Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 20

24
Yvonne Guns
60

Yvonne Guns: Anne, 1971.

Opname in de vedetten-galerij van ‘Vlaanderen’ impliceert zowel artistieke verdienste als het bereiken van een gezegende mijlpaal in het leven. Is het wel nodig om voor een kunstenares op dit laatste een te grote nadruk te leggen? Wij menen van niet omdat uiteraard in dit panorama van het jaar toch voornamelijk de positieve bijdrage tot de Vlaamse kunst van het hoogste belang blijft, en met betrekking tot de produktie van de kunstenares Yvonne Guns is dit niet zo moeilijk aan te tonen.

Yvonne Guns behoort alvast niet tot de grote pleïade, die de plastische kunst als loutere ontspanning beschouwen; zij sluit echter wel aan bij het kleinere cenakel dat scheppend en werkend, door de volledige inzet van hun talent een zelfstandig aandeel voor onze kunst leveren.

Vorige eeuw heeft de kunstkritikus Conrad Fiedler verklaard dat ‘een van de eerste vereisten voor een artistiek talent is dat het een bijzonder verfijnde en gevoelige ontvankelijkheid bezit voor bepaalde eigenschappen in de dingen.’ Meteen bepaalt deze uitspraak op welke wijze Yvonne Guns de diversiteit van haar rijke tematiek benadert. Een tematiek die zowat alles omvat: het

[p. 447]

portret, de figuur, de kompositie, het landschap, de marine en het stilleven. Van deze onderwerpen transcendeert zij zowel sentiment, essentialiteit als visuele materialiteit.

In werkelijkheid baseert de schilderkunst van Yvonne Guns, en dit buiten de ekspressiviteit van haar stijl, zich op een felle emotionele ervaring, die nochtans een mentale relatie met leven en dingen niet uitsluit, terwijl de kunstenares door haar evolutie en onverpoosd scheppen alvast tot een rijpe eruditie is gekomen. Wat zich bovendien in haar produktie laat opmerken is, dat zij haar opleiding en taak als regentes tekenenplastische opvoeding zuiver gescheiden heeft weten te houden van haar kreatieve impulsen en betrachtingen. Inderdaad, in haar schilderkunst kan men nergens de sporen van een dogmatische hantering van vormmiddel of koloriet vaststellen. Behoudt haar stijl doorlopend een zelfstandige spontaneïteit wat kleur en duiding betreft, deze spontaneïteit is ongetwijfeld resultante van een intrinsieke en sensitieve benadering van het gekozen tema.

Talrijke tentoonstellingen en officiële erkenningen heeft Yvonne Guns in haar lange loopbaan gerealiseerd en in ontvangst mogen nemen. Aan de basis van haar ontplooiing liggen de lessen die zij genoot van de gekende Scheldeschilder Oscar Verpoorten in de akademie van Berchem; het voorrecht een mentor als Prosper De Troyer gehad te hebben en bovendien vrije leerlinge te zijn geweest van Baron Opsomer in het Nationaal Hoger Instituut voor Schone Kunsten te Antwerpen. Daarenboven zijn ook de kontakten met Alfred Ost, Jean Laudy, Jozef Peeters e.a. mede determinerend geweest om haar loopbaan als kunstenares in opgaande lijn te stuwen.

Alleszins is de kunst van Yvonne Guns nergens enigmatisch. Zij maakt het kontakt tussen haar autentieke bezieling en de empirie die tot scheppen dwongen mogelijk door een artistieke oprechtheid en de gevoelswarmte van haar plastische diktie. Deze kunstenares is nooit op een verworven standpunt blijven staan, maar zij is voortdurend bekommerd om het register van haar mogelijkheden te vernieuwen en te verruimen. Haar kunst wil zij als een waardevolle boodschap op ons overdragen.

Remi De Cnodder