51
In memoriam
Victor Van Beylen
Wie hem kende, werd zijn vriend, want eenvoud en hartelijkheid kenmerkten hem. Hij werd geboren te Antwerpen, op 14 oktober 1897 als zoon van beeldhouwer Van Beylen, die jarenlang in Borgerhout woonde en lid was van ‘Eigen Vorming’. Tekenen en schilderen zaten Victor dus in het bloed. Hij volgde de lessen aan de Academies van Antwerpen en Brugge. In 1914, bij het begin van de oorlog, vluchtte hij alleen naar Engeland en begon er met ‘zwarte sneeuw’ te zien. Via een katoliek priester kreeg hij wat schilderwerkjes op te knappen; vooral zijn portretten wezen op een grote vaardigheid. In 1916 zat hij aan het front en werkte mee aan de exposities, door mej. Belpaire ingericht. Na de oorlog zette hij zijn studies verder aan de Academie en het Hoger Instituut te Antwerpen (tot 1929) waar hij een van de beste leerlingen van Walter Vaes was. Hij won de Van Lerinsprijs. In 1934 werd hij professor aan de Leuvense Academie. Victor was een man, die zich weinig aantrok van de woelingen in de kunstwereld, bekommerde zich niet om ismen of kritiek en nam, als uitgangspunt van zijn ‘schoonheid scheppen’, de natuur en trachtte dat, net als zijn meester Walter Vaes, zo goed mogelijk te doen. Literatuur zag hij liever niet verspild aan zijn werk. De portrettechniek had hij prachtig onder de knie, doch hij muntte eveneens uit in landschappen, stillevens en bloemen. Verre reizen rijpten zijn gevoel voor ruimte en verscheidenheid. Van elke reis bracht hij een rijkdom aan vlugge schetsen en ideeën mee. Alles boeide hem, de hele wereld. Hij was een persoonlijkheid, geen tafelspringer; wel veel werken, maar niet met de ellebogen, geen kliekjesgeest, wel breedheid van gedachten en een hart, dat een wereld kon omvatten.
De Antwerpse schildersschool verliest zeer veel aan hem. Borgerhout moet nu een van zijn grote kunstenaars missen. Maar wij vergeten hem niet.
Jos Van Rooy
Auteursrechtelijk beschermd