Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 19

[p. 304]

Getuigenissen

Diep in de iris onzer ogen
weerspiegelt mei haar eerste weelde,
die ons verrast en ons verblijdt
met weidse luisterrijke beelden
terwijl de zon de jonge tinten
van berk en beuk met glans belaadt
en in de prille bloei van mei
ons oude hart weer open gaat.

Gaat dan een schaduw aan onz' zij
en volgt hij in ons spoor en schreden,
steeds leeft de eeuwig jonge mei
in geest en droom, in zin en leden
en stemt een hart weer jong en blij.

Al groent de bot der hazelaren
en glimt de bast der witte abelen,
zo ijlig volgt de val der blaren
op 't gorgelen der vogelkelen,
en rasser dan in kelk en romer
de kleur vergaat, een geur verschaalt,
verspilt het hart zijn lente en zomer.

De lelie sneeft als een ontwijde,
de aster bloedt haar najaarsgeuren
terwijl het trotse jaargetijde
dra zieltoogt in zachtpaarse kleuren,
die in hun stervenstinten dralen
zoals uw laatste ademhaal
nog om uw brekend hart bleef dwalen
maar dat voortaan nog zingen zal
in ons en in uw madrigalen.

Meimadrigaal
In memoriam Meester Renaat Veremans

Dit enkele dagen voor zijn afsterven gevraagde ‘Meimadrigaal’ heeft Meester Renaat Veremans niet meer bereikt. De trage aardse koerier kon de dood niet achterhalen.
Ik wijd het thans, toonloos en met gewijzigde slotstroof, aan zijn schone gedachtenis.
Albe