28
Joos Florquin
‘Ten huize van...’ bekroond!
Joos Florquin en zijn medewerkers Annie van Avermaete en Fons Fraeters werden met hun bekende televisiereeks ‘Ten huize van...’ bekroond met de Bert Leysenprijs voor 1968. Deze prijs wordt sinds 1960 jaarlijks toegekend aan een ‘televisieuitzending van om 't even welk genre, waarin de geest en het streven van de overleden directeur van de Vlaamse Televisie het markantst tot uiting komt: schoonmenselijkheid, brede verdraagzaamheid, Vlaamse gebondenheid, Europese gerichtheid.’ De toekenning van deze prijs aan Joos Florquin en de zijnen komt beslist niet te vroeg, want Prof. Florquin realiseert reeds dertien jaar elke maand een kultureel programma waarvan hij de script maakt. Het is alles bij mekaar niet zo makkelijk een kultureel programma met niveau samen te stellen, dat zich daarbij ook nog mag verheugen in een opvallend brede belangstelling. Via de ‘Ten huize van...’'s hebben Joos Florquin en zijn medewerkers een dubbele verdienste verworven. Allereerst worden de kijkers gekonfronteerd met prominenten uit het Zuidnederlands (en ook al eens uit het Noordnederlands) kultureel leven in de breedste zin, die een belangrijke rol hebben gespeeld of nog spelen in dienst van onze gemeenschap: vervolgens leggen zij met deze uitzendingen een kostbaar beeldarchief aan dat nog belangrijker zal worden naarmate die prominenten tot de geschiedenis gaan behoren. Dank zij Prof. Florquin zal men in het jaar 2000 bijvoorbeeld Van Duinkerken, Kuypers, Servaes, Claes en zoveel anderen hun ideeën en hun herinneringen kunnen horen en zien vertellen in een sfeer die de hunne is geweest, in de beslotenheid van hun gezin en hun huis. Het reusachtig beeldarchief dat op die manier tot stand komt is van onschatbare waarde, vooral omdat Florquin, Van Avermaete en Fraeters zich nooit tevreden stellen met een oppervlakkige benadering van de geïnterviewde persoonlijkheid. Of de geïnterviewde nu een prater of een zwijger is, zij
dwingen hem met zachte hand en meestal met sukses, aan zichzelf en aan zijn waarheid toe te komen, aan wat zijn leven heeft bezield. Ze laten het aan de kijker over de konkluzie te trekken en de vraag te beantwoorden of dit leven en dit werk werkelijk belangrijk is geweest voor onze gemeenschap in haar geheel.
Naast een uitgebreid beeldarchief dat via ‘Ten huize van...’ tot stand komt, heeft Prof. Florquin ook gedacht aan het voordeel dat wij momenteel met deze informatie kunnen doen. Vandaar de bloemlezingen uit ‘Ten huize van...’, verschenen bij het Davidsfonds te Leuven. Tot op heden verschenen vijf delen. Het zesde deel werd reeds aangekondigd. In deze bloemlezingen heeft Prof. Florquin de meest markante interviews gebundeld. Ze bieden ons de volledige tekst van een urenlang gesprek, dat vanzelfsprekend wegens de beperkte zendtijd moest worden beknot. Het buitengewoon sukses van deze bloemlezingen moet niet worden bewezen. Een oplage van ruim 10.000 exemplaren per deel, soms uitverkocht na een half jaar, betekent een ongekend sukses in ons taalgebied. Het feit dat de uitgeverij Manteau een tweede druk op de markt zal brengen van de gehele reeks, wijst op blijvende belangstelling voor deze vrijmoedige konfrontaties. Via deze vooral in Nederland bekende uitgeverij zullen deze bloemlezingen dan eindelijk in het Noorden de waardering kunnen vinden die zij ook daar verdienen. Het zullen een beetje ambassadeurs zijn van Vlaanderen. Toch vind ik het jammer dat niet alle interviews worden gebundeld en uitgegeven. Het zou moeten, omdat ze allemaal samen misschien de beste encyklopedie zouden vormen van het kulturele Vlaanderen in de breedste zin.
Tenslotte wil ik naar aanleiding van deze bekroning van Joos Florquin en zijn medewerkers - inderdaad helemaal in eenklank met het menselijk, verdraagzaam, Vlaams en Europees ideaal van wijlen Bert Leysen - wijzen op een gevaar dat deze unieke reeks ‘Ten huize van...’ zou worden verkwanseld aan politieke intriganten die er alleen op uit zijn zélf op de beeldbuis te verschijnen. Omdat Florquin, Van Avermaete en Fraeters hun taak al die jaren zo voortreffelijk hebben begrepen - wat niet insluit dat alle uitzendingen even geslaagd zouden zijn geweest, maar daaraan had ook vaak een stugge geïnterviewde wel schuld - hoop ik dat deze bekroning het begin mag worden van een nieuwe start, die ook nog meer verdieping en versobering zal inluiden. Zij kunnen het. We moeten hen verder laten werken. Al huilen de wolven, de karavaan trekt verder.
Jozef Deleu
Auteursrechtelijk beschermd
