie behouden; de vormen echter werden diepgaand gewijzigd. Het werd een geometrische indeling van het doek in vlakken, waaruit de figuren en heel het opzet kwamen opdoemen. Het beschilderde vlak werd een prisma, waardoor de schilder zowel als de kijker de werkelijkheid gans anders gingen zien in wat wij de realiteit noemen. En dat alles gebeurde dan zowel in het stilleven als in het landschap als in de figuur. In alles zocht Etienne Steel een verzameling van krachtlijnen, van zwaartelijnen, van kleurvlakken, van meetkundige voorstellingen. Hij wilde voortaan en voorgoed naar de essentie van de dingen peilen. Hij begon gans opnieuw alsof zijn scheppingen van voorheen slechts een aarzelende aanloop waren geweest. Het aardse leven heeft hem, helaas, niet veel tijd gelaten in het bewandelen van zijn nieuwe en definitieve weg. De hemel eiste deze goede en talentvolle mens op, om zijn aardse werk in de hemel te komen voltooien. Moge hij daar de essentie van al wat is in het eindeloos diepe wezen van God tot in de diepste diepten voor alle eeuwigheid doorgronden.

Jos van Rooy