Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 18

22
Hubert De Vries
70

Hubert De Vries, die in oogst 70 werd, een bezoek brengen en met hem praten, is een onvergetelijke gebeurtenis. Hij spreekt eenvoudig over het dagelijks leven, dat ook het zijne is, over zijn strijd, zijn teleurstellingen met vrienden en collega's, over trouwe vrienden, ook wel over zijn werk, over zijn gezondheid, over figuratieve en non-figuratieve kunst, over de financiële problemen van een kunstschilder. En dit alles gebeurt zonder enige aanstellerij, eenvoudig, recht uit het hart. We wandelden langs de muren in de kamers van zijn woning. Daar hangt de veruiterlijking van zijn droom. Niet overdreven in aantal zijn die doeken - het mooiste is toch verkocht - doeken, die een wondere wereld in ons doen geboren worden.

De Vries heeft immers een gans persoonlijke factuur, zoals mevrouw zegt. Het eerste wat ons treft is inderdaad de originaliteit van dit werk. En dan ondergaat men als vanzelf die concretisering van een droom in kleuren, die ons een Van Gogh in het geheugen roepen. Die dikke, gekorrelde verflaag, die ons een Jakob Smits in herinnering brengt, en die de figuren in een irreëel reliëf schijnen te zetten. En toch is dit de kunst niet meer van Van Gogh of Jakob Smits; het is De Vries. Hij schildert zoals hij is: geen verscheurde, doch een eenvoudige, een ongecompliceerde, met in de eerste plaats zijn zorg voor het koloriet, bijna scrupuleus zijn kleuren zuiver houdende, en alzo zonder schakeringen van het ene vlak naar het andere overgaand, met hier en daar een donkere streep als afbakening. Doch uit die kleuren doemen dan dingen op, stillevens, vissen, kruiken, brood, ganzen, hooimijten, landschappen en ook met een schijnbare voorliefde en in lichtere

[p. 465]

kleur: clowns. Deze man houdt van het leven. Ontgoochelingen en strijd hebben hem gelouterd en mild gemaakt. Hij gaat voortaan aan de harde dingen voorbij. Hij hecht zich dankbaar aan de gewone zaken, die ons omringen. Hij is geen epicurist, doch een dankbare gebruiker van wat de natuur ons biedt. De Vries is een expressionist, een neoexpressionist, zo men hem toch in een schuifje moet wegstoppen. Doch liever: hij is zichzelf. Elk werk van hem schenkt ons vreugde, zoals een ontmoeting met hem een openbaring is. En het verwondert mij niet dat er reeds verscheidene boeken over hem werden geschreven, waarbij er een bestaat in vier talen. Over een paar maanden ziet er weer een nieuw boek over hem het licht. Wanneer men zijn ‘gastenboek’ doorbladert, doet het deugd dat zulk een mens bezocht en gewaardeerd wordt door zovele binnen- en buitenlandse groten op kunst- en cultuurgebied. En dat men daarin namen en handtekeningen aantreft van een koningin Elisabeth, een Kamiel Huysmans, naast brieven uit alle werelddelen. En het doet ons goed dat werken van De Vries niet alleen te vinden zijn in onze en in buitenlandse musea, doch zelfs in de verzameling van Koning Boudewijn. We moeten De Vries niet toewensen dat hij zo moge voortgaan; dat doet hij wel vanzelf.

Jos Van Rooy