Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 18

54
Christine Teller
Prijs van de Bell Telephone

Ze is een van onze jongste leden en maakt deel uit van onze redactieraad. Ze verwierf de Prijs Stijn Streuvels, uitgeschreven door het Ministerie van de Nederlandse Cultuur. Ze werd er zelfs door de illustere bewoner van het ‘Lijsternest’ persoonlijk om gelukgewenst. In 1967 volgde de Prijs van De Vriendschap (Club der XII). Ze bekwam een studiebeurs voor Amerika, toegekend door A.C. U.S.A. Drie maanden vertoefde ze in Washington City en in de Graduate School of Fine Arts te Saint Louis. Daarna volgde een vier maanden lange rondreis, dag aan dag, doorheen de Verenigde Staten en Mexico, een fantastische route, te lang en te ingewikkeld om er de voornaamste rustpunten bij op te sommen. Enkele maanden geleden kwam ze ten slotte als laureate uit het Hoger Instituut te Antwerpen. En weer volgde een studiebeurs. Ditmaal naar Italië.

Ze is een fijngevoelige, doch ook kordate jonge vrouw. De zelfstandigheid is een van haar waardevolle kenmerken. Pas gehuwd, verkiest ze toch haar eigen atelier, terwijl haar man zelf ook een gedegen kunstenaar is. Ze is bijna een strijdbare natuur, doordat ze zo ‘direct’ alles zegt wat ze te zeggen heeft. Ze duldt geen compromissen

[p. 490]

in haar werk. Geen hulp, geen voorbeelden. Ze is een doordrijvende individualiste. En zo is het niet te verwonderen, dat men haar werk wel eens ‘hard’ durft te noemen. Hier in Vlaanderen stelde ze nog niet tentoon. Doch in Amerika zijn enkele werken van haar achtergebleven.

Ze arbeidt in een uitzonderlijk grote ruimte met indrukwekkende muren, en ik weet niet of het daardoor komt, dat deze kleine vrouw monumentale schilderijen vervaardigt, waarbij ze dikwijls een ladder nodig heeft om het doek overal te kunnen bereiken. Zijzelf is ervan overtuigd dat die indrukwekkende produkten bij haar tengere persoonlijkheid passen. In die ‘tengere’ persoon huist wel een sterke ziel. Als kunstenares is ze primair begonnen met de hoofdkleuren; daarna volgden de bijkleuren, om ten slotte tot een mengsel van beide te komen. Wellicht zijn die grote kleurvlakken in haar werk nog het dominerend element geworden. En toch behoort ze niet tot de non-figuratieven. Ze blijft immers vertrekken van de natuur. Een lichaam, een hand, een gelaat komen als ‘symbolen’ op het doek terecht, vervormd, vergroot ja, volgens het fluïdum van haar gevoel, en dat ingewerkt in een kleurvolle achtergrond, die uiteindelijk hetzelfde belang krijgt als de voorgrond. Men zou haar kunnen onderbrengen bij de ‘de-figuratieven’. Er zijn wellicht nog schilders, die in dezelfde richting werken als zij (ik hoop dat ze me die domme vergelijking vergeeft), doch dezen werken meer anecdotisch, terwijl zij altijd centraal werkt. Als men haar oeuvre wel eens ruwheid, geweld, kan verwijten, dan moge men bedenken dat ze ook gebeeldhouwd heeft. Ze gaat er wel kordaat en zonder angst op los, doch met een zachte vrouwenhand en met een zacht penseel omdat ze nog echt ‘schilderen’ wil. Ze zoekt, hoe ongelooflijk het ook moge klinken, naar het fijne. En wars van alle oppervlakkigheid, peilt ze naar de diepte. Laat haar eerlijkheid en haar directheid dan voor sommigen een steen des aanstoots zijn, dan bereikt haar kunst toch nog een doel, nl. dat men ‘wakker’ geschud wordt.

Jos Van Rooy

N.v.d.R.: Nadat dit artikel werd geschreven, werd bekend dat Christine Teller ook nog bekroond werd met de Godecharleprijs (80.000 fr.). Nóg een gelukwens dus... en andermaal een studiereis voor de kunstschilderes?...