Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 18

Poëtisch bericht

Ludo Wynants
VIJF/dat daar

de vermolmde verminkten kringkruipen
arm in arm: een linkse een rechtse
en samen op een been trachten te staan
en ginder die peuterkleuters met afgestompte ledematen
en hier alleen een rolwagenromp die praat
met een paar handen die miljoenen doosjes vouwen

Lode Santy

Onze omarming
is niet enkel
een momentopname

het is met onze
vurige wonden
lieflijk over elkaars
huivering dwalen

het is met verliefde lippen
onze naaktheid
betasten en beminnen.

Gilbert Tyberghien
Het zwijgen

mijn handen zijn het teken,
de reden van mijn stilzwijgen
mijn handen zijn de woorden
die door mij onuitgesproken blijven

de stilte is het spreken
het lachen van mijn dromen
ik bouw een huis met stilte
in het lawaai van een vreemde stad

het zwijgen, het vruchtbare land,
schuilplaats van het verlangen
bewaarplaats van het onuitgesprokene
het echte leven, mensengrootheid

[p. 336]

 

mijn handen zijn het zwijgen

 

het onvervalst bewijs, het teken

 

bevestigt dat ik zal blijven

 

als mijn woorden je niet bereiken

Guy van Hoof

Met moeite wordt een aarzeling gebaar
Mijn ogen zijn het raden naar de dingen moe
het vluchten uit hun bedding
naar onzuiver licht
Het woord is een gesloten grondgebied
en toch gaat soms de toren van vervreemding wankelen
en stappen legers uit de verre nevels om te strijden
aan mijn zij. Doch het gedraaf
van paarden overstemt de schreeuw
die mij weer op een vluchtweg jaagt

Een hand is slechts een tuig
en achter heuvels die de kleur van waarheid
diep in zich verbergen
leg ik me neer bij het besluiteloze

Fred de Swert

de tijger heb je in slaap gewiegd
verzet gesmolten tussen je
vingers
het uurwerk liep één uur voor
slaap was er niet voor de onreinen

Paul Vanderschaeghe
Uit het trierer tagebuch

buiten spreekt de zon
met een sneeuwwitte stem
spreekt en spreekt
wij treden aan
een orgel weeft het gouden kleed
en koning zijn wij
koningin
en leven.
dan wordt de gouden stilte zwaar.
wat heb ik om
die waarheid te vergeven?

Annette Lantsoght

vogel,
zeg me waarom jouw vriend
de meerkoet
's winters komt.

bloem,
waarom ben je blij
als je vriend
de zon er is?

boom,
waarom lach je
als de wind
je achterna zit?

hand,
waarom tril je?
als je raakt,

zie je soms de bloem?
zie ik je dan?

Ignaas Claerhout

Wist ik maar
welk woord
mijn laatste woord
zal zijn,
ik zou het dragen
als een pantser
rond mijn hart.

Julien Vangansbeke
Parabel

Tussen hopeloos ontkiemend zaad
waai ik van de aarde op,
en zie, mijn armslag ontgrenst mij
in de ademloze atmosfeer der goden.

Eerst aarzelend, weldra teugelloos,
ontbladeren mijn handen van het tafelblad,
los ik de manen van het witte paard,
en hoor, de echo van het hoefgetrappel
die ik vreugdedronken achterlaat.

Doch, eenmaal
boven de halmen van het wassend graan
en de waterplassen,
begint het hongeren naar het hijgen,
stort ik me blindelings stuk
op de pupillen van mijn spiegelbeeld,

smaken opnieuw al mijn poriën
naar het sacraal gewaad van mijn skelet.

Roger Devriendt
's Nachts

's Nachts als de gestalten uiteenlopen
en worden tot wat ze zijn -
grimmige schimmen uit een fabel-achtige wereld
waar alleen het spleetoog van de kat doorheenloert
en de zwarte stroom (de Styx!) haar bedding voert,
's nachts sta ik op uit mijn slaap?

en sla ik met vlakke hand
in de dijk van mijn onderrijk
een bres?
dat van land weer het water
en van water mijn land?

wist ik wat ik wist
's nachts -
maar de morgen is een schuit
die komt gedobberd uit
de mist.

Hella Gaest
Land van schore

Voor mijn vader

Dit is nog nooit gebeurd:
na zoveel mistige dagen
ben ik weer dicht bij U geweest
mijn dode vader.

Een lucht, die dag geknipt

[p. 337]

 

uit een veld van korenbloemen.

 

Koeien, paarden en wollige schapen

 

zij waren uw vrienden

 

en droegen nog de morgendauw als hun weemoed

 

onvervalst,

 

door het verleden heen,

 

geurend naar uw goedheid.

 

 

 

Eén keizersnede, zo uit de schoot het land van Schore.

 

Hunkerig naar zuiver zaad,

 

in elke diepe kerf de smaak

 

van uw vrije geest,

 

profetisch gloeien van uw oog.

 

Waarom was ik Orfeus niet,

 

mijn vader?

 

 

 

Uw blikken leidden naar uw woonst

 

kinderen dragen nog uw naam

 

bekoord door uw lucht, uw grond, uw merries.

 

Uw merries die gij de manen kamt

 

zoals op Zondag

 

 

 

de losse haren der geliefde.

 

 

 

Ik ben bevrijd: ik weet.

Ferre De Groote
Cyclus

dankbaar om uw hand:
- ‘ons huis is oud maar

scheuren en gaten

maken het nog niet versleten.’

dankbaar om uw hand
heb ik uw hand verbrand.

dankbaar om mijn hand
hebben zij mijn hand vergeten

Ronnie Castelein
Vergankelijkheid

Afgezien van zijden plannen
in een koker van brokaat
(waarin wat aarde en
een gele roos, een idee
en een ééndagsdroom)
dien ik mijn voetstap aan te passen
aan het ritme van vergankelijkheid.

Zo was het licht: zo helder
en gestroomlijnd als een breed sieraad,
een diamant gevat in gouden kraal
die kwijnend rond een oude hals vergeelt,
de adamsappel nuchter knijpt
en schoonheid bant uit diepe rimpels.

Nog is het zo: er is een dag, een avond en een nacht,
een wedren door de tijd,
een trilogie van 't eeuwig mens zijn,
een doem die immer 't zelfde doel onteert.
Ziltig lachen om een witte meeuw:
haar splijtvlucht naar wat rode zon,
maar daar beneden blijft woestijn.

Met broze lijnen wordt dit leven
haast een meetkundig getal:
mooi vertikaal, een rechte,
een snijpunt in een open as,
een onbekend gegeven,
doch eindstreep naar vergankelijkheid.

Maar mensen blijven wij
en spinnen mooi ideeën
rond rijpe oogsten die om regen schreeuwen
tot dat de wolken monsters worden
van effen donkergrijs.
(en daarna komen weer ideeën!).

Men denkt in vage akwarellen,
legt ritme in wat levensstijl,
steekt fakkels aan in enge holen,
diept schaduw uit wat holle woorden,
maar ijverig blijkt uit alles toch
vergankelijkheid geboren.

Als je hart moe wordt van spinnen,
als dat brakend gevoel
als een bonkend geluid
ook je laatste droom nog ontneemt;
als je ijzige vlucht
in het ijle ontrijpt
en je mondstuk tot steengruis verzinkt
zal je dan pas genezen.

De tijd is zo rijp!

Heel eenvoudig misschien:
verterend hard als een maalsteen
en bedwelmend zacht als een schepping
zal je hart in dat pijnlijk mens zijn
het veld van groen in hoop doen ontluiken.

Vergankelijkheid verdwijnt
daar waar een heel warm hart
een steen opwreet,
zichzelf vergeet
en zon uitstraalt.

Nog is de winter koud.
Maar morgen wordt het zomer!