Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 20

2
Marcel Ameel
65

Wanneer men het werk van kunstschilder Marcel Ameel in ogenschouw neemt, komt men tot het besluit, dat ogen en hart van deze begaafde man aan vier onderwerpen gebonden zijn: aan gebouwen, het landschap, het bos en de zee. Wanneer men naziet welke streken zijn voorliefde genieten, dan ontdekt men onmiddellijk twee gebieden: het zuiden van West-Vlaanderen met de vlakte van Diksmuide als vertrekpunt, én het zuiden van Oost-Vlaanderen, met de heuvelende landouwen tussen Oudenaarde, Ronse en Zottegem. Deze aanwijzingen sluiten in de verste verte geen beperkingen in, want Marcel Ameel wordt aangegrepen door het landschap en de gebouwen van om het even welke streek. In zijn atelier en bij vrienden en relaties vindt u evenzeer doeken die de Ardennen, Italië en Tsjecho-Slowakije weerspiegelen, omdat hij deze landen heeft doorkruist en alom dan heeft de natuur sporen bij hem nagelaten.

Bij een eerste kennismaking zou men licht deze artiest als een opbruisend temperament bestempelen. Toch vertolkt zijn kunst van elk standpunt uit een onverstoorbare en onverstoorde rust. Hij voelt zich aan de natuur gebonden, in de rijkdom van een oogstweelde, in de onuitputtelijke kleurschakering van een herfst, in het raadselachtige benaderen van een haast tastbare

[p. 432]

Marc Ameel: Landschap.

mist. Elk doek van hem kan men kenmerken als gevoelsbeladen. De natuur spreekt een wondere, een eigen taal en Marcel Ameel vertolkt de gang van de seizoenen in de lust en de rust van weiden en wouden, waar het goed is te verwijlen en zich te vermeien. Het onderzoek van zijn werk leidt tegelijk tot de vaststelling, dat een eenzaamheid op de mens drukt. Onze omgeving wordt groots en aangrijpend tegelijk. Zijn werk biedt een fel kontrast voor het landschap in Vlaanderen: het gevarieerd en boeiend kijkstuk: de effen vlakte met de ruime horizonten, met de helle kleuren van land en lucht, en de bewogen hoogten en uitdeinende laagten uit het Brakelse. De ‘Berendries’ van Michelbeke-Brakel en St.-Maria-Oudenhove bewijst u, hoe de natuur hier eeuwen geleden en eeuwen lang een diepte voor de Zwalm heeft omgewoeld en heuvels als voorpost van de Vlaamse Ardennen heeft omhooggestuwd en opgestapeld. Dàt beeld van het zuiden in twee onderscheiden provincies biedt Marcel Ameel u, telkens homogeen, in een wondere harmonie, met een artistieke vakkennis, waardoor hij bewijst, hoe hij verscheidene technieken beheerst. Olieverf alleen schonk hem geen voldoening. En het sporen naar andere mogelijkheden o.a. akwarel openbaarde hem hoe hij op uitzonderlijke wijze een groep huizen, een kasteel, een poortje, met een karakteristieke atmosfeer te voorschijn toverde, in wit-zwart, met houtskool, met korte trekjes, of vaste schema's. Het stadhuis van Oudenaarde, een verlaten hoeve in Frans-Vlaanderen, tonen hoe een struktuur steeds aan de omgeving gebonden is. Marcel Ameel rukt geen brokken of stukken weg uit de natuur. Hij geeft ons de geest van een gewest, de adem van een landschap met een intense sensibiliteit en een volwaardige plastische ekspressiekracht. Zijn werk is ekspressief en krachtig in de stof en in de geest.

Zijn tentoonstellingen in het Zottegemse, Oudenaarde, De Haan, Gent, getuigen dat de kunst van Ameel de taal van een rijke lyriek van een machtig landschap vertolkt.

Renaat v.d. Linden