Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 19

56
Roland Van den Bussche
Prijs van de Roze Humor

Als leerling aan de Academies te Antwerpen, Gent, Bergen, Parijs, met leraars als J. De Bruyn, Marstboom, Jos Hendricx, O. Landuyt en Zadkine in ‘La Grande Chaumière’, had en heeft kunstschilder Roland Van den Bussche alle troeven in handen om een vooraanstaand artist te worden. De prijzen, die hij sedert zijn studiejaren verwierf, waren dan ook schitterend: o.m. Prijs van Rome voor schilderkunst (1958), de Gouden Medaille in de Biënnale van Ancona (1969), onderscheidingen op de Wereld-Cartoonale te Montreal, de Prijs van de Roze Humor. Iedereen weet wat hij op het gebied van het cartoon sedert 1964 presteert, samen met Marc Callewaert. Ook met onze fijne humorist Gaston Durnez werkte hij samen. Zijn cartoons echter illustreren ten slotte maar een deel van zijn capaciteiten. Eigenlijk is Roland een ernstig

[p. 470]

Roland Van den Bussche: cartoon.

mens en een zeer ernstig schilder, die ook in zijn cartoons au sérieux wil genomen worden. In zijn schilderijen wil hij principes verdedigen, die aan de hoge kant liggen. Hij waardeert de Picture Metaphysica van De Chirico en Morandi. Hij adoreert de poëtische strekking in de schilderkunst. Hij bleef de ongekompliceerde en, ja naïeve weergever, zelfs tijdens zijn abstracte en wat modieuze periode. Toch is hij geen volstrekt surrealist, omdat die strekking volgens hem soms nogal naïef uitvalt. Langs een peilen en zoeken van verscheidene jaren, kwam hij opnieuw tot het figuratieve, min of meer, zoals hij zelf zegt, onder invloed van de popart. Hij noemt het resultaat van zijn zoeken: de nieuwe figuratie. Hoe weinigen er het ook nog wagen, toch durft hij ook nog belangstelling koesteren voor de religieuze kunst, ten minste voor wat de inhoud betreft. In die zin kan hij een innige bewondering opbrengen voor een kunstenaar als Felix De Boeck. Roland bewondert overigens alle kunstenaars, die naar de diepte peilen en naar het innerlijke zoeken. Jakob Smits bevalt hem, wat niet te verwonderen is. Ook de eerste school van Sint-Martens-Latem spreekt tot zijn hart. Zijn eigen schilderijen - hij wil zich niet verder isoleren - werden ten slotte het resultaat van een soort eclectisme, een combinatie van abstractie met de nieuwe figuratie. Een schilderij moet voor hem ten slotte een dialoog zijn. Hij wil wel geen boodschap verkondigen, doch wel zich engageren, ‘geestelijke’ inhoud geven. Schilderijen moeten objecten voor ‘meditatie’ zijn, zoals ikonen b.v. dat ook willen zijn. Wie wil kennis maken met zijn werk kan b.v. ons nummer ‘Hedendaagse Kunst in Vlaanderen’ (jaargang '68) raadplegen. In dit nummer willen wij vooral hulde brengen aan de cartoonist, doch laten we niet vergeten dat Van den Bussche ook in dit genre naar diepgang streeft.

Wij hopen dat hij ons nog lang ‘roze’ mag verblijden en wensen hem van harte geluk met de nieuwe onderscheiding.

Jos van Rooy