Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 18

[p. 49]

vlaanderen
Poëtisch bericht

J.P. Dumolyn:
Een waarschuwing

leefbaar dagen lang
want de aarde in gevroren
en als lakverf ligt de zon
van februari op de mat.

massa's water machteloos
in dit regentaat van roet
en ijzel. ijzig barst de wind
en vruchteloos het vuur.

de melk spant in de flessen.
roerloos en bedroefd
laten vogels zich bevriezen,
als een teken aan de wand.

Patricia Lasoen:
Twee dagen in november of het lied van de paarse chrysant

Een grijze kater is de lucht
na maandenlange rooftocht
moe geworden -
probeert hij tevergeefs
zijn wonden schoon te likken

en zie, de mensen komen uit de duinen
en wachten hand in hand
ze hebben elkaar liefgehad.

en hoor, gebeden van een oude monnik
worden nog jaren later geciteerd
zij hebben elkaar liefgehad.

en kijk, de woorden van een spaanse dichter
worden soms steen voor steen vertrapt
of met de adem gepolijst

‘ze hebben elkaar liefgehad’

Gilbert Slabbinck:
Waterraadsel

de golfslag van mijn hand
stierf gestrand
de dood van de zeester
je verstarde kind
je ruiste:
wees blij slechts golf te zijn
want ik ben de zee
en mijn meeuwen zijn geen zwevende zeeharten
maar moeizaam zwemmende luchtschelpen
mijn duinen geen klippen
maar puinen
windstil geelbruin
versluisde stormen

nee jou grijpen kon ik niet

ik
gestrande golf
die nacht
plots fluorescentie flitsend
toen je lichaam
mij bij ebbe uitademde

Albert De Longie:
Voor mijn jonge vrienden

Noem mij verdriet
en donkere pijn,
een korte snik in 't lied,
de droesem van de wijn.

Noem mij de roos
in nijdige wind
geknakt, en hopeloos
voordat de dag begint.

Noem mij de vlam,
extatisch schoon,
een ranke cypresstam
met hemeldronken kroon.

Noem mij het nacht-
donker geruis,
de waterval die lacht,
de haard, het veilig huis.

Noem mij het licht
dat brandt en schroeit,
het vuur van het gedicht
dat aan de pijn ontbloeit.

Ik ben de open deur
voor al uw leed.
Ach, zie het glanzend kleed,
waaronder ik treur.

Jo Stockman:
Seizoen

Dat jij jij bent en ik ik;

[p. 50]

 

vraag wat er gaande is,

 

en wij wij;

 

vroeger was ik er bang voor,

 

maar nu weet ik dat het meer is

 

dan een hartvol woorden,

 

reizen door de kou van een heelal.

 

 

 

Ik drink al je wijn

 

en je zuigt mijn longen rookloos;

 

tot de dag dat ik vraag naar het einde:

 

een zorg voor nooit, geen zorg voor ons

 

die eeuwig hart geworden zijn,

 

jij en ik die niet gedijen

 

in een gematigd klimaat.

 

 

 

's Nachts sta ik naast je stil;

 

om te genezen lees ik wolken

 

haal ik bloemen in de vaas.

 

 

 

's Nachts opgestaan was ik gelukkig;

 

herinneringen verschrompelen,

 

hoor ik jou alleen, dromen.

Paul Vanderschaeghe:
Ik ben niet thuis / Amerika lezen

met witte handen ontsmet,
met zonnen in mijn ogen,
tanden voor een glimlach glanzend opgezet,
woorden de vederlichte bogen
voor pijlen van geluk,
trad ik binnen in dit huis, deze belofte
en zag met toppen van vingers
hoe langzaam in een hoek zonder haard
de duisternis zwol, de prop
om ogen af te dichten, oren, spreekgrage mond,
een ademende keel, het ademende bloed
en zo vol stond de duisternis
dat in dit huis voor mensen
voor de waarheid geen zitbank stond
tegen de muren met de zwarte rook
van leugen.

Achiel Janssens:
Het wonder

Het wonder is onder ons.
Het groeit in deze nacht,
lijk mijn nagels mijn haren
ook groeien zonder zon.

Breekbaar staat het
uit je armen op.

Woorden heersen verrukkelijk,
ontvluchten verbaasd
het tedere rijk
der onderhuid.

Nauw sluiten de schoenen.
Wonden worden te machtig
opeens.