Herinnering aan Claes
Albert Westerlinck
Andermaal over Ernest Claes schrijven! En het kunnen niets anders dan steeds dezelfde gevoelens, haast dezelfde woorden zijn, van weemoedige herinnering en warme dank.
Claes heb ik na vorige oorlog van nabij leren kennen. Ik moest de leiding nemen van de Dietsche Warande, waarvan hij sinds jaren redacteur was en zijn echtgenote, Mevr. E. Claes-Vetter, sinds lang medewerkster. Het was toen, in de repressie-periode, voor hem een moeilijke tijd, maar heel onze redactie was, vertrouwend op zijn goed recht, toen solidair met zijn leed. Hij heeft het verdriet en de ellende van zijn cel-jaren van zich afgeschreven en het zó genezen, overwonnen. Het lag niet in zijn aard het leven bitter en zijn evenmens donker te zien. Hij had integendeel behoefte aan vertrouwen, mildheid, genegenheid. Zijn vrienden hebben hem die ook geschonken, ja zelfs het gehele volk.
De uren die ik met Ernest Claes heb doorgebracht tijdens de redactievergaderingen van Dietsche Warande en Belfort, vóór en na de vergaderingen van de Academie, waren steeds gezellige uren, soms innig in stille gesprekken, soms vol uitbundig plezier, maar steeds doordrongen met een atmosfeer van warme medemenselijkheid. Telkens bij redactievergaderingen van de Warande zag men dat hij verlangde naar het moment, waarop de punten van de agenda afgehandeld zouden zijn, omdat er dan tijd en vrijheid kwam om, met een goed glas, samen te praten over de literaire of Vlaamse feiten van de dag, en vooral om hem te laten vertellen. Dan ging het over de reacties van zijn lezers, zijn belevingen op reis, over afgestorven vrienden, over zijn verleden, zijn jeugd, enzovoort. Als mondeling verteller ging er zoveel warmte, sympathie en humor uit van hem, dat men zou kunnen beweren dat hij er een soort orale literatuur op nahield die fel geleek op zijn geschrevene, met dit verschil natuurlijk dat hij zijn werk met veel zorg styleerde. Die grondige overeenkomst tussen de vertellende mens en de vertellende schrijver bewijst echter hoe authentiek, dóór en dóór echt, deze laatste was.
Ernest Claes zal tot mijn laatste dag in mijn herinnering blijven, zoals in die van al zijn vrienden, als een eerlijk, goed-menselijk schrijver, een knap vakman, en een goede, warm-hartelijke mens.
Auteursrechtelijk beschermd