Vlaanderen. Kunsttijdschrift. Jaargang 16

[p. 356]

poëtisch bericht

Als je voor het eerst in de ochtend smeekt,
blindelings zit aan de straatzij van de dag,
je hand strekt naar de andere hand
die koffie schenkt en brood breekt en de krant ontvouwt
en ‘dit is een mooie milde morgen’ zegt,

rennen de honden dan achter je aan
en de happende vossen van vrees?

Span jij dan ook je glimlach, je helderste zeil?
Schrijf jij dan ook in sierlijke letters
(de lachende meisjes) een aardige brief
- en geen spoor meer van prikkeldraad, niets
in gedachten, geen gasblauw, geen kruitdamp, geen kalk?

Mijn lieve vrienden, als je naar de middag holt,
in je beklemmende gewoonte naar het zenith klimt,
zwijg jij dan ook hardnekkig in je telefoon?
Murmel je voor jezelf, over een asbakje heen
of in het sneeuwschuim van je zuinigste biertje
zo, over as en geknakte stekjes en versnipperde berichten
(enkele reis van hier tot eeuwigheid)?

Prevel jij nooit eens door de lijn
dit welhaast versleten gedicht van de zondvloed,
van verterende steden, van zeeën die splijten
en andere die rusteloos hun wolven van schuim
over de wereld hitsen?

Rennen de honden nooit met aangebonden fakkels
tussen jouw huizen, jouw povere woorden in?

En als jij naar de zelfkant kruipt
en de nacht strooit zijn stro,
je slaapt beveiligd in jezelf, wordt mol,

hoor jij dan nooit de klemmen knarsen?
Hoor jij dan nooit de stralende bazuin?

paul vanderschaeghe

verjaren is uw haren knippen
om nieuw en frissig fit te zijn
en om de ochtendwind te voelen
op vers begeurde lentehuiden
verjaren is op droge lippen
twee vochtige ogen zijn
van gisteren het verlangen koelen
van morgen stil de doodsklok luiden
verjaren is vergaren leeggeslurpte schelpen
en lachend lasteraars uw troon op helpen
verjaren is nooit meer bang worden
voor de kwetsuren van het leven
en nooit meer tussen mensenhorden
eenzaam zijn van dagelijks geven
ongeweten ouder worden, ongeweten jonger,
verjaren is vermageren van hemelhonger
en elk jaar weer schrijden over de verjaarnacht van mijn dood,
met lange handen hoog en een zingende keel, koortsig rood.
herman boon

nu hoor ik hen zeggen
daar komt hij wat praten die kerel
daar komt hij zijn gorgel wat slaan
over de gestroomlijnde benen der vrouw
over dit gleiswerk de lippen
bloedkoralen grenzen der taal
en de nachtvogels hoe ze hun vleugels uitslaan
boven de slapende bronnen van vreugde
ademend zwaar op het ritme der
omringende heuvels
daar komt die kerel bezingen
de drinkplaats van deze gehavende mannen
en de amberkleurige bloemen die hij koestert
in de kleine amfoor van zijn droom
o de eeuwige wisselstroom liefde
die onvermijdelijk de aarde stuwt
naar een overbevolking
nu hoor ik hen denken
het is wel een vleugje gek
en excentriek
zo'n donkere bril op je neus
maar dichters moeten hun ogen beschermen
tegen het veel te felle zonlicht
zo vertelt men tenminste
en kijk naar mijn handen
de gouden schepels van waarheid
heeft hij geen mooie witte vingers
hij rouwt niet om het rood van de avond
en ook zijn kleren zijn netjes geborsteld
noem zijn schoenen de spiegels der taal
want hij spreekt steeds
met fraaie gepolijste zinnen
met rolronde frasen
ja die man kan wat doen met het woord
jammer dat hij het leven miskent

en of ze gelijk hebben die burgers
ze hebben het grootste gelijk der eeuw
want (knoop dit goed in je oren)
zonder het leven is de taal een nul
is de dichter een nul
een mooiprater
en mooipraters hebben we niet nodig
zonder het leven verliest de poëzie
haar waardigheid de enige reden van
haar bestaan
een gedicht moet méér zijn dan een lied
méér dan een ritmische eenheid van
klanken en kleuren
een gedicht is
vloek of gebed
erkenning van trots of van onmacht
uitdrukking alleszins van een felle emotie
en als dusdanig bezweringsformule
vreemd ritueel van veredelde tekens
bewegend naar de ring der geboorte
poëzie moet zichzelf scheppen
moet de schrijver uitzinnig maken -
dit is een droom natuurlijk
wij zijn steeds behoed door het wakend bewustzijn
veiligheidspal aan de muur van de nacht
zo spreken wij thans en schrijven de taal
mondstuk dat onze liefde vertolkt
of mondklem soms en tetanusstijf

[p. 357]

 

de haat gekrampt in keel en kaak

 

zo dansen wij onze vreugde teloor

 

en de angst van deze broeiende zomer

 

driekluizige splitvrucht in het holst van de dag

 

 

 

frans depeuter

Gedaan het onbarmhartige dolen
in de tuin van rotte fruitsappen,
die smaken als een dode tongkus,
wanneer je denkt dat vage akwarellen
je hele leven zullen samenbinden.
Nooit meer die lakse lust om
overgankelijk de tijd te vervoegen,
en liefde als een pronkjuweel te bespuwen.
Ik ben de moddervulkaan geworden
die zijn koortsige kramp niet onderdrukt,
en boertig braakt in het ijle.
Nu verlaat mij het klotsend moeras
en loop ik langs dagtuinen op je lippen:
bloemen van verdriet zijn mooier
dan bloesems van ontwortelde vreugde.
En ik onderdruk niet meer
die warme ervaring van de ziel
bij een ontembaar verlangen
en de rillende hartstocht
naar nog herboren worden.
Die droom wordt nacht en bloemen sluiten.
Een boom steekt af tegen het woud van sterren
en een zucht van het pad erdoor kiezelt
onder mijn stap naar u.

jo stockman

eenden zijn wild
wanneer ze in vee-vorm vliegen.
wilde wandelaars in
walkure-vlucht.

wilde eenden
strijken neer in venetië.
op san-marko plein:
wilde eenden onder witte duiven.
verwarring op san marko
want wilde eenden storen witte duiven.

wilde wandelaars in
walkure-vlucht
blijven wild
wanneer ze in beschaafde steden landen.

warme eenden
in vee-vorm verwarmd
blijven wild; wanneer wordt bewezen
dat ze ooit in vee-vorm vlogen.

johan de leeuw
poëtisch bericht
Afgezien van deze
leugen
wil ik je als een merel
in de zon
nog zeggen (net een roos)
dat mijn levenslange waarheid
een vogelnest geworden is.

fred v. de swert

ik kan het niet laten
de bomen de huizen de wegen
weer van voor mijn raam te vegen
de zandbak en de bank hiaten
gaten in een tuin een buurt een stad
hersmolten tot iets zonder naam dat
allen weer na hirósjima vergaten

vanmorgen vond ik een paddestoel
niet ver vanwaar de kinderen spelen
plots omhooggespleten zonder doel
tussen twee bemoste werelddelen

frans vierstraete

Hij, die in de trekweg loopt
bij de dieren van haar span,
die het klappen van de zweep meet
aan de lengte van zijn littekens;

zij, die de dierenriem viert om
de paring, aan de dikste huid
haar lievelingsdier herkent; op
het kruispunt van de windstreken

komen zij elkander tegen:
zij, die in het voetspoor van de
droogte water draagt; hij die om
den brode op paarsblauwe vliegen jaagt.

thierry deleu

Terwijl een zijden licht met broze schijnen
over 't fluweel der laatste rozen glijdt,
tekent het najaar met zijn gouden lijnen
rondom dit huis een raam van tederheid

en in de tuin hangt, waar nog vruchten blijven,
een glimlach van de lente die verdween,
zo komt het hart ook steeds naar boven drijven
dwars door de dingen en de woorden heen.

Dit is de tijd dat men zich in gaat keren
tot innigheid en zachter spreken gaat
in een verstild en wederzijds vereren
om 't kleine kind dat in ons voortbestaat

en van wie 't lied in hunkering vernomen
ons diepste wezen in zijn tover sluit,
want aan zijn stem zal niemand ooit ontkomen,
ons luid gepraat reikt naar zijn zingen uit.

m. de man-colruyt