Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 20

Poëtisch bericht

Roger Gills
Stamvader

De beenderen aangetast tot in het merg
enkel nog uit het klamme bed komen
als het weer wat meewil
zitten in de zon en knikkebollen
gisteren een vaag verleden met schimmen
die zich zoon en kleinzoon noemen
en morgen...
wachten tot het donker wordt
en weer licht...

Dit terwijl
in haar het leven kiemt
terwijl mijn bloed in haar reeds
zijn drama heeft geënt.

Val. Martellino
Passacaglia van Bach

Gij laat uw thema als in litanie herhalen
en traag met voet of vinger uit de pijpen slaan;
omheen het obstinato zingen nachtegalen
en dansen Botticelli's nymfen melomaan.

En dansen doet zelfs dra de grondstem der pedalen,
en dansen doet de galm in 't wulfsel bovenaan;
maar 't is verloren strijd als, met steeds breder halen,
op breder adem steeds, gij wilt crescendo gaan...

Want wat triomf ging zijn is plots dan omgeslagen
in machteloos vertoon en smartelijk onbehagen,
in moede weemoed die daar stokt in klaaglijk mol...

Toch was 't geen armoe die u niet meer was om dragen -
het was van weelde dat uw zang verging in klagen:
gij hadt geen tààl meer, en uw hart was nog zo vol!

wilfried van craen
Daar

waar je gelaat noch slechts
de spiegel van nutteloze woorden
kan zijn
wil ik
kruisvaarder worden
de duivel tussen de wolken
de maagd tussen de struiken

en
zal ik me afvragen of het wel degelijk een engel was die Abraham
beval z'n enig kind te doden

samen zullen we door één
mond het roestende lied van de hoop zingen

tot
er boven het dak van het Justitiepaleis
zeven zonnen zullen verschijnen die onze

inwendig door kommunikatiekoorts gerimpelde
uitwendig strak-autoritairgevouwde

huid zebrapad-geel kleuren
dan
zal ik
luidop dromend zoals steeds
nogmaals automaties het aspirientje aannemen
en geveinsd slapend vervolgen
met m'n wachten op Godot.

Thomas Trlphon
Het seizoen

Er is een huis
waar de vrouw de laatste hand legt aan het avondmaal
het huis is pas gedweild en het speelgoed van het kind opgeruimd.
Het kind is stil en bekijkt plaatjes van Willy Vandersteen.
Het fornuis staat er diepmenselijk in haar donkerbruin email
voor het plastieken raampje bewegen rode, blauwe en gele danseresjes
ze wuiven gezelligheid en zingen van geborgen zijn.
Buiten is het half december met ijzel en mist
en een gure wind.
Dan komt de man
hij betreed het seizoen dat buiten de seizoenen staat
de vrouw, de warmte en de geuren van het eten omhelzen hem
hij kust haar
en hij kust het kind
dat even opkijkt
en zegt dag pa
dan gaat de man zich wassen
en andere kleren aantrekken
want er is voor hem maar dit seizoen
dat warmte geeft.

Rob Goswln
Zevende gedicht voor een vrouw en haar zevenjarige zoon
Een vrouw dooft de dood

Een vrouw dooft de dood.
Over de zee hangt de maan met harpen in haar oksels.
In haar landengte van dauw en bloed bergt de moeder
Haar zoon, tot eigen woning.

In de klamme kelders van de zomer kiemt het graan
Als een zeis van zonsopgang.
Aan deze hemisfeer meet een meeuw haar waterstand,

[p. 335]

 

Haar sprookjes vol geheimen een landtong in mijn oog.

 

Geen zout dat zouter is, geen zilver dat zingt.

 

Alleen de man beaamt haar buit.

 

 

 

Op spiegels van de wonde, stilt de stilte slechts

 

Mijn wassende hoogdag:

 

 

 

Tweelingen breken hun vingers van teelaarde

 

En Heiligen voeden hun wonderlijke wensen,

 

De aarde slechts een luchtlaag,

 

Een lemmer in mijn lichaam.