Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 18

Discotheek

Jacqueline du Pré & Daniel Barenboim: Haydn: Celloconcerto C-dur / Boccherini: Celloconcerto B-dur, Electrola SME 91662, 30 cm., stereo/mono, 295 fr.

Jacqueline du Pré, de nauwelijks 22-jarige Engelse celliste, is ongetwijfeld een zeer grote kunstenares en behoort tot de beste cellisten ter wereld. Door vooraanstaande critici wordt ze trouwens in één adem genoemd met Pablo Casals en Rostropowitsch.

In deze beide opnamen geeft zij als het ware een demonstratie van haar kunnen: met grote zelfzekerheid en een zwierige virtuositeit laat zij haar Stradivarius zingen, daarbij ondersteund en in samenspraak met The English Chamber Orchestra, dat geleid wordt door Daniel Barenboim, een beroemd pianist en... tevens de echtgenoot van Jacqueline du Pré.

Het celloconcerto van Boccherini is beslist gekend door alle liefhebbers van ernstige muziek, het C-dur concerto van Haydn wellicht veel minder, daar het pas in 1961 ontdekt en in 1962 voor het eerst opnieuw werd uitgevoerd. Sommigen zullen dit Haydnwerk misschien niet zo briljant vinden als het al langer bekende concerto in D-dur, maar in elk geval is het het beluisteren meer dan waard, te meer, daar de solist(e) met een behoorlijk aandeel werd bedacht.

Technisch mag deze plaat feilloos worden genoemd.

De N.V. Gramophone (M. Lemonnierlaan, 171, Brussel) heeft het uitstekend initiatief gehad eens heel bijzonder de aandacht te vestigen op de indrukwekkende lijst opnamen, die de beroemde dirigent Otto Klemperer gerealiseerd heeft met The Philharmonia Orchestra van Londen. Klemperer, nu 84 geworden, is de laatste overlevende van de grote ‘Vier’: Furtwängler, Toscanini, Bruno Walter en hijzelf. Hij was vriend en leerling van Mahler en de opnamen, die hij verwezenlijkte, hebben wereldvermaardheid verworven. Een viertal nieuwe uitgaven hebben ons nogmaals eens geconfronteerd met deze grote kunstenaar:

Beethoven: 6de Symfonie in F-dur ‘Pastorale’, Columbia SMC 91 627 (op de hoes staat verkeerdelijk SME afgedrukt), 30 cm., stereo/mono, 195 fr.

Beethoven: 9de Symfonie in D-mol, Columbia SMC 91 629/630, 30 cm., stereo/mono, 295 fr., in casette en met tekstboek.

Een Beethovensymfonie bespreken - en zeker als het de 6de of 9de betreft - is in herhaling vallen met de enorme aantallen bladzijden die daar reeds mee gevuld werden. Dat Beethovens symfonieën meesterwerken zijn, die nu nog steeds de muziekliefhebber verrukken, hoeft geen nader betoog meer. Beethoven was nu eenmaal een genie en in zijn werken treft ons steeds opnieuw zijn grote viriliteit. Met Otto Klemperer krijgen wij dan

[p. 188]

daarbij van de mooiste Beethovenuitvoeringen, die onze muziekwereld rijk is. Hij dirigeert hier andermaal The Philharmonia Orchestra van Londen; voor de uitvoering van de 9de nam hij er het Philharmonia Chorus bij (o.l.v. Wilhelm Pitz) en met de solisten Aase Nordmo Lövberg (sopraan), Christa Ludwig (mezzosopraan), Waldemar Kmentt (tenor) en Hans Hotter (bariton).

Wie deze werken nog niet in zijn discotheek heeft, krijgt nu een unieke kans om zich met de voormelde platen te verrijken: schitterende uitvoeringen en technisch uitstekend verzorgde platen. De prijs is, gezien de uitzonderlijke kwaliteiten, beslist laag te noemen. Wij vestigen er speciaal de aandacht op, dat de 9de drie zijden van een grote fonoplaat bestrijkt,

Beethoven: De vijf pianoconcerto's, His Master's Voice - Angel Series SAN 238 tot/met 241, 30 cm., stereo/mono, 1.400 fr.

In feite hadden we deze serie platen vooraan moeten plaatsen in deze rubriek: de integrale opname van alle Beethoven-concerto's voor piano en orkest zijn voor de muziekliefhebbers een kostbaar bezit, maar als je die dan kunt hebben in een uitvoering Daniel Barenboim (solist) - Otto Klemperer (dirigent) - New Philharmonia Orchestra (begeleidend orkest) - Suvi Raj Grubb (produktie), dan mag je hand op het hart beweren, dat je werkelijk het neusje van de disco-zalm rijk bent. Als toemaatje krijg je er tevens bij de Fantasia in C-groot voor piano, koor en orkest, op. 80, met het John Alldis Choir.

De opnamen dateren pas van eind 1967, begin 1968, en werden verwezenlijkt met de modernste middelen, zodat de platen op technisch gebied feilloos gepresenteerd worden.

Wat de uitvoering betreft: deze is, in één woord, grandioos te noemen. De bij de opnamen tweeëntachtigjarige dirigent, de solist (één derde van de leeftijd van Klemperer) moéten hier wel bezeten geweest zijn door de wil om door te dringen tot in de kern, het hart van Beethovens muziek; dat twee, dan toch heel verschillende temperamenten het tot een dergelijke eenheid in aanvoelen kunnen brengen, zouden wij haast een muzikaal mirakel durven te heten. Dat ‘De vijf pianoconcerto's’ de ‘Grand Prix International du Disque, Académie Charles Cros’ verkreeg, is méér dan verdiend te noemen.