Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 18

14
Leon De Fraeye
70

Bijna niet te geloven: Leon Defraeye, de stoere kerel met weelderige haarbos en vlinderdas, zoals wij hem een kwarteeuw



geleden leerden kennen, is reeds zeventig! Al een mooie leeftijd. Maar nog tweehonderd jaar zou hij wensen om zijn werk te kunnen voltooien. Een werk dat inderdaad nooit af is: geschieden volkskundige opzoekingen, pluizen in oude archieven, rangschikken en ordenen, heemkundige en artistieke voorwerpen, beelden, wapenschilden, blazoenen en portretten verzamelen, onafgebroken zanten en schrijven, een museum verder uitbouwen, volkse feesten, optochten en herdenkingsdagen organiseren, gedenkplaten laten aanbrengen, meeleven met het volk in allerlei verenigingen enz. En dit alles met een onbegrensde overgave en met een idealisme, dat zelfs zeventigjarigen nog altijd jong kan houden.

In 1928 (hij was toen 29) is Leon Defraeye, dorpsgenoot van Pieter Jan Renier, Hugo Verriest en René Declercq, aan zijn speurderswerk begonnen. Toen stierf inderdaad Theofiel Renier, burgemeester van Deerlijk en bloedverwant

[p. 459]

van de fabeldichter. Bij toeval kreeg Leon Defraeye inzage van enkele nagelaten geschriften, die handelden over de periode van hongersnood te Deerlijk omstreeks 1848. Zo sterk boeide hem dit, dat hij erover begon te schrijven in plaatselijke weekbladen. Zijn liefde voor het heem was geboren. Alles sprak hem nu aan: kerk en kapel, bos en veld, hoeve en molen, beek, straat en wijk. Tientallen artikels en een vijfentwintigtal brochuurtjes over Deerlijk, over volksen plaatsnaamkunde, over rijmpjes en liedjes enz. verschenen van zijn hand. Verder publiceerde hij nog een bundeltje verhalen, een boekje met rouw- en feestredes en een werkje over de geschiedenis van Zoetenaaie.

In 1932 werd hij gemeenteraadslid en in 1947 eerste schepen van de gemeente, een ambt dat hij nog altijd nauwgezet als geen ander behartigt. Zijn trots is het heemkundig museum, dat hij met de steun van de gemeente heeft opgericht in 1965, op de tweede verdieping van het Gaverkasteel en dat in volle groei is. Men vindt er o.m. het letterkundig archief over Renier, Verriest en Declercq en tal van gevarieerde verzamelingen.

Mocht Leon Defraeye toch nog een stukje krijgen van de tweehonderd jaar, die hij verlangt om zijn verdienstelijk werk voor te zetten. Wij wensen hem dit van harte en nog veel gelukkige dagen in zijn liefdevolle arbeid voor heem en volk.

Luc Verbeke