Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 19

23
Fernand Etienne
Vijfentwintig jaar creativiteit

Fernand Etienne is een geboren en getogen Bruggeling (^o1921). Reeds vroeg kreeg hij van zijn moeder, die vóór enkele weken is overleden, het verlangen mede om al het goede en het schone door te geven, een verlangen dat centraal gebleven is in zijn leven en zowel zijn beroepsbeoefening als zijn artistieke arbeid blijft tekenen.

Zoals bij vele jonge auteurs waren zijn vroegste letterkundige produkten gedichten, echter niet alleen in het Nederlands maar ook rechtstreeks in het Engels (Noord-Ierland) en in het Duits (Westfalen).

Zijn eerste toneelstukken waren ‘Hei, 't was in de Mei’, een Vlaamse sotternij (1944) en ‘De rijke jongeling’ (1942), die niet uitgegeven werden. Volgden ‘Paulus’, herhaaldelijk opgevoerd in de Brugse stedelijke schouwburg (1946), en



het kinderkerstspel ‘Nu syt willecome’ (1947), uitgegeven door Ons Lekenspel te Bussum. Een ander werk, ‘Het Hemelhofken’ (1947), een kindersprookje in drie bedrijven, werd door hem als zijn eerste echt geslaagd toneelwerk beschouwd en is na suksesvolle uitvoeringen in 1958 uitgegeven geworden, samen overigens met een ander sprookjesspel ‘Suikergoed’. Aansluitend bij deze letterkundige toneelproduktie, moet gewezen worden op de rol, die Fernand Etienne speelde in toneelverenigingen en ook in het AVT en NVKT, waar hij door lessenreeksen en artikels een belangrijke en leidinggevende functie vervulde. Laatst nog verscheen in ‘Haec olim’ een merkwaardige studie van hem over Konstantin Stanislawsky.

Als dichter schreef Fernand Etienne nog o.m. een dodenherdenking ‘Oblatio’ (1951) en ‘Godelieve’ (1952), een oratorium; beide werden getoonzet door de huidige directeur van de Brugse muziekacademie, de componist Jules Bouquet, die voor het laatste door het provinciaal bestuur werd geprimeerd. De muzikale wereld is Fernand Etienne helemaal niet vreemd. Getuige zijn jarenlange medewerking met Paul Hanoulle voor het wereldbekende ‘Ons

[p. 447]

Dorado’, waaruit de uitgave ontstond: ‘Carl Orff. Beknopte schets van de kunstenaar en zijn werk’ (samen met Paul Vanderschaeghe; 1959). Verder schreef hij ook nog twee schetsjes voor Orff-instrumentarium, nl. ‘Sabientje’ en ‘De student’.

Zo zijn we aan de essayistische arbeid toe. Biezonder verdienstelijk is de oprichting van de reeks ‘Ontmoetingen’ (Desclée De Brouwer), die aan zijn initiatief is te danken en waarvoor hij de bundels schreef over G.B. Shaw (1958), Rabindranath Tagore (1960) en Thomas Stearns Eliot (1961).

Reeds sedert de oorlogsjaren onderwijst Fernand Etienne Germaanse talen, eerst in het St.-Leocollege en nadien in het St.-Jozefsinstituut te Brugge.

Daardoor is hij zich meer en meer gaan interesseren aan het gebruik van moderne methodes in het taalonderwijs; daartussen neemt het Taalpracticum waarvan hij een der initiators is geweest in België een voorname rol in. Zijn competentie op dit gebied deed hem dit jaar aanstellen tot gastmedewerker in het instituut voor toegepaste linguistiek van de Kath. Univ. Leuven en tot gastdocent aan het Nijmeegse Centrum voor Dramatische Kunst. In opdracht van de K.U.L. zal hij nu een bibliografie en een vergelijkende studie schrijven over de talenpractica. Hij werd tevens medewerker van de conferentie voor Research in Applied Linguistics (Hasselt, in samenwerking met de Universiteiten van Nancy en Utrecht en weldra ook Hannover). In hetzelfde verband trad hij op als coördinator van de Talenpractica van het Centrum voor Opleiding der Kredietbank en als redactieadviseur van de Werkmappen-taallabo der Fa. Vano. Parallel hiermede fungeert hij nog als redactieleider van de Neon- en de Schoolpocketreeks der Uitg. Verbeke-Loys en als lid van de subcommissie Eng.-Duits van het NVKMO. De praktische linguistiek is met de jaren belangrijker geworden voor Fernand Etienne, die echter daarom het toneel niet verlaat maar het zelfs integendeel zoekt in te lassen in de taalstudie. Vernoemen we maar dat hij ook nog artistiek directeur is van het Centrum voor Vrijetijdsbesteding ‘Uilenspiegel’ (Brugge), waar men een bloeiende afdeling Poppentheater (o.l.v. Piet Hendrickx) heeft en men zich o.m. tot doel stelt onderwijsmensen tot soepeler en creatiever onderwijsmethodes te brengen, o.m. door rollenspelen, improvisatie, debatstechniek e.a.

De erkenning van overheidswege is niet uitgebleven. Fernand Etienne werd niet alleen lid van de Provinciale Toneelcommissie West-Vlaanderen en adviseur van het Interfederaal toneel Brussel, maar ook lid van de Hoge Raad Volksopleiding van het Ministerie van Nederlandse Cultuur, waar hij zich inspant om de belangen te dienen van ons amateurstoneel in de eerste plaats. Wij kunnen niet anders dan ook onze erkentelijkheid te uiten vanwege het Kunstenaarsverbond en het tijdschrift ‘Vlaanderen’, waaraan Fernand Etienne als redactielid reeds herhaaldelijk zijn gewaardeerde medewerking verleende.

Dr. Albert Smeets